Του Απόστολου Τομαρά
Η Εκκλησία της Κύπρου στην πολύχρονη ιστορία της έχει περάσει μέσα από καταιγίδες και φουρτούνες που σε αρκετές περιπτώσεις τις πλήρωσε με βαρύ τίμημα προκειμένου να διατηρήσει τη συνοχή του ποιμνίου της. Τις εποχές εκείνες η Εκκλησία και όσοι την υπηρετούσαν δεν διέφερε από τους πιστούς οι οποίοι αγωνιζόντουσαν καθημερινά για την επιβίωση. Η εικόνα της Εκκλησίας κυρίως μετά την ανεξαρτησία άλλαξε. Ο πλούτος και η ευμάρεια που έφερε η αλματώδεις ανάπτυξη, μεταμόρφωσε όσους την υπηρετούσαν.
Η Εκκλησία μετατράπηκε σε έναν υπολογίσιμο οικονομικό παράγοντα της κυπριακής κοινωνίας ο λόγος του οποίου είχε βαρύνουσα σημασία στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα του τόπου. Σε όλα αυτά τα χρόνια το εκκλησιαστικό οικοδόμημα αντιμετώπισε ουκ ολίγες εσωτερικές κρίσεις ωστόσο η Εκκλησία κατάφερε να κρατήσει τη συνοχή της, άσχετα αν το ποίμνιό της συρρικνώθηκε. Σκάνδαλα πάσης φύσεως υπήρχαν πάντοτε στο εκκλησιαστικό οικοδόμημα το οποίο απαρτίζεται από ανθρώπους. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Εκκλησία, κυρίως τα παλαιότερα χρόνια, ήταν ένα καταφύγιο για όσους αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίωσης. Σήμερα όλα αυτά φαντάζουν μια μακρινή ανάμνηση για τους παλιότερους ενώ για τους νεότερους είναι μια άγνωστη πραγματικότητα. Τα όσα συμβαίνουν στη Μονή του Οσίου Αββακούμ δεν μπορούν να χαρακτηρίζουν το σύνολο της Εκκλησίας. Σκάνδαλα όπως αυτό που βιώνουμε υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Η πίστη, δυστυχώς, έχει το τίμημά της το οποίο ακόμα και σε «αθώες» περιπτώσεις τυγχάνει εκμετάλλευσης. Τα χρυσοφόρα μοναστήρια της Κύπρου δεν δημιουργήθηκαν με το «κύριε ελέησον» και το θυμιατό. Δημιουργήθηκαν με το παγκάρι και τον οβολό των πιστών που αναζητούσαν την ελπίδα να πιαστούν από κάπου σε μια δύσκολη στιγμή. Έτσι μαζεύτηκαν οι 800 χιλιάδες ευρώ στη Μονή του Οσίου Αββακούμ και έτσι γεμίζουν λογαριασμοί σε άλλες μονές και μητροπόλεις. Οι μέθοδοι των μοναχών στη Μονή ήταν γνωστές σε όλους και όμως ουδείς έκανε κάτι για να προλάβει τις «αποκαλύψεις». Η Μονή του Οσίου Αββακούμ ήταν οικονομικός αιμοδότης της οικείας Μητρόπολης και δεν είναι η μοναδική. Κάποτε η πίστη απαιτούσε κόπο και προσωπικό κόστος. Σήμερα απαιτεί τρόπο. Για την Ιερά Σύνοδο το ζητούμενο είναι τα ηθικής φύσεως ζητήματα που έχουν αποκαλυφθεί και όχι οι επιχειρηματικές δραστηριότητες με όπλο την πίστη που είναι θέμα των αστυνομικών ερευνών. Εάν ο Αρχιεπίσκοπος Γεώργιος εννοεί τα όσα έχει πει δημόσια για το συγκεκριμένο θέμα πρέπει να κάνει βαθιές τομές στο κομμάτι της πίστης με το αζημίωτο. Η Εκκλησία δεν μπορεί να είναι φανταχτερές λιμουζίνες και χρυσός που θαμπώνει. Η Εκκλησία μπορεί να επιβιώσει και με λιγότερα και κυρίως όχι τόσο προκλητικό πλούτο. Ναι στην οικονομική δραστηριότητα της Εκκλησίας προς όφελος του κοινωνικού συνόλου όχι στην αλόγιστη επίδειξη πλούτου. Για τα υπόλοιπα ηθικής φύσεως ζητήματα η Εκκλησία της Κύπρου δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει διαφορετικά από το γράμμα του εκκλησιαστικού λόγου είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.
