Του Απόστολου Τομαρά
Είναι η πρώτη φορά από τότε που ξεκίνησε η στροφή της Κύπρου προς δυσμάς (2014) που δημόσια και χωρίς ταμπού μια κυβέρνηση όχι μόνο άνοιξε αλλά έχει τοποθετήσει ψηλά στη δημόσια σφαίρα συζήτησης την προοπτική προσέγγισης της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, γνωστή ως ΝΑΤΟ. Μια δομή του δυτικού κόσμου που στη πολιτική συνείδηση των γενεών μετά το 1974 ούτε λίγο ούτε πολύ είχε εμπεδωθεί ως ένας παράγοντας των δεινών και της Κύπρου. Από την εποχή που η νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία ανάμεσα στο δίπολο που δημιούργησε ο ψυχρός πόλεμος επέλεξε την τρίτη επιλογή των Αδεσμεύτων έχουν περάσει 64 χρόνια. Ακόμα και όταν το Κίνημα Αδεσμεύτων, μετά την κατάρρευση των κρατών του υπαρκτού σοσιαλισμού, ατόνησε ακόμα και όταν η Κύπρος αποχώρησε το 2004, ένεκα της ένταξης στην Ε.Ε, η πολιτική της ουδετερότητας παρέμεινε κάτι σαν ιερή αγελάδα ακόμα και σε πολιτικούς σχηματισμούς που δεν είχαν στην προμετωπίδα τους το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Η κυβέρνηση η οποία τόλμησε να βρεθεί απέναντι σε ένα εμπεδωμένο διπλωματικό κατεστημένο ήταν του Νίκου Αναστασιάδη. Αυτός που δημόσια έκλεισε μια εποχή και άνοιξε μια άλλη ήταν ο Ιωάννης Κασουλίδης ο οποίος χωρίς τον παραμικρό δισταγμό προσπέρασε το κεφάλαιο των Αδεσμεύτων, ως πολιτική σκέψη, ανακοινώνοντας πως η Κύπρος τερματίζει την επιτήδεια ουδετερότητα. Τότε ουδείς μπορούσε να φανταστεί πως η διπλωματική στροφή θα έφθανε στο σημείο η Κύπρος να κτυπά την πόρτα του ΝΑΤΟ. Η παραδοχή για το ρεπορτάζ της Λένας Αργύρη και τα όσα διημείφθησαν στην επίσκεψη Νίκου Χριστοδουλίδη στον Λευκό Οίκο όπως ήταν αναμενόμενο άνοιξε έναν δημόσιο διάλογο με αρνητές τους γνωστούς διαφωνούντες. Για το ΑΚΕΛ το ΝΑΤΟ είναι κάτι περίπου σαν κόκκινο πανί όπως ήταν κάποτε και η ΕΟΚ. Για ένα κόμμα της ορθόδοξης αριστεράς οι αντιδράσεις είναι θεμιτές όχι όμως όταν έχει διαχειριστή μια αστική δημοκρατία ενώ άσκησε και την προεδρία ενός οργανισμού στον οποίο είναι ενταγμένη η Κύπρος που κάποτε αποτελούσε συνώνυμο του ΝΑΤΟ.
Από την εποχή των Αδεσμεύτων έχουν αλλάξει πολλά. Η Κύπρος μετά και την ένταξή της στην Ε.Ε δεν μπορούσε να συνεχίζει τη λογική του επιτήδειου ουδέτερου. Μια ουδετερότητα επίπλαστη με αγγλικές βάσεις και έναν αμερικάνικο σταθμό στη Μακεδονίτισσα. Είναι υποκριτικό να φωνάζει κάποιος κατά του ΝΑΤΟ όταν η Κύπρος συνεργάζεται και μάλιστα στενά με αρκετές χώρες, μέλη του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Η θέση της Κύπρου σε μια γειτονιά όπως αυτή της Μέσης Ανατολής, σήμερα, δεν επιτρέπει μεσοβέζικες πολιτικές. Η Κύπρος πέρα από τις πολιτικές προθέσεις είναι γνωστό στους πάντες ότι δεν μπορεί να περάσει το κατώφλι του ΝΑΤΟ. Στην παρούσα φάση η Κύπρος μπορεί και επιβάλλεται να είναι στην πλευρά του δυτικού κόσμου εκεί όπου γεωγραφικά και πολιτισμικά ανήκει.
