Του Απόστολου Τομαρά
Στα πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή σημαντικά ιστορικά γεγονότα για το μαύρο καλοκαίρι του 1974 είδαν το φως της δημοσιότητας. Η απόφαση της Ελληνικής Υπηρεσίας Πληροφορίων να αποχαρακτηρίσει τα ημερήσια δελτία του Ιουλίου και Αυγούστου 1974 προσθέτει στην ιστορική τεκμηρίωση αλλά και πληροφόρηση των πολιτών για μια τραγική περίοδο της ελληνικής και κυπριακής ιστορίας. Οι ημερήσιες αναφορές της τότε Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΚΥΠ) μπορεί να μην αποκάλυψαν άγνωστες πτυχές μιας σκοτεινής περιόδου, επιβεβαίωσαν όμως την προδοσία μιας μερίδας στρατιωτικών. Μέσα από τις 58 αναφορές αποκαλύπτεται η εγκληματική απραξία του καθεστώτος των Αθηνών ακόμα και όταν τα δικά τους όργανα ενημέρωναν μέρες πριν για την τραγωδία της 20ης Ιουλίου. Όπως προκύπτει από το περιεχόμενο η τότε ΚΥΠ είχε ενημέρωση από πρώτο χέρι για τις κινήσεις του Αττίλα καταγράφοντας με πάσα λεπτομέρεια τις ετοιμασίες των τουρκικών δυνάμεων στα παράλια της Μερσίνας. Και όμως οι προειδοποιήσεις των μυστικών υπηρεσιών αγνοήθηκαν. Τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ΚΥΠ αποκτούν μεγαλύτερη αξία εάν συνδυαστούν με τη μεταφορά στη μικρή οθόνη των δημοσιογραφικών αποκαλύψεων του διευθυντή της «Κ» των Αθηνών Αλέξη Παπαχελά.
Μέσα από τα έξι επεισόδια και αυθεντικές μαρτυρίες προσώπων πρωταγωνιστών τεκμηριώθηκαν οι εγκληματικές ευθύνες της στρατιωτικής χούντας. Η εξομολόγηση ενός υπαλλήλου της τότε ΚΥΠ που περιέγραφε σε πραγματικό χρόνο την απόφαση των Τούρκων στο πέντε μίλι ήταν γροθιά στο στομάχι. Οι Τούρκοι πατούσαν την Κύπρο και στην Αθήνα κάποιοι εθνοσωτήρες είχαν απορίες για τα ύφαλα των αποβατικών τουρκικών πλοίων. Ο Αττίλας είχε φθάσει στην Κερύνεια και δεν είχε πέσει μια τουφεκιά.
Αυτοί οι άνθρωποι καθόρισαν την τύχη της Ελλάδας για επτά χρόνια και προτού αποχωρήσουν φρόντισαν να ολοκληρώσουν το έγκλημά τους. Αλλά και ακόμα την ώρα της καταστροφής η Ελλάδα των χουντικών ήταν απούσα. Την τιμή ενός έθνους διέσωσαν απλοί Έλληνες στρατιώτες όπως ο Παπαμελετίου διοικητής της 1ης Μοίρας Καταδρομών, σημερινής 35 Μοίρας Καταδρομών, που αναχώρησαν για την Κύπρο με ριζίτικα, ο Σωτήρης Στέφας πιλότος του Νίκη 3 των μεταγωγικών Noratlas και τα πληρώματα των υπολοίπων αεροσκαφών, ο Παναγής Ορφανός και ο Σωτήρης Γούργαρης που μαζί με τους συμπολεμιστές τους της ΕΛΔΥΚ δεν το έβαλαν στα πόδια. Οι υπόλοιποι στην ελληνική πρωτεύουσα κρύφτηκαν.
Αργότερα εκμεταλλευόμενοι την ελευθερία του λόγου που οι ίδιοι για επτά χρόνια κυνήγησαν με μανία είχαν την αναίδεια να βγάζουν πατριωτικές κορώνες. Ο πρωτεργάτης του εγκλήματος δεν μίλησε ποτέ απειλώντας μάλιστα πως αν θα ανοίξει το στόμα του η Ελλάδα θα γινόταν κόκκινη. Τα έγγραφα της ΚΥΠ και τα δημοσιογραφικά ντοκουμέντα δεν προκάλεσαν έκπληξη στην Κύπρο και σε όσους βίωσαν και βιώνουν μέχρι σήμερα την τραγωδία της εισβολής. Όλοι αυτοί θα έπρεπε να έλθουν στην Κύπρο να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τις συνέπειες των δικών τους αποφάσεων. Για πολλά χρόνια μετά το 1974 το κυπριακό δεν πουλούσε δημοσιογραφικά στον ελλαδικό χώρο. Αυτή η αντίληψη τα τελευταία χρόνια τείνει να ξεπεραστεί. Μόνο που χρειάσθηκαν να περάσουν πενήντα χρόνια για να αποκαλυφθούν στην ελλαδική κοινωνία οι αιτίες και τα λάθη που οδήγησαν σε μια ακόμη εθνική τραγωδία.
