Του Απόστολου Τομαρά
Ένα μήνα πριν τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ Γιώργος Γεωργίου, φιλοξενούμενος της ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΕΙΔΗΣΕΩΝ του ΣΠΟΡ FM 95, θεωρούσε δεδομένες τις δυο έδρες στην ευρωβουλή. Ωστόσο στο υποθετικό σενάριο το κόμμα της αριστεράς να απολέσει μια έδρα, ο κ. Γεωργίου με κομψό τρόπο είχε πει πως στο ΑΚΕΛ στην περίπτωση αυτή, θα ξεκινήσει μια εσωτερική αναζήτηση. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις σχεδόν όλα τα βλέμματα στρέφονται προς τις ηγεσίες. Σα να πρόκειται μια αλλαγή στην κορυφή να λειτουργήσει λυτρωτικά και καθαρτικά.
Οι πάντες μιλάνε για μηνύματα της κάλπης και προσπαθούν να ερμηνεύσουν το πως το ακροδεξιό ΕΛΑΜ έχει αναρριχηθεί στην τρίτη θέση της πολιτικής επετηρίδας και το πως ένας «άγνωστος», εικοσιτετράχρονος λίγο έλειψε να αφήσει στην τρίτη θέση το αρχαιότερο κόμμα της Κύπρου. Αν τοποθετήσουμε περιπτώσεις, όπως αυτή του εικοσιτετράχρονου, κάτω από την ομπρέλα του απολιτίκ, θα πρέπει να εξετάσουμε και τι γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Ελλάδα μια συμπαθέστατη κυρία, κτηνοτρόφος στο επάγγελμα, έπαθε σοκ το βράδυ των εκλογών, όταν τα τηλεοπτικά κανάλια την κυνηγούσαν για μια δήλωση για την εκλογή της στο ευρωκοινοβούλιο. Ανάλογα περιστατικά σημειώθηκαν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στη Γαλλία ο νικητής, εκλεκτός της ακροδεξιάς, με προφίλ μοντέλου, πέτυχε εκεί που απέτυχαν τα κόμματα πανευρωπαϊκά: Να τραβήξει το ενδιαφέρον των αδιάφορων νέων.
Το ερώτημα που γεννάται σχετικά με τα δικά μας τεκταινόμενα, είναι με ποια κριτήρια ο Φειδίας έλαβε κοντά στις 71 χιλιάδες ψήφους και η συμπαθέστατη κυρία στην Αλεξανδρούπολη άλλες 52 χιλιάδες. Ποτέ δεν υποστήριξα τη «σοφία του λαού». Στην Κύπρο οι «σοφοί» 71 χιλιάδες πολίτες έστειλαν στο ευρωπαϊκό όργανο που καθορίζει την καθημερινότητα όλων των ευρωπαίων πολιτών, έναν εκπρόσωπο ο οποίος μέχρι σήμερα δε συμμετείχε στα κοινά, δεν ψήφιζε, δε γνωρίζει από πολιτική -ο ίδιος λέει πως τώρα θα μάθει-, δεν έχει επαφή με την πολιτική πραγματικότητα και θεωρεί πως η περίπτωσή του είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Τι έκαναν οι «σοφοί» 71 χιλιάδες πολίτες; Απαξίωσαν τα απαρχαιωμένα πολιτικά κόμματα και που στράφηκαν; Στην απέναντι άκρη. Σε μια επιλογή που διερωτώμαι τι μπορεί να προσφέρει περισσότερο. Οι 71 χιλιάδες ψήφοι στην Κύπρο και οι 52 στην Ελλάδα είναι η τιμωρία των πολιτών σε ένα πολιτικό σύστημα που παρουσιάζει σημάδια παρακμής. Τιμωρία επικίνδυνη που υποθάλπει φαινόμενα τα οποία σε άλλους καιρούς και καταστάσεις βούτηξαν την Ευρώπη στο χάος. Η ακροδεξιά στη Γηραιά Ήπειρο επιστρέφει μετά από 80 και πλέον χρόνια. Οι γενιές που έζησαν τον όλεθρο και θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ανάχωμα, σιγά-σιγά φεύγουν. Η Ε.Ε φαίνεται πως αδυνατεί να εκπληρώσει το στόχο δημιουργίας της που συνοψιζόταν στη φράση «ποτέ η Ευρώπη να μην ξαναζήσει έναν πόλεμο».
Τα όσα βιώνει το πολιτικό σύστημα της Κύπρου είναι η μικρογραφία της ευρωπαϊκής μας οικογένειας. Προκειμένου να ερμηνευτούν σωστά τέτοια φαινόμενα της πρόσφατης κάλπης, τα κόμματα θα πρέπει να προβληματιστούν για το λόγο τους προς την κοινωνία. Το ΑΚΕΛ, πρώτα απ’ όλα, εάν θέλει να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα, θα πρέπει να επικεντρώσει την κριτική ματιά του στα « του οίκου του». Τα πολιτικά κόμματα ανεξαρτήτως «νικητή» και «ηττημένου» επιβάλλεται να αναθεωρήσουν τον πολιτικό τους λόγο και κυρίως τους στόχους τους. Ο πολίτης και η καθημερινότητά του θα πρέπει να επιστρέψουν στις προτεραιότητες των κομμάτων στη πράξη και όχι στα λόγια. Οι πάντες μιλούν για συμμετοχικότητα των πολιτών. Η ζωή έδειξε, και αυτό δεν τιμά τα κόμματα, πως την έκανε πράξη ένας εικοσιτετράχρονος με μοναδικά εργαλεία το YouTube και το Tik Tok.
