Του Απόστολου Τομαρά
Η ιστορία με το non paper του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών, με το οποίο οι ΗΠΑ ανακάλεσαν την υποστήριξή τους στον αγωγό φυσικού αερίου EastMed έχει μετατραπεί σε μείζον πολιτικό ζήτημα στο εσωτερικό. Πέρα από τις πολιτικές επικρίσεις που δέχεται προσωπικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφορικά με το κατά πόσο χρησιμοποίησε το συγκεκριμένο ζήτημα για σκοπούς εσωτερικής πολιτικής δημιουργώντας φρούδες ελπίδες, εντύπωση προκαλεί ένα κομμάτι της επιχειρηματολογίας που αναπτύσσει το ΑΚΕΛ.
Την περασμένη Δευτέρα ο εκπρόσωπος τύπου του κόμματος, Γιώργος Κουκουμάς, στην προσπάθειά του να αναδείξει την ανακολουθία άσκησης πολιτικής και πραγματικότητας του Νίκου Αναστασιάδη, άνοιξε ένα ζήτημα στο οποίο αξίζει να επιδειχθεί ιδιαίτερη προσοχή. Τη θωράκιση της ΑΟΖ. Η συγκεκριμένη επιλογή του κ. Κουκουμά μόνο ατόπημα μπορεί να χαρακτηρισθεί. Το να επιλέγει ένα κόμμα την επιχειρηματολογία του είναι πολιτικό του δικαίωμά, οφείλει όμως να μην αφήνει περιθώρια να το «πιάσουν από τη μύτη». Το ΑΚΕΛ κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι άφησε την ΑΟΖ αθωράκιστη απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις. Δεν γνωρίζω τι είχε στο μυαλό του ή πως ο κ. Κουκουμάς αντιλαμβάνεται την θωράκιση της ΑΟΖ, αλλά ο μόνος γνωστός τρόπος είναι με στρατιωτικά μέσα. Και επιμένω, αν ο κ. Κουκουμάς δεν είχε κάτι διαφορετικό στο μυαλό του, ο εκπρόσωπος τύπου του κόμματος προτού σταθεί μπροστά στα μικρόφωνα θα έπρεπε ο ίδιος ή η επικοινωνιακή ομάδα του ΑΚΕΛ να είχαν ρίξει πρώτα μια απλή ματιά στους προϋπολογισμούς του Υπουργείου Άμυνας τα τελευταία 25 χρόνια. Είμαι βέβαιος πως αν το είχαν πράξει, θα απέφευγε να τεκμηριώσει την κριτική του κάνοντας παραπομπή στην ΑΟΖ.
Για την εικόνα που παρουσιάζει η ΑΟΖ σήμερα ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης φέρει και το ΑΚΕΛ την περίοδο που ήταν συγκυβέρνηση πρώτα με τον Τάσσο Παπαδόπουλο και στη συνέχεια με την διακυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια. Από το 2003 μέχρι και το 2013, περίοδο κατά την οποία το ΑΚΕΛ ήταν συγκυβέρνηση, παρέλαβαν από την κυβέρνηση του Γλαύκου Κληρίδη ετήσιο αμυντικό προϋπολογισμό 230 εκατ. ευρώ και δέκα χρόνια αργότερα παρέδωσαν στον Νίκο Αναστασιάδη ετήσιες αμυντικές δαπάνες 75 εκατ. ευρώ. Κονδύλι που κάλυπτε μόνο τις λειτουργικές ανάγκες της Εθνικής Φρουράς. Την περίοδο εκείνη η Κύπρος δεν αγόρασε ούτε μια βίδα, όπως λεγόταν τότε χαρακτηριστικά, για να περιγραφεί η δεκαετία 2003-2013. Για την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η ΑΟΖ η ευθύνη είναι διαχρονική με ένα μικρό διάλλειμα την διακυβέρνηση Γλαύκου Κληρίδη. Η Κύπρος δεν αφέθηκε στο έλεος των τουρκικών προκλήσεων από την κυβέρνηση Αναστασιάδη, αφέθηκε πολλά χρόνια πριν. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους οι ενεργειακές φιλοδοξίες της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν εμφανίσθηκαν τα τελευταία 9 χρόνια. Υπήρχαν από την εποχή που ξεκίνησαν οι αδειοδοτήσεις τεμαχίων. Για την ιστορία, τη δεκαετία 2003-2013 πραγματοποιήθηκαν οι 2 από τους 3 γύρους παραχωρήσεων τεμαχίων. Για την ιστορία και πάλι, οι τουρκικές προκλήσεις είχαν ξεκινήσει από την εποχή που στο Υπουργείου Εμπορίου ήταν υπουργός ο Νεοκλής Συλλικιώτης, στέλεχος του ΑΚΕΛ. Αξίζει να πει το ΑΚΕΛ τι έπραξε τότε η κυβέρνηση Χριστόφια για να τις αποτρέψει. Μήπως έβγαλε στις κυπριακές θάλασσες το πολεμικό ναυτικό της Εθνικής Φρουράς, τα σκάφη του οποίου εάν είχε καιρό, δε μπορούσαν να βγουν στα ανοιχτά; Επίσης το ΑΚΕΛ αν θέλει να επικαλείται ευαίσθητα ζητήματα, θα πρέπει να πει αν την περίοδο που είχε την ευθύνη διακυβέρνησης, όταν παραχωρούσε τεμάχια της ΑΟΖ, είχε συνυπολογίσει το κομμάτι της ενεργειακής ασφάλειας την οποία χρησιμοποιεί ως επιχείρημα κατά το δοκούν. Μέχρι τότε καλό θα ήταν η επίκληση θεμάτων θωράκισης σε στεριά και θάλασσα να αποφεύγεται, γιατί σε διαφορετική περίπτωση όποιος το πράττει, πυροβολεί τα πόδια του.
ΥΓ: Στον πίνακα οι στρατιωτικές δαπάνες από το 1995 μέχρι το 2019.
