Του Απόστολου Κουρουπάκη
Την περασμένη Τετάρτη ένας καλός φίλος και εκπαιδευτικός με προσκάλεσε στη θεατρική παράσταση που θα ανέβαζε το σχολείο του στο πλαίσιο των 33ων Παγκύπριων Σχολικών Αγώνων Θεάτρου. Συγκεκριμένα παρακολούθησα την παράσταση «Οι ηλίθιοι» του Νηλ Σάιμον από την Τεχνική Σχολή Μακάριος Γ΄, της Λευκωσίας. Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να δω, από το 2012, σχολική παράσταση, κανονική σχολική παράσταση (έχω δει αρκετές επαγγελματικές «σχολικές» παραστάσεις) και πραγματικά τη χάρηκα όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε.
Οι μαθήτριες και οι μαθητές που έλαβαν μέρος, οι καθηγητές και οι καθηγήτριες που σκηνοθέτησαν, έραψαν / επέλεξαν κοστούμια, έφτιαξαν σκηνικά και ήταν δίπλα στα παιδιά το καταχάρηκαν και έδωσαν στο κοινό, φίλους και συγγενείς, και αγνώστους τη χαρά της συνεύρεσης και της συνάθροισης, μοιράστηκαν το άγχος τους και την αγωνία τους με τους θεατές και μετέφεραν φως και ελπίδα σε όλους εμάς τους ενήλικες. Τουλάχιστον έτσι αισθάνθηκα εγώ. Για εμένα ήταν μία τονωτική ένεση, μέσα σε όλο αυτόν τον ζόφο της επικαιρότητας, στη χώρα μας και στο εξωτερικό. Τα χαμόγελά τους και η αμηχανία τους στην υπόκλιση ήταν ένα μάθημα για όλους εμάς τους μεγάλους που από κάτω απολαμβάναμε. Τα νεύματα στους φίλους τους, στους καθηγητές τους να έλθουν και εκείνοι στη σκηνή ήταν αποκαλυπτικά για το τι σημαίνει μοιράζομαι και χαίρομαι. Οι ιαχές των φίλων τους από την πλατεία ήταν μία ακόμη ανταμοιβή. Τα νέα αυτά παιδιά που ανέβηκαν στη σκηνή ως ερασιτέχνες ηθοποιοί πήραν μια γεύση του τι σημαίνει να κοπιάζεις για ένα αποτέλεσμα και το έπαθλό σου να είναι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, ανεξαρτήτως αν κερδίσουν στους Αγώνες. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα να κοπιάζεις, να ιδρώνεις, να αγωνιάς και να αγωνίζεσαι για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ή για ένα ζεστό χειροκρότημα. Προσοχή, δεν υποστηρίζω το «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος», φυσικά και όχι, αλλά μακάρι σε αυτή την ηλικία να μάθουν τα παιδιά αυτά πρωτίστως ότι η τέχνη του θεάτρου είναι λυτρωτική, για συντελεστές και κοινό. Και για να μην παρεξηγηθώ τα ίδια λόγια θα έγραφα για οποιαδήποτε άλλη σχολική παράσταση τύχαινε να παρακολουθήσω, διότι είμαι σίγουρος ότι θα έβγαινα από το θέατρο τα ίδια συναισθήματα.
Βγαίνοντας λοιπόν από το ∆ημοτικό Θέατρο Στροβόλου ανανεωμένος και έμπλεος συναισθημάτων θυμήθηκα αυτό που είχα ακούσει από μία μαθήτρια, πηγαίνοντας στην εξαιρετική παράσταση του ΘΟΚ «Θάβοντας τον αδελφό μου στο πεζοδρόμιο». Η κοπέλα προπορευόμενη της παρέας της, με απίστευτο ενθουσιασμό βάδιζε πολύ γρήγορα και έλεγε πόσο ανυπομονούσε να αρχίσει η παράσταση... Οι φίλοι της τη ρώτησαν: «Εδώ είναι που έρχεσαι θέατρο;»... Και η απάντηση χίλια καντάρια δροσιάς... «Ναι, και είναι το καλύτερο μέρος του κόσμου. Μακάρι να ήταν παντού όπως εδώ».
Να! λοιπόν δύο θεσμοί του θεάτρου που αποδεικνύουν πόσο ευεργετική είναι αυτή η τέχνη, η μία είναι οι Παγκύπριοι Σχολικοί Αγώνες Θεάτρου και η άλλη οι ∆ράσεις του ΘΟΚ και οι νεανικές παραστάσεις. Φαίνεται και η αξία του Κυπριακού Κέντρου Θέατρου για Παιδιά και Νέους (ASSITEJ Κύπρου).
Θα πρέπει μέσα σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση να μπορούμε να βρίσκουμε λύσεις που θα μας τραβάνε έστω και για λίγο από τον βούρκο της απάνθρωπης καθημερινότητας και ένας από αυτούς ας είναι η καταφυγή στις τέχνες, στο διάβασμα, στη συναναστροφή με τους νέους, όπως έκαναν και οι καθηγητές των σχολείων που λαμβάνουν μέρος σε κάθε διαγωνισμό. Και σε αυτούς τους καθηγητές οφείλουμε να είμαστε ευγνώμονες, όλοι και όλες, είτε έχουμε παιδιά είτε όχι. Αυτούς τους καθηγητές χρειάζεται το σχολείο, δημόσιο και ιδιωτικό. Αυτούς τους ανθρώπους θέλουμε στα σχολεία και επιτρέψτε μου την υπερβολή, αυτούς θέλουμε και ας παίρνουμε κόκκινα τριαντάφυλλα, αντί για βαθμούς και επαίνους.
Ας προσπαθήσει λοιπόν η Πολιτεία διά του υπουργείου Παιδείας και τώρα και του υφυπουργείου Πολιτισμού να ενισχύσουν αυτές τις προσπάθειες, να χαλαρώσουν τις όποιες αντιστάσεις υπάρχουν ακόμα από διευθύνσεις σχολείων σε ό,τι έχει να κάνει με την παρακολούθηση παραστάσεων μαθητών ή με τη φιλοξενία παραστάσεων στους σχολικούς χώρους.
