Του Απόστολου Κουρουπάκη
Νομίζω πως το επίθετο διεθνής χρησιμοποιείται κάπως καταχρηστικά, όπως και τα ουσιαστικά φεστιβάλ, εκδηλώσεις και δράσεις, τουλάχιστον αυτό εγώ αισθάνομαι, όσον αφορά τα πολιτιστικά μας. Για παράδειγμα αναφέρω την πρόσκληση ενδιαφέροντος για το ∆ιεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας. Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει ανάγκη εύρεσης παραστάσεων, αλλά, αν το ∆ιεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας προγραμματίζεται για τον Νοέμβριο, πώς είναι δυνατόν να ψάχνουν οι διοργανωτές ακόμα προτάσεις; ∆εν ξέρω πώς ένας επαγγελματίας θα καταφέρει να σκεφτεί, να οργανώσει και φυσικά να εκτελέσει μια καλλιτεχνική δουλειά σ’ έναν μήνα, που να μπορεί να σταθεί σε ένα διεθνές φεστιβάλ, πλάι δηλαδή σε παραγωγές που θα έλθουν από το εξωτερικό, και δεν θα μοιάζουν ως οι φτωχοί πλην τίμιοι συγγενείς; Νομίζω πως δεν είναι πολύ εφικτό σενάριο. Επίσης, ένας ακόμη όρος που μου έκανε εντύπωση είναι η δουλειά που θα προταθεί δεν θα πρέπει να έχει παρουσιαστεί ξανά στη Λευκωσία, άρα αυτομάτως αποκλείονται έργα από δημιουργούς της πρωτεύουσας, αλλά δεν υπάρχει κανένας περιορισμός για εκείνους και εκείνες από άλλες επαρχίες, που δεν έφεραν όμως τη δουλειά τους στην πρωτεύουσα... αλλά πόσες τέτοιες δουλειές υπάρχουν; Νομίζω ελάχιστες, και, αν δεν ήλθαν, υποθέτω πως οι λόγοι θα ήταν οικονομικοί.
∆εν το θεωρώ καθόλου σοβαρό στις 16 Σεπτεμβρίου να ανακοινώνεις πρόσκληση ενδιαφέροντος για να διοργανώσεις διεθνές φεστιβάλ τον Νοέμβριο, εκτός και αν υπολογίζεις πως οι Κύπριοι και οι Κύπριοι θα έχουν έτοιμα και δουλεμένα πρότζεκτ, τα οποία τα φυλάνε στα συρτάρια τους και περιμένουν τη δική σου πρόσκληση ενδιαφέροντος.
Μας αρέσει, δεν μας αρέσει ένα φεστιβάλ δεν αρκεί να ονομάζεται ∆ιεθνές, θα πρέπει και να μπορεί να είναι, αλλιώς καλύτερα να μην αυτοβαυκαλίζεται, γιατί είναι και λίγο κοροϊδία πια. ∆εν γίνεται να προσκαλούνται καλλιτέχνες της χώρας ν’ αναλάβουν υπέρμετρα έξοδα και να καταβάλλουν τόσο πολύ κόπο για μία ή δύο παραστάσεις, με κίνδυνο να μπουν μέσα και οικονομικά.
Και όπως έχω ξαναγράψει, εννοείται πως είμαι υπέρ της ενίσχυσης των εγχώριων παραγωγών και στο να δίνεται βήμα στα δικά μας σχήματα, αλλά όχι όμως να θεωρούμε –ασύνειδα ίσως– ότι θ’ αρπάξουν το κάθε ξεροκόμματο που τους δίνεται... όπου ξεροκόμματο, βλέπε θέση σ’ ένα φεστιβάλ.
Αλλά φαίνεται πως γενικά στον ∆ήμο Λευκωσίας έχουν κάπως μπερδέψει τα πράγματα και ζητάνε πολλά από τους καλλιτέχνες, αλλά δίνουν λίγα και ως παράδειγμα σας δίνω την πρόσκληση για φιλοξενία χριστουγεννιάτικων δράσεων / εκδηλώσεων / και για παζαράκια στη Λευκωσία. Βασικά, ο ∆ήμος Λευκωσίας προσκαλεί όλους τους ενδιαφερόμενους να υποβάλουν τις προτάσεις τους για συμμετοχή και φιλοξενία στις χριστουγεννιάτικες δράσεις της Λευκωσίας, δίνοντας χώρο και ευκαιρία προβολής του έργου τους. Τώρα τι ακριβώς θα φιλοξενηθεί και πώς θα χρηματοδοτηθεί η δράση ουδείς γνωρίζει, μάλλον με αυτοχρηματοδότηση, εκτός και αν έχω καταλάβει λάθος και κάπως θα επιχορηγηθούν χρήματα, οπότε ζητώ συγγνώμη από τον ∆ήμο, προκαταβολικά.
Πάντως, στο δελτίο Τύπου όπου τονίζεται με κεφαλαία γράμματα η λέξη «∆ωρεάν» και μου έκανε εντύπωση, γιατί θα περίμενα να δω ότι θα παραχωρείτο δωρεάν το ∆ημοτικό Θέατρο, το Κινηματοθέατρο Παλλάς, το Θέατρο Πόλης-ΟΠΑΠ, ή κάποιος άλλος δημοτικός κλειστός χώρος, αλλά όχι, ο ∆ήμος Λευκωσίας παραχωρεί χωρίς χρέωση την πλατεία Ελευθερίας (θεατράκι, γέφυρα και στεγασμένος ανοικτός χώρος κάτω από τη γέφυρα), τη λεωφόρο Μακαρίου, την οδό Στασικράτους, την πλατεία Φανερωμένης, τους πεζόδρομους Λήδρας – Ονασαγόρου και Άνοιγμα Λήδρας – Ονασαγόρου, την Κωστάκη Παντελίδη, που παραλίγο να μην ήταν πεζόδρομος, άλλο αυτό , την οδό Ερμού και τον ∆ημόσιο Κήπο και άλλους εξωτερικούς χώρους και πλατείες στην πόλη. Από κλειστούς παραχωρείται δωρεάν το Πολυεργαστηριακό Κέντρο Χρυσαλινιώτισσας, έτσι, γιατί είναι κιμπάρηδες στον ∆ήμο.
∆ίνεται δωρεάν λοιπόν και αυτό διαφημίζεται με κεφαλαία γράμματα, δωρεάν που κατά τη δική μου άποψη εννοείται πως θα έπρεπε να είναι χωρίς καμία χρέωση, διότι αποτελεί δημόσιο χώρο, και ως τέτοιος θα πρέπει να είναι πάντοτε διαθέσιμος σε εκείνα τα πρόσωπα που επιθυμούν να τον χρησιμοποιήσουν για παρόμοιους σκοπούς, αναλαμβάνοντας φυσικά την υποχρέωση της καθαριότητας και της ευταξίας, μετά το πέρας της όποιας εκδήλωσης.
Εν κατακλείδι, φτάνει με τις προχειρότητες και τον εθισμό μας σε αυτές, δεν είναι δίκαιο ούτε για τους καλλιτέχνες, αλλά ούτε και για το κοινό, το οποίο ενίοτε φαίνεται να μη σεβόμαστε. ∆εν είναι ανάγκη να ωθούνται οι δημιουργικοί πολιτιστικοί φορείς και πρόσωπα στην οδό αυτού που έλεγε η μάνα μου: «Ποιητής εκ του προχείρου έχει τη μορφή του χοίρου».
