Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο Αλέξης Βασιλείου είχε παρουσιάσει το έργο του «Σάκρα» στο Θέατρο Ριάλτο το περασμένο καλοκαίρι, πειραματιζόμενος –αν μου επιτρέπεται ο όρος– με το ανθρώπινο σώμα και πώς αυτό συμπεριφέρεται σε διάφορες λειτουργίες του, ανάσα, κίνηση, βλέμμα. Με εργαλεία του όχι νυστέρια ή άλλα όργανα, αλλά τις νότες της μουσικής από την «Ιεροτελεστία της Άνοιξης» του Ιγκόρ Στραβίνσκι, το οποίο χαρακτηρίζεται από αγριότητα και έντονη συναισθηματική φόρτιση. Επτά σώματα ακολουθούν τη μουσική ενός εμβληματικού έργου, επτά γυμνά σώματα συντονίζονται για να αποτελέσουν την αρχή μιας φυσικής εκκίνησης, συντονίζονται για να υπάρχουν ως ένα σύνολο.
Στην παράσταση του καλοκαιριού οι επτά ερμηνευτές του έργου με φόντο τη μουσική ενεργοποιούσαν τις βασικές λειτουργίες της αναπνοής, της φωνής και του μηχανισμού της κίνησης, με τον χορογράφο να κινεί τα σώματα, ωσάν αυτά να ήταν μαριονέτες ή όντα που την άνοιξη γεννιούνται και ευρισκόμενα σε πρώτη προσπάθεια ενεργοποίησης των βασικών τους λειτουργιών. Όπως ο ίδιος μού εξηγεί οι επτά περφόρμερς εξασκούσαν επαναληπτικά τις λειτουργίες του προσώπου, της αναπνοής, του σώματος και της φωνής. «Μέσα από την παραδοξότητα και την τραγικότητα που συντελείται επί σκηνής λόγω της θέσης του σώματός τους, το οποίο αντιπαλεύεται με τη βαρύτητα, οι ερμηνευτές συμμετέχουν σε μια ιεροτελεστία, η οποία συνδιαλέγεται με τη ματαιότητα αλλά και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης».
Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς στο πλαίσιο του προγράμματος Sessions το έργο έχει διαμορφωθεί για πρώτη φορά σε σόλο εκδοχή
Με το «Σάκρα» ο Βασιλείου καταφέρνει να παρουσιάσει το ανθρώπινο σώμα σχεδόν αυτονομημένο από κάθε τι που το ισορροπεί, και οι ήχοι από το κομμάτι του Στραβίνσκι γίνονται ένα νοητό νήμα με το οποίο το σώμα κινείται και στο οποίο ισορροπεί. Τα γυμνά σώματα από τη μία δείχνουν τη φθαρτότητά τους, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, και από την άλλη παρουσιάζονται ως τέλεια δημιουργήματα, καταρρίπτοντας κατά κάποιο τρόπο τις γλυπτικές νόρμες του καλλίγραμμου αρχαιοπρεπούς κλασικού αγάλματος. Ο Βασιλείου ανάγει το κάλλος του σώματος σε μια άλλη διάσταση, αυτή της απελευθέρωσής του από τους κοινωνικούς κανόνες της σωματικής ομορφιάς. Αισθητικοποιεί, αν θέλετε, το σώμα διά μέσου του ήχου, πάλλονται τα ανατομικά μέλη του, αναγεννιούνται αισθησιακά, με αισθητηριακό τρόπο.
Η αλήθεια είναι ότι το έργο του Βασιλείου είναι κατά κάποιο τρόπο ερμητικό, χρειάζεται τη δική του αποκωδικοποίηση, αλλά παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να επιτύχει το ζητούμενο, που είναι ν’ αναπαραστήσει μια ιεροτελεστία, η οποία συνδιαλέγεται με τη ματαιότητα αλλά και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα επτά σώματα της παράστασης «Σάκρα» συνιστούν ένα ενδιαφέρον όλον, επτά γρανάζια μιας μηχανής, επτά μέρη ενός συνόλου, επτά κεφάλαια ενός βιβλίου, που δεν μπορείς να αφαιρέσεις κανένα, διότι εύκολα μπορεί να διασαλευτεί η ισορροπία του συνόλου.
Για τούτο ιδιαίτερα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς στο πλαίσιο του προγράμματος Sessions το έργο έχει διαμορφωθεί για πρώτη φορά σε σόλο εκδοχή με την Ελεάνα Αλεξάνδρου, να γίνεται ταυτόχρονα μονάδα και όλον. Αυτή η διαφοροποίηση έχει το ρίσκο της, αλλά ταυτόχρονα εμπεριέχει την καλλιτεχνική πρόκληση, που είναι ίδιον της παράστασης «Σάκρα» του Αλέξη Βασιλείου.
Υγ. Ο Αλέξης Βασιλείου, συνεχίζοντας την καλλιτεχνική του έρευνα, που ξεκίνησε το 2012 και που αφορούσε στην οικειότητα και τη σωματοποίηση της απόλαυσης, ερευνώντας εκτενώς τα επιτελεστικά στοιχεία και χαρακτηριστικά που προκύπτουν από τις σωματικές διεργασίες του ρίγους, του τρέμουλου και του παλμού, τα τελευταία χρόνια εξετάζει μέσα από την καλλιτεχνική του δημιουργία πώς σωματοποιούνται αλλά και αναπαριστάνονται τα ένστικτα και τα συναισθήματα.
Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές/τριες 18+
