Του Απόστολου Κουρουπάκη
Οι αρχιεπισκοπικές εκλογές ας γίνουν μία ευκαιρία για να δούμε όχι για το ποιος θα είναι ο επόμενος προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου, αλλά για να καταλάβουμε προς τα πού πάει η ίδια η κοινωνία μας, και αν θα πρέπει πλέον να την επηρεάζουν οι επιλογές της ιεραρχίας. Θεωρώ πως η συζήτηση θα πρέπει να περιστρέφεται γύρω από τον ρόλο που εμείς ως κοινωνία θέλουμε να παίζει η Εκκλησία και οι εκπρόσωποί της, αλλά και πώς οι πολιτειακοί θεσμοί και οι εκπρόσωποί τους πολιτεύονται. Θεωρώ άτοπο να θέλουμε να επιβάλλουμε τα κοσμικά θέλω μας σε έναν θεσμό που δεν το επιθυμεί και που δεν βλέπει την ανάγκη να το κάνει.
Η κοινωνία των πολιτών νομίζω πως θα πρέπει ν’ αποφασίσει αν δεν θέλει ή θέλει η Εκκλησία να έχει θέση στα της Πολιτείας, σε ζητήματα που αφορούν σύμπασα την κοινωνία και όχι μόνο το ποίμνιό της. Η καύση των νεκρών, το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, η τεκνοθεσία, η ίδια η παιδεία μας, αλλά ακόμα και η διαχείριση του εκκλησιαστικού πλούτου ή των μνημείων δεν θα πρέπει να είναι υπό την αίρεση της Εκκλησίας και της Ιεραρχίας. Ο καθένας στα του οίκου του. Είναι βέβαιο πως σε κάποια φάση, για κάποιο ζήτημα οι θεσμοί θα συναντηθούν, και εκεί θα πρέπει να είναι όλοι έτοιμοι να επιτελέσουν το έργο που τους αναλογεί.
Όπως δεν παρεμβαίνει η Πολιτεία στα εκκλησιαστικά έτσι και η Εκκλησία δεν πρέπει να παρεμβαίνει στα κοσμικά, ιδίως στα της Παιδείας και του Πολιτισμού. Φυσικά, και δεν απορρίπτεται η ιδέα της σύμπραξης και της συνεργασίας, αλλά σε επίπεδο που δεν επηρεάζεται το σύνολο. Όταν η ρητορική των ιεραρχών ή του κλήρου είναι ρατσιστική, όπως συνέβη στο παρελθόν, θα πρέπει να εφαρμόζονται οι σχετικές πρόνοιες του νόμου, όταν η Εκκλησία ως θεσμός δεν σέβεται ή προσπαθεί να παραβεί τους νόμους του κράτους, για τα πολιτιστικά για παράδειγμα, θα πρέπει να εφαρμόζονται τα προβλεπόμενα. Όταν υπάρχουν αθέμιτες παρεμβάσεις για οποιοδήποτε θέμα στα της Πολιτείας, αυτές θα πρέπει να καταγγέλλονται, χωρίς τον φόβο και επαναλαμβάνω ό,τι είχα γράψει για τα κατεδαφισθέντα της οδού Ισοκράτους: «Λογοδοσία και πραγματική ανάληψη ευθυνών και τιμωρία σε όσους αγνοούν το κοινό καλό και παραβιάζουν τα συμφωνηθέντα και τους νόμους του κράτους».
Αντιλαμβάνομαι επίσης πλήρως τον εθναρχικό ρόλο που έπαιζε κάποτε η Εκκλησία της Κύπρου, όπως αντιλαμβάνομαι και τον οικονομικό ρόλο που διαδραμάτιζε και ίσως και σήμερα συνεχίζει να έχει, αλλά πλέον αυτοί οι ρόλοι χρειάζονται διαφορετική υποκριτική γραμμή, και απ’ ό,τι φαίνεται η κοινωνία που θα πρέπει να υποδείξει αυτό τον νέο ρόλο δεν το κάνει. Αρκείται σ’ έναν καταγγελτικό, αφοριστικό δημόσιο λόγο, συνήθως βραχύβιο και ειρωνικό, που αυτό που καταφέρνει είναι να φέρει την Εκκλησία σε μία αμυντική στάση, όπως και τους πιστούς.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση των κατεδαφισθέντων διατηρητέων, που ο ντόρος διήρκησε μερικές μόνο ημέρες, και επανήλθε στο προσκήνιο αυτές τις μέρες με τον θάνατό του. Το ίδιο έγινε με το Αρχοντικό του Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου, ο δημόσιος διάλογος που πήγε ν’ αρχίσει σταμάτησε ελέω κορωνοϊού και εφόσον το θέμα δεν ξανατέθηκε οποιαδήποτε συζήτηση διακόπηκε.
Θα ήταν χρήσιμο λοιπόν η κοινωνία των πολιτών να συνεχίζει ν’ ανακινεί ζητήματα που την αφορούν, να είναι πιο μπροστά από την εκπεφρασμένη άποψη της Εκκλησίας ή και να αδιαφορούν γι’ αυτή, για την καύση των νεκρών, για το σύμφωνο συμβίωσης, για την LGBΤQ+ κοινότητα. Διότι δεν είναι εύκολο να πείσεις διά αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την αλλαγή πλεύσης ενός θεσμού που κινείται στα ίδια νερά αιώνες τώρα; Και ο ίδιος ο θεσμός δεν βλέπει την ανάγκη ν’ αλλάξει, άρα θα πρέπει να γίνει κατανοητό στην Πολιτεία πως ό,τι επηρεάζει την κοσμικότητα της Πολιτείας μας είναι επειδή η Εκκλησία θέτει προσκόμματα ως μη οφείλει, κατά την άποψή μου.
Οι αρχιεπισκοπικές εκλογές πρέπει να είναι αφορμή για να δούμε κατάματα ως κοινωνία το πρόσωπό μας στον καθρέπτη ως πολίτες του 21ου αιώνα και όχι να προσπαθούμε να γίνουμε μέρος τους, όχι ως ψηφοφόροι ή πιστοί, αλλά ως έτεροι και εν τω μεταξύ να ζητάμε κοσμικό κράτος. Η πίστη είναι προσωπικό βίωμα, ουδείς έχει δικαίωμα να επέμβει σε κάτι τόσο δικό μας, αλλά και το δικαίωμα στην επιλογή ζωής είναι το ίδιο σημαντικό, και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου επιβάλλει να ζεις με κανόνες που δεν συμμερίζεσαι (πάντοτε στο πλαίσιο της νομιμότητας).
