Του Απόστολου Κουρουπάκη
Είναι πολύ νωρίς για τέτοιο σχόλιο και άρθρο, το καταλαβαίνω –μηνομίζετε ότι ζω σε άλλον κόσμο– ωστόσο θεωρώ ότι πρέπει να το γράψω αυτό το άρθρο, τώρα που είναι νωρίς, και ίσως κάποιος από κάποιο επιτελείο το διαβάσει και το μεταβιβάσει στους υποψήφιους προέδρους της Κυπριακής ∆ημοκρατίας. Λένε, λοιπόν, οι υποψήφιοι πρόεδροι για το Κυπριακό, για την ακρίβεια, για το ΓεΣΥ, για την Κύπρο του αύριο, την ψηφιοποίηση, για τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και τον ρόλο της στην Ανατολική Μεσόγειο, για τα αέρια, τα LNG και για μύρια άλλα. Για τον έρμο τον πολιτισμό αυτού του κράτους δεν έχουν να πουν τίποτα; Ένα όραμα, ένα κάτι τέλος πάντων, και όχι τα τετριμμένα περί δημιουργίας υφυπουργείου Πολιτισμού και το χτίσιμο του νέου αρχαιολογικού μουσείου της Λευκωσίας, αυτά τα εμπεδώσαμε. Ένα ολιστικό όραμα, για το πώς θέλει η Πολιτεία να δει τον πολιτισμό να εξαπλώνεται, να πουν οι υποψήφιοι πρόεδροι και να το εννοούν ότι η χώρα μας πάσχει πολιτιστικά, από δομές, από νόμους, από ιδέες. Να μας πουν ότι θέλουν να εκσυγχρονίσουν θεσμούς και κτήρια. Να δείξουν τέλος πάντων ότι θέλουν να κάνουν κάτι. ∆ιότι όλα τα άλλα εγώ προσωπικά τα ακούω βερεσέ. Το Κυπριακό πνέει τα λοίσθια, τα οικονομικά μας και τα ενεργειακά μας είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο, τα κοινωνικά μας προσπαθούμε, αλλά έχουμε δρόμο. Αφοριστικό θα με πείτε και ίσως να έχετε δίκιο, αλλά δεν είμαι. Έχουν γίνει πράγματα, αλλά επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι δεν είναι από πολιτική βούληση, αλλά επειδή ήρθε η ώρα τους.
Για τον πολιτισμό πάντως ποτέ δεν έρχεται αυτή η έρμη η ώρα. Φτιάχνουμε κτήρια, εγκαινιάζουμε θεσμούς και ύστερα τίποτα. Πάμε στα τυφλά ή στην πεπατημένηκαι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Θα με ενδιέφερε κοντολο- γίς να μάθαινα τι πρεσβεύουν οι υποψήφιοι πρόεδροι στα πολιτιστικά. Τι θα ήθελαν να κάνουν, τι νομίζουν ότι λείπει από τη χώρα, τι έχουμε σε πλεόνασμα και θα ήταν καλό να το εξαγάγουμε παραέξω, αφούμε το χαλλούμι δεν τα πολυκαταφέρνουμε; Η χώρα έχει πολιτιστικό απόθεμα, έχει ανθρώπους με ιδέες, έχει ταλέντα σε όλες τις τέχνες, έχει το δυναμικό και μπορεί, αν αυτό αξιοποιηθείσωστάναδώσειαπτά οφέλη σε ολόκληρη την κοινωνία, σε όλους τους πολίτες. Είναι κρίμα να μην ασχολούνται οι υποψήφιοι πρόεδροί μας με τον πολιτισμό.
∆εν πιστεύετε λοιπόν ότι θα είχε ενδιαφέρον να το κάνουν; Και οι άνθρωποι του πολιτισμού ψυχές είναι... συγγνώμη, ψήφοι είναι και είναι κρίμα να μην τους περιλαμβάνει κανείς στους σχεδιασμούς του. Βέβαια, όσοι συμβουλεύσουν τους υποψήφιους προέδρους καλό θα είναι να διαβάσουν πριν, να ξέρουν τι να τους πουν. ∆ιότι, επαναλαμβάνω, δεν είναι λέξεις κλειδιά το υφυπουργείο Πολιτισμού, Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Λευκωσίας, Θέατρο και Τσιαττιστά και προς Θεού, όχι άλλη Πλατεία Ελευθερίας καιΒιβλιοθήκηΠανεπιστημίου Κύπρου. ∆ιότι αν είναι να μας πουν αυτά, καλύτερα να μην πουν τίποτε. Εν κατακλείδι, θαπρέπει νομίζω τα επιτελεία να εντάξουν στο πρόγραμμά τους και τον πολιτισμό, έχουν καιρό μπροστά τους, για να συζητήσουν με κόσμο, να δουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες, οι πολιτιστικοί χώροι, και να σκεφτούν σοβαρά πώς θα ήθελαν να τα θεραπεύσουν. ∆εν γίνεται πάντα ο πολιτισμός να είναι ο φτωχός συγγενής των προεκλογικών εκστρατειών, διότι χωρίς τον πολιτισμό δεν θα υπήρχαν καν οι πολίτες, άρα ούτε οι πολιτικοί και συνεπώς ούτε οι πολιτικές εκστρατείες και οι εκλογές. Πολιτισμός είναι η κάθε μέρα μας, πολιτισμός είναι η ώριμη και διαλεκτική συζήτηση, είναι η αισθητική των δρόμων μας, τα δασικά πάρκα μας. Πολιτισμός είναι η διάλεκτος, πολιτισμός είναι το παρκάρισμά μας και ο τρόπος λειτουργίας των δημόσιων υπηρεσιών. Πολιτισμός είναι η παραδοχή του λάθους και η προσπάθεια διόρθωσής του. Πολιτισμός είναι να μη θεωρούν οι πολιτικοί και τα κόμματα τους πολίτες θεατές σε ρωμαϊκή αρένα. Το άρτος και θεάματα δεν είναι πια πρόσφορο μότο. Οι πολίτες πρέπει να αντιμετωπίζονται ως αποτέλεσμα προαιώνιων πολιτιστικών διεργασιών και ότι αξίζει να ανανεώνεται και να εμπλουτίζεται το πολιτιστικό απόθεμα που τους τρέφει, που μας τρέφει, που επιτρέπει στους υποψήφιους προέδρους να μιλάνε εξ ονόματος των πολιτών. Εκτός και αν αρκούνται σε πολίτες που απλώς χαιρετούν λογής-λογής αυτοκράτορες.
