Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μπήκαμε στο νέο έτος, τελείωσαν οι γιορτές και οι σχόλες και επιστρέψαμε οι περισσότεροι στην καθημερινότητά μας, με την πανδημία ακόμα να είναι στα φόρτε της, τα υγειονομικά πρωτόκολλα να μας θυμίζουν πως ακόμα απέχουμε από την κανονικότητα της προ covid εποχής. Μια κανονικότητα που μάλλον έχουμε ξεχάσει πώς μοιάζει. Και δεν είναι μόνο οι αγκαλιές και οι θερμές χειραψίες που πλέον μας φοβίζουν, μα και η απώλεια του αυθορμητισμού μας, αυτού του αυθορμητισμού που πριν από δύο χρόνια μάς επέτρεπε να ταξιδεύουμε, να συναναστρεφόμαστε, να διεκδικούμε ζωτικό χώρο. Με φοβίζει ότι εξαιτίας της πανδημίας αρχίζουμε να ξεχνάμε πώς είναι να είσαι ελεύθερος εκεί έξω, να είσαι μαζί με άλλους. Φυσικά και δεν υποστηρίζω ότι σκοτεινά κέντρα έχουν συνωμοτήσει για να μας οδηγήσουν στην υποδούλωση. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ήμασταν που ήμασταν κακές κατασκευές, αρχίσαμε να γινόμαστε ακόμη πιο δυσλειτουργικοί και φαίνεται να μην το καταλαβαίνουμε. Αυτή δε τη δυσλειτουργία μας την οχυρώνουμε πίσω από ένα πληκτρολόγιο και μία οθόνη και γράφουμε, γράφουμε, αναλύουμε, κατακεραυνώνουμε ο ένας τον άλλο, και συχνά-πυκνά ξεφεύγουμε –άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο– και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μάς παρέχουν όσο χώρο και χρόνο θέλουμε. Γινόμαστε θηρία ανήμερα, και όταν βγούμε έξω είμαστε κουτάβια, που μας τρομάζει η κανονική όψη των πραγμάτων.
Πολύ εύκολα γινόμαστε τιμητές των πάντων, αλλά και υποστηρικτές κάθε αδικίας, κυριαρχούμε επί του άλλου διά του απολύτου ποστ μας ή τιτιβίσματός μας, ψάχνουμε επιβεβαίωση για του λόγου μας το αληθές από τα like και τα share και άλλα τέτοια, και συχνά δεν βλέπουμε τη μικρή εικόνα του άμεσου περίγυρού μας. Έγιναν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο απόλυτος προορισμός μας. Εκεί ξεδιπλώνουμε την αλαζονεία μας, τη μεγαλομανία μας, τις ευγενείς ή τις ποταπές μας προθέσεις. Από εκεί οι πολιτικοί και οι wannabe πολιτικοί και πολιτικάντηδες κάνουν προεκλογικές εκστρατείες, γράφοντας φληναφήματα, που δεν θα τολμούσαν να εκστομίσουν ποτέ ενώπιον των πολιτών. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καταγγέλλουμε τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, και τα χρησιμοποιούμε για ν’ αποδείξουμε ότι κάτι είμαστε.
Θα μου πείτε δείγμα ενός νέου πολιτισμού είναι και αυτά, μέρος της ψηφιακής επανάστασης, δεν γίνεται να μην τα έχει κάποιος, ο κόσμος πήγε μπροστά μέσα από καινοτόμες και ρηξικέλευθες ιδέες. Φυσικά και δεν θα διαφωνήσω καθόλου, αλλά αρχίζει να με φοβίζει ότι πλέον ολοένα και ζούμε σ’ έναν ψηφιακό κόσμο, και δεν ζούμε τον πραγματικό κόσμο. Ο αυθορμητισμός ενός ποτού μ’ έναν φίλο, η συνάθροιση σ’ ένα σπίτι με παρέα, ο αυθορμητισμός της παρέας και της ανάγκης της συνύπαρξης αρχίζει να χάνεται και μοιάζει αυτή η κανονικότητα να μην έχει αντίπαλο. Η πανδημία αν σε κάτι έχει κατισχύσει αυτό είναι στη συμπεριφορά μας προς τον άλλο, όχι τον διαφορετικό ή τον ξένο, αλλά στον όμοιό μας, πλέον έχουμε καταντήσει να διαφωνούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όταν βρισκόμαστε από κοντά να μην ξέρουμε ο ένας τον άλλο καθόλου.
Ναι, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι χρήσιμα, είναι ένα παράθυρο στον κόσμο, είναι εύκολη και δωρεάν διαφήμιση, συμφωνώ και εγώ πρώτος τα χρησιμοποιώ, αλλά ας μην τα ανυψώνουμε σε απόλυτο μέσο επικοινωνίας και διαμαρτυρίας, διότι η αλήθεια της δράσης είναι στον αληθινό κόσμο, και αυτό στην Κύπρο φαίνεται να το ξεχνάμε συχνά και ήλθε και η πανδημία που το επικύρωσε, φωνάζουμε στο διαδίκτυο για την απώλεια των ελευθεριών μας, αλλά ουσιαστικά αυτο-εγκλωβιζόμαστε στον κόσμο του υπολογιστή μας... και μοιάζουν αντιδραστικοί και μποέμ αυτοί που δεν έχουν ψηφιακή φωνή. Με τρομάζει αυτός ο φωνακλάδικος ψηφιακός κόσμος, γιατί άρχισε να καθορίζει τις ζωές μας, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε. Με τρομάζει γιατί κατασκευάζει εχθρούς, δημιουργεί Αλήθειες που δεν τις πιστεύουμε και όμως τις υποστηρίζουμε με περισσή θέρμη. ∆ημιουργεί εν τέλει έναν πολιτισμό, που αποκόπτει τον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτά σκεφτόμουν διαβάζοντας πρόσφατα εμετικές αναρτήσεις, αναρτήσεις ηλιθίων περί της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αυτά σκεφτόμουν διαβάζοντας τιτιβίσματα ανθρώπων που γνωρίζουν από μέσα κάθε λεπτομέρεια οποιουδήποτε γεγονότος, και με ταχύτητα φωτός ν’ αναλύουν κάθε πτυχή, όταν εκεί έξω κάποιοι αλλάζουν τις ισορροπίες του κόσμου με την ίδια ακριβώς ταχύτητα. ∆εν ξέρω αν ακούγομαι παλιομοδίτης, αλλά με τρομάζει η ταχύτητα διαμόρφωσης γνώμης και άποψης, με φοβίζουν οι πολλές αλήθειες, που ζουν και φωτίζουν όσο ζει ένας διάττων αστέρας.
