Του Απόστολου Κουρουπάκη
Για να πω την αμαρτία μου είμαι λίγο μπερδεμένος από τη διένεξη μεταξύ της ιδιωτικής επιχείρησης από τη μία, με πολιτιστικό αποτύπωμα, και μιλάω μετά λόγου γνώσεως, στην παλιά πόλη της Λευκωσίας, η οποία εδώ και καιρό φιλοξενεί καλή μουσική, απ’ όλα τα είδη, και του Δήμου Λευκωσίας από την άλλη, ο οποίος προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ πολιτιστικής ανάπτυξης και gentrification της παλιάς πόλης. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν κανόνες και αυτοί πρέπει να τηρούνται και ο Δήμος Λευκωσίας οφείλει να τους επιβάλλει, διότι αλλιώς θα τον ψέγαμε ότι δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Από την άλλη όμως καταλαβαίνω και την επιχείρηση, ιδίως όταν αυτή προσπαθεί να επιζήσει εν καιρώ πανδημίας και μαζί με αυτήν και δεκάδες καλλιτέχνες. Βασικό επιχείρημα είναι η ηχορύπανση που προκαλεί η επιχείρηση στη γύρω περιοχή, μιας και το Τοπικό Σχέδιο τη θεωρεί ήπιας ανάπτυξης. Σαφώς, αν υπάρχει οχληρία αυτή να καταγγελθεί και να υποχρεωθεί η επιχείρηση να συμμορφωθεί, αλλά ο πόλεμος που γίνεται στην επιχείρηση, η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα κλεισίματος είναι άλλο πράγμα και μάλλον η περιοχή αυτή καθ’ αυτή είναι το μήλον της έριδος και όχι η οχληρία και η ηχορύπανση, μια περιοχή που αρχίζει να γίνεται φιλετάκι μινιόν και καλαρέσει σε πολλούς, οι οποίοι θέλουν έναν ιδιότυπο εξευγενισμό της παλιάς πόλης...
Επιμένω, πως κάτι δεν μου κολλάει στην όλη ιστορία, διότι όταν θέλουμε να κάνουμε την περιοχή της Φανερωμένης πανεπιστημιακό κέντρο, την πλατεία της Παλιάς Αγοράς κέντρο καινοτομίας και τις γύρω περιοχές φοιτητικά υπνωτήρια και cozy διαμερίσματα για πολύ κατέχοντες, σε τι αποσκοπούμε; Θα έχουμε επιτέλους ησυχία και όλα θα ησυχάζουν μετά τις έξι το απόγευμα; Ο φοιτητόκοσμος θα μετακινείται αλλού για τη διασκέδασή του και όταν θα μπαίνει στα όρια της παλιάς πόλης θα βάζει τον αυτόματο σιγαστήρα που θα του έχει διανείμει ο σπιτονοικοκύρης του; Θα το ξαναπώ, για να μην υπάρχει καμία παρεξήγηση, όταν οποιαδήποτε επιχείρηση παραβιάζει την κείμενη νομοθεσία, τότε φυσικά θα πρέπει να επιβάλλεται ο νόμος. Δεν θα έπρεπε όμως να γίνεται αυτό παντού, σε όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις; Ρωτάω, δεν ξέρω, αν γίνεται... Η ηχορύπανση είναι βασικό πρόβλημα της παλιάς πόλης, όχι μόνο από τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, αλλά και από τα αυτοκίνητα, τις μηχανές μικρού και μεγάλου κυβισμού, τις καμπάνες των ναών, τον μουεζίνη από το τζαμί της Αγίας Σοφίας (εκεί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα). Θα πρέπει λοιπόν να λυθεί οριζόντια το ζήτημα, διότι κανένας κούκος μόνος του ποτέ δεν έφερε καμία άνοιξη!
Επίσης, δεν θα σταθώ στην απάντηση του Δήμου Λευκωσίας στη εν λόγω διένεξη, ότι υποστηρίζει τον πολιτισμό, αυτό μας έλειπε, να μην τον υποστηρίζει, αλλά είναι άλλο πράγμα ο πολιτισμός που υποστηρίζει ο Δήμος και καλά κάνει και άλλο πράγμα η πολιτιστική δραστηριότητα ενός ιδιώτη, ιδιαίτερα στη μουσική, η οποία ως τέχνη είναι «αγκαλιάστρα», όπως την ονομάζω εγώ, τους αγκαλιάζει όλους και όλες και δίνει ένα προϊόν δυσεύρετο στα μέρη μας.
Θα κλείσω το άρθρο αυτό με την ίδια καταληκτική παράγραφο του άρθρου μου στις 3 Απριλίου 2021, διότι θεωρώ ότι η σταδιακή φιλετοποίηση της παλιάς πόλης εξυπηρετεί οικονομικές σκοπιμότητες, οι οποίες «στεγανοποιούν» την αντίληψή μας γενικότερα για το τι είναι πολιτισμός και πολιτιστικό προϊόν, τι σημαίνει δημόσιος χώρος και χρήση αυτού, αλλά και επιβεβαιώνει κατά τη γνώμη μου το κυπριακό ρητό «Από εν φορτώνει ῾π’ όσσω σου, τάνα του να φορτώσει». Έγραφα, τότε: «Καλό θα είναι, λοιπόν, η δημοτική αρχή να αρχίσει το gentrification της παλιάς πόλης, παρουσιάζοντας στους δημότες της τις μελέτες αστικής βιωσιμότητας που έχει εκπονήσει, ώστε να αισθανθούν οι νυν κάτοικοί της ότι δεν θα οδηγηθούν μεσομακροπρόθεσμα σε εκδίωξη. Να δείξουν στους Λευκωσιάτες οι δημοτικές αρχές πώς θέλουν την πόλη μετά από μια δεκαετία, όταν θα ανοίξουν τα οδοφράγματα και όταν οι ανάγκες θα είναι διαφορετικές».
