Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πάντα αισθάνομαι αμηχανία όταν είναι να γράψω κάτι σχετικό με τις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου, για εκείνη την Κύπρο που δεν γνωρίζω παρά μόνο από τις ηθογραφίες του κυπριακού θεάτρου, τις ανταποκρίσεις των δημοσιογράφων των εφημερίδων πριν από το 1974. Αισθάνομαι πως το να μιλάω εγώ, ένας ξένος, μη Κύπριος, για τις πατρίδες άλλων, είναι υπερφίαλο, στεγνός συναισθηματισμός. Από την άλλη, όσο γνωρίζω πρόσφυγες πρώτης και δεύτερης γενιάς, όσο πηγαίνω στα χωριά και τις κωμοπόλεις της κατεχόμενης Κύπρου, και μπαίνω σε ρημαγμένα νεκροταφεία και εκκλησίες και συναντώ ανθρώπους μετά από εδώ, νιώθω ότι αυτός ο τόπος, ο πληγωμένος τόπος, μπορεί να μου δώσει μαθήματα, για το πώς η αφροσύνη κάποιων έφερε σε αυτό το νησί τόσο πόνο.
Και θα περίμενε κανείς να έχουμε πάρει το μάθημά μας μετά από 50 σχεδόν χρόνια, ότι οι πολιτικοί μας θα είχαν –αν μη τι άλλο– αυξημένη οξυδέρκεια, θα μπορούσαν να διαβάζουν τις διεθνείς εξελίξεις και δη την Τουρκία καλύτερα. Θα περίμενε κάποιος η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου να μη χρειάζεται την τεχνητή νοημοσύνη για να βγάζει πολιτικά συμπεράσματα για το μέλλον αυτού του τόπου.
Μία ακόμη μπανανόφλουδα πατήσαμε, γιατί ακριβώς η προπερασμένη ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών είχε διαβάσει τόσο επιδερμικά τις προθέσεις της Τουρκίας για το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου. Και τώρα ξανακλαίμε επί ερειπίων, ζητάμε να μας βοηθήσουν οι ξένοι, φταίμε τους πρόσφυγες που πούλησαν τις περιουσίες τους, φταίμε την αδιάλλακτη πολιτική της Τουρκίας, φταίμε τον κόσμο όλο γιατί μας ξέχασε και εμείς θυμόμαστε να φωνάζουμε ότι δεν ξεχνάμε μόνο τις επετείους.
Πόσοι πολιτικοί μας επισκέφθηκαν το τελευταίο διάστημα τις κατεχόμενες περιοχές και είδαν ότι μέχρι και ο τόπος αρχίζει να ξεχνάει; Οι πολιτικοί μας αρκούνται στο δίστιχο του Μόντη και συνεχίζουν να μασουλάνε ελιές και να φτύνουν τα κουκούτσια τους κατάχαμα.
Η Τεχνική Επιτροπή για την Πολιτιστική Κληρονομιά τρέχει και δεν φτάνει, διότι ο χρόνος τα πάντα και τους πάντες νικά. Εμείς εδώ μιλάμε για κινήσεις εντυπωσιασμού και τσακωνόμαστε στα καφέ και στις παρέες για το ποιος είναι πατριώτης και ποιος είναι προδότης. Παρέμεινε το κυπριακό πρόβλημα ζήτημα χρώματος, και ο καθένας βλέπει την απόχρωση που του ταιριάζει και αναλόγως πράττει, ενώ από εκεί η Κύπρος ξεβάφει.
Έγραφα το 2019, με αφορμή το άνοιγμα του Βαρωσιού: «Αν ήμουν Αμμοχωστιανός σήμερα θα αποφάσιζα τελειωτικά ότι κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός, καμία κυβερνητική γραμμή δεν ξέρει τι της γίνεται και ότι το Κυπριακό έγινε πεδίον δόξης λαμπρόν για μερικούς. Για να γίνουν πολιτικοί, υπουργοί, επιχειρηματίες, μερικοί. Οι έξυπνοι επιχειρηματίες συνέχισαν κι αλλού βέβαια… Οι άλλοι περίμεναν πώς και πώς να πάρουν τη σειρά τους. Ακόμα και πάνω στους αγνοούμενους παίξαμε. Ακούτε;» και συνέχιζα: «Ποτέ δεν μάθαμε να διαβάζουμε την τουρκική εξωτερική πολιτική, διότι σκεφτόμαστε εγωιστικά, μας ενδιαφέρει αν ο Ερντογάν έχασε τις εκλογές στην Κωνσταντινούπολη και αν αγόρασε του S-400, αλλά ποιους στέλνει απ’ εδώ δεν ξέρουμε, τι δουλειά κάνει η εδώ «Πρεσβεία» της δεν μας νοιάζει. Συζητάμε, όμως, περί ανέμων και υδάτων, τρώγοντας φαγκρί, για να δούμε τις προθέσεις του άλλου, να κόψουμε αντιδράσεις. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν σκέφτηκε ποτέ κανένας διπλωμάτης μας ότι υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι; Φαντάζομαι υπάρχει διπλωματικό σχέδιο αντίδρασης, αλλά σοβαρό σχέδιο, όχι να ζητήσουμε να συγκληθεί το Συμβούλιο Ασφαλείας και τα όργανα της Ε.Ε. και μετά να πανηγυρίζουμε στα κανάλια. Σοβαρό, μελετημένο. Ή ό γέγονε, γέγονε; Αλλά μην κρύβουμε τα λόγια μας. Ό,τι έγινε, έγινε. Φτιάχνουμε άλλη Αμμόχωστο εμείς, από την άλλη πλευρά, και τη διαφημίζουμε και στα κινέζικα άμα λάχει». Σήμερα, πέντε σχεδόν χρόνια μετά δεν θα άλλαζα ούτε ένα νι από όσα έγραψα τότε, στο άρθρο με τίτλο «∆εν θα ήθελα να ήμουν Αμμοχωστιανός», θα πρόσθετα βέβαια και ότι αποφασίσαμε να έχουμε και έτος διαφώτισης, μπας και ξεστραβωθούμε εμείς οι ίδιοι, διότι οι άλλοι βλέπουν καθαρά τα πράγματα εδώ και πολλά χρόνια.
Η Αμμόχωστος ανοίγει, ο Πενταδάκτυλος σκάβεται βαθιά, συρματοπλέγματα στρατοπέδων ολοένα και απλώνονται στην Καρπασία, στη Μεσαορία, και εμείς μοιάζουμε ανήμποροι να διαβάσουμε την κατάσταση επί του εδάφους. Λύση εύκολη δεν υπάρχει, πέρασαν 50 σχεδόν χρόνια, νέα τετελεσμένα συνεχώς έρχονται ενώπιόν μας και βρισκόμαστε πάντα από πίσω τους. Και το εμείς πάει φυσικά στους πολιτικούς μας, σε αυτούς που τα τελευταία δέκα χρόνια είχαν την τύχη του Κυπριακού στα χέρια τους, και ακόμα και όταν έσκασαν στα χέρια τους βόμβες, αντί να προσπαθήσουν να τα γειάνουν και να χαϊδέψουν πληγές που ανοίχτηκαν, τα όρθωσαν για να χαιρετίσουν θριαμβευτικά.
