Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η Αριάννα Οικονόμου παρουσίασε σε τρεις παραστάσεις τη δουλειά της «Happy Happier Days» στη Στέγη Χορού Λευκωσίας την περασμένη εβδομάδα, με κύριο όχημα της το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Happy Days». Η χορογράφος και χορεύτρια Αριάννα Οικονόμου, άλλοτε ως Ουίνι και άλλοτε ως ο εαυτός της κατάφερε να συνομιλήσει τόσο με το κείμενο του Μπέκετ όσο και με το ίδιο της το παρελθόν. Οι αναζητήσεις και οι συμβολισμοί του μπεκετικού κειμένου, με τρόπο οργανικό έδεναν με τις αναζητήσεις και το παρελθόν της δημιουργού. Ένα παρελθόν, που όρισε κατά κάποιον τρόπο το πώς εκείνη πορεύτηκε στη ζωή της. Η Αριάννα Οικονόμου, άλλωστε, έχει πάντοτε στις δουλειές της εκείνο το στοιχείο του χθες και του αύριο, και πώς αυτές οι δύο χρονικές έννοιες συμπλέουν. Το φαινομενικά άχρονο του μπεκετικού κειμένου εκφράζει τον φόβο για το αύριο, για τον ίδιο τον άνθρωπο η Αριάννα Οικονόμου θεωρώ κατάφερε να το περάσει στο κοινό, με το οποίο με κρυφίο τρόπο συνομιλούσε. Η περίεργη κατάσταση της ηρωίδας του Μπέκετ, της Ουίνι, καλυμμένη από χώμα, στην αρχή μέχρι τη μέση και έπειτα έως τον λαιμό, ερχόταν στην παράσταση σε πρώτο πλάνο από το βίντεο από προηγούμενή της δουλειά στο οποίο η Οικονόμου, περιεργαζόταν το χώμα, τη γη, την αρχή, τη γέννηση. Άλλωστε η δημιουργός από την αρχή της παράστασης είχε δηλώσει καθισμένη σε μία καρέκλα, πως όταν τα πόδια της θα άγγιζαν το πάτωμα θα ξεκινούσε και η αφήγησή της. Η ακινησία και η κίνηση ως επί σκηνής πραγματικότητες δεν ήταν παρούσες, υπήρχαν όμως ως έννοιες στα κείμενα, του Μπέκετ και της Οικονόμου, στις ζωές των δύο ηρωίδων.
Στο «Happy Happier Days» η Οικονόμου, αν και είχε διπλό ρόλο, της Ουίνι και της Αριάννας, κατάφερνε να τους ξεπερνάει και να ενσαρκώνει κάθε άνθρωπο που αναζητεί το χθες, το αύριο, που σκέφτεται το τι σημαίνει καθημερινότητα και λήθη. Με τα λόγια της Ουίνι και το παρελθόν της Αριάννας η δημιουργός κατάφερνε να θέτει ερωτήματα που πήγαιναν πολύ πέρα από τα σύμπαντά τους, τον χωροχρόνο τους, και αυτό νομίζω ήταν η επιτυχία της παράστασης, η Οικονόμου με τον λόγο του Μπέκετ και το σώμα της Αριάννας, έζευξε διαφορετικούς χρόνους, κόσμους και τους οδήγησε σε έναν κοινό τόπο, αυτόν του ερωτήματος για το ποιοι είμαστε και τι τελικά μας καθορίζει.
Η αισιοδοξία που επικρατεί μέσα στην πνιγηρή κατάσταση, ο φόβος που νικάται από την ανάγκη για ζωή, το γέλιο και ο αυτοσαρκασμός, στη σόλο περφόρμανς της Αριάννας Οικονόμου γινόντουσαν ξεκάθαρες έννοιες, όπως και ο χρόνος, που δεν τελειώνει, αφού πάντοτε ένα μέλλον υπάρχει μπροστά μας. Η Αριάννα Οικονόμου υπηρέτησε την έννοια του χρόνου, με την περφόρμανς της στο εκεί και στο τώρα, με τη βιντεοπροβολή κατά τη διάρκεια του performing της, με την προθήκη στην είσοδο της Στέγης Χορού Λευκωσίας. Εν κατακλείδι, όταν είχα ρωτήσει τη δημιουργό πώς μια προσωπική στιγμή ή στιγμές μπορούν να γίνουν κτήμα των πολλών μέσα από την τέχνη της περφόρμανς, μου είχε απαντήσει: « Όταν είναι αυθεντική. Εξάλλου αυτός πιστεύω είναι και ο ρόλος της τέχνης, να επικοινωνήσει την ανθρώπινη εμπειρία πάνω σε αυτή τη γη» και βλέποντας την παράστασή της, μπορώ να πω ότι κατάφερε μέσω της τέχνης της, όχι μόνο να επικοινωνήσει την ανθρώπινη εμπειρία, αλλά να με κάνει να δω πώς ένα θεατρικό κείμενο μπορεί να μετασχηματιστεί και να μη χαθεί ούτε μία του λέξη.
