Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πολλά είναι τα στραβά που κάθε τόσο καλούμαστε να θίξουμε και να στηλιτεύσουμε στο πεδίο του πολιτισμού όσοι και όσες ασχολούμαστε με αυτό το κομμάτι της δημοσιογραφίας και η αλήθεια είναι ότι παρασυρόμαστε πολλές φορές και ψάχνουμε μόνο τα κακώς κείμενα και τα κακώς λεχθέντα. Ωστόσο, εκεί έξω πολλά ωραία πράγματα γίνονται, με τη συμμετοχή και του κράτους, διά της χρηματοδοτήσεως. Σε αυτά τα ωραία παραδείγματα θα πρέπει η αλήθεια είναι να αναφερόμαστε πιο συχνά, να καλούν στα σχολεία Κύπριους και Κύπριες του πολιτισμού για να δουν οι μαθητές και οι μαθήτριες ότι μπορούν να γίνουν και κάτι άλλο και ότι με κόπο, έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν εκτός των στενών ορίων της χώρας.
Έχουμε ανθρώπους με όραμα, αυτό που λείπει είναι ίσως η προβολή τους ως φωτεινά παραδείγματα της κοινωνίας και σε αυτό θα πρέπει να εγκύψουν διάφοροι φορείς και θεσμοί. Όχι απλώς για μεγαλύτερη χρηματοδότηση, αλλά και για ηθική υποστήριξη, που τη χρειάζονται και αυτή όπως και τα χρήματα, ίσως και περισσότερο.
Θα αναφέρω μόνο μερικά παραδείγματα απλώς για να αποδείξω ότι αυτό που λέω έχει βάση.
Στον κινηματογράφο για παράδειγμα, η ταινία μικρού μήκους της Τώνιας Μισιαλή «Δάφνη» με πρωταγωνίστρια τη Νιόβη Χαραλάμπους συνεχίζει να τα πηγαίνει εξαιρετικά σε διεθνή φεστιβάλ, μία Κύπρια σκηνοθέτρια, μία Κύπρια ηθοποιός, κυπριακό εν γένει καστ και πολύς κόπος απ’ όλους και όλες και το αποτέλεσμα δικαίωσε το σύμπαν ολόκληρο του πρότζεκτ.
Επίσης, το ντοκιμαντέρ της Χριστίνας Γεωργίου «The Stray Story: A dogumentary», το οποίο προβάλλεται αυτή την περίοδο στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας και αφορά τα ακηδεμόνευτα ζώα και τις εθελοντικές δράσεις που αφορούν την ευζωία τους. Ένα ντοκιμαντέρ αξιώσεων, τολμώ να πω.
Στη μουσική επίσης γίνονται πολλά και ενδιαφέροντα, για παράδειγμα, το line up του Φέγγαρος React, όπου Κύπριοι και Κύπριες μουσικοί παρουσιάζουν τη δουλειά τους και χαίρεσαι, γιατί υπάρχει όρεξη, ιδέες, ταλέντο. Ο Αντώνης Αντωνίου των Monsieur Doumani και των Τrio Tekke, με τον τελευταίο του δίσκο «Θρόισμα» ανέβηκε στην κορυφή των σχετικών διεθνών charts και είναι –και ας με συγχωρέσει– για όσους τον ξέρουμε ο Αντωνάκης μας. Είναι ο Αντης Σκορδής, ο Μάριος Ηλία Ιωάννου, και άλλοι/ες πολλοί/ές.
Στα εικαστικά, στον χορό, η Ιωάννα Αβραάμ, η Μαρία Λοϊζίδου, η Λητώ Κάττου, η Μαρία Χασάπη, η Εύη Δημητρίου, η Έφη Σπύρου και άλλες και άλλοι που μου διαφεύγουν εκθέτουν, παρουσιάζουν, δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό. Άραγε, αναρωτιέμαι λοιπόν πού προβάλλονται όλοι αυτοί οι δημιουργοί; Στα Μέσα, ό,τι προλαβαίνουμε οι τρεις-τέσσερις πολιτιστικοί συντάκτες, εκτός και αν γίνει κανένα μπαμ, όπως με την Ιωάννα Αβραάμ, που θυμάται και το σύμπαν την ύπαρξη της Συμφωνικής Ορχήστρας, το Μπαλέτο, το Θέατρο και τα λοιπά πολιτιστικά αγαθά, ας είναι.
Στο Θέατρο ο Μάριος Ιωάννου, με τον Αχίμ Βίλαντ, που πρόσφατα έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, πήγαιναν από φεστιβάλ σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, ο Προκόπης Αγαθοκλέους και ο Κώστας Σιλβέστρος, η Ελένη Μολέσκη βρίσκουν τον δρόμο τους για να δημιουργήσουν στο εξωτερικό, στην Ελλάδα, και δεν είναι εύκολο, ο Σταύρος Σταύρου με το Assitej και όχι μόνο, κάνει εξαιρετική δουλειά.
Στον χώρο του βιβλίου επίσης, έχουμε συγγραφείς που μεταφράζονται σε διάφορες γλώσσες, που αρχίζουν και διαβάζονται περισσότερο και στην Ελλάδα, και μερικά μόνο ονόματα είναι του Σταύρου Χριστοδούλου, της Κωνσταντίας Σωτηρίου, της Νάσιας Διονυσίου, του Αντώνη Γεωργίου, της Λουίζας Παπαλοΐζου, του Κυριάκου Χαραλαμπίδη και άλλων πολλών, και περιορίζομαι στα παραπάνω μόνο ονόματα γιατί σίγουρα έχω ξεχάσει πολλά. Σημαντική φαίνεται να είναι και η συνεισφορά εκδοτικών οίκων, και εντός της χώρας, αλλά και εκτός, όπως οι εκδόσεις Ψηφίδες, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, με τον εκδότη να είναι Κύπριος.
Εν ολίγοις, αν καταλάβουμε και εμείς ως Μέσα και οι αρμόδιοι φορείς και η κοινωνία ολόκληρη πως πρέπει ν’ αρχίσουμε να συμμετέχουμε στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας όσο το δυνατόν πιο δυναμικά, τότε θα έχουμε φυτέψει σπόρους που κατά πάσα πιθανότητα θα ανθίσουν. Πρέπει βέβαια και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες να καταλάβουν ότι εκτός από κρατική χρηματοδότηση και εσωτερικής κατανάλωσης θεάματα θα πρέπει να έχουν περισσότερο στραμμένα τα βλέμματά τους στο πώς γίνονται κάποια πράγματα και στο εξωτερικό, πώς θα εμπλακούν και οι ίδιοι στο δύσκολο ομολογουμένως παιχνίδι της δημιουργίας κοινού, μαζί με τον καθένα και την καθεμία που θέλει να εμπλακεί σε αυτό.
Έχουμε πρώτες ύλες και φτιάχνουμε ωραία πράγματα!
Υγ. Τα ονόματα που αναφέρονται στο παρόν άρθρο είναι ενδεικτικά του έμψυχου πολιτιστικού μας πλούτου, λείπουν πολλά ακόμα και απολογούμαι εκ των προτέρων για κάθε παράλειψη.
