Του Απόστολου Κουρουπάκη
Την προηγούμενη εβδομάδα είχα τη χαρά να απολαύσω μερικά πολύ σημαντικά –για εμένα τουλάχιστον– πολιτιστικά δρώμενα που έλαβαν χώρα στη Λευκωσία. Οι εκδηλώσεις στις οποίες παρευρέθηκα ήταν η μία στη Στέγη Χορού Λευκωσίας, όπου παρακολούθησα την παράσταση από τη Λιθουανία από το Dansema dance theater, για βρέφη 6-18 μηνών, στο πλαίσιο του προγράμματος Perform Europe, στο οποίο συμμετείχε και ο Assitej Κύπρου, σε συνεργασία με τη Στέγη Χορού Λευκωσίας και η άλλη στη συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Κύπρου, με τίτλο «Ωδή στον Ολυμπισμό», στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας. Στην εν λόγω συναυλία συμμετείχαν η ορχήστρα και η χορωδία του Sistema Cyprus.
Αμφότερες οι εκδηλώσεις ήταν από κάθε άποψη αποκαλυπτικές, η μία για το τι μπορεί να κάνει η Τέχνη, ακόμα και στην πολύ τρυφερή ηλικία των 6-18 μηνών και η άλλη για το πόσο σημαντική είναι η μουσική παιδεία, όταν μπολιάζεται και με άλλες αξίες, όπως είναι η αλληλεγγύη, η συναδέλφωση, η κατάρριψη στερεοτύπων, η αγάπη και η συμπερίληψη. Ιδίως για τη δεύτερη εκδήλωση, τα παραπάνω εντάθηκαν μετά τα επεισόδια στη λεγόμενη γιορτή της μουσικής στην Αθήνα. Αλλά ας τα πάρω με τη σειρά.
Η παράσταση του Dansema dance theater για βρέφη, έχοντας προηγηθεί το πρωί, και παράσταση που απευθυνόταν σε δέκα παιδιά με οπτική αναπηρία –την οποία δυστυχώς έχασα, είναι κάτι που λείπει από τα θεατρικά πράγματα, και που αν υπάρχει θα πρέπει να τον επικοινωνήσουν οι φορείς πολύ πιο έντονα. Φυσικά, αυτό το κενό θα πρέπει να φροντίσουν να το καλύψουν οι θεσμικοί φορείς του θεάτρου στη χώρα, με την ευρεία έννοια, όπως είναι ο ΘΟΚ, ή τα μεγάλα θέατρα στις πόλεις μας. Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες που ενέχει ένα τέτοιο πρόγραμμα, αλλά όπως ο Assitej κατάφερε να φέρει στην Κύπρο ένα τέτοιο πρόγραμμα, θα πρέπει να μπορεί να το πράξει και η ίδια η Πολιτεία. Και όσο και αν ακούγεται πολυτέλεια το βρεφικό θέατρο, μετά το Σάββατο, οπότε και παρακολούθησα τα βρέφη να ακολουθούν με τα μάτια τους τις προσεγμένες και ισορροπημένες κινήσεις των συντελεστριών της παράστασης, πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου πολυτέλεια. Στη χώρα μας έχει αναπτυχθεί αρκετά το θέατρο για ενηλίκους, λίγο λιγότερο το εφηβικό θέατρο, και ο ΘΟΚ έχει σε αυτόν τον τομέα σημαντικότατη συνεισφορά, και σε πολύ μικρότερο βαθμό το παιδικό θέατρο.
Φυσικά, δεν παραβλέπω τις δραστηριότητες του Θεατρικού Μουσείο Κύπρου, για παιδιά, αλλά αυτές θα πρέπει να ενισχυθούν πολύ περισσότερο. Τώρα μάλιστα, μετά και τη δημιουργία του υφυπουργείου Πολιτισμού, θα ήταν χρήσιμο, η νέα αυτή δομή να έλθει σε στενή συνεργασία με τις κατάλληλες υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας, ώστε να μην έχουμε επανάληψη φαινομένων τύπου Still, ή του Παραδείγματος του δρα Κόρτσακ, που κρίθηκαν ως παραστάσεις μη κατάλληλες για μία ηλικία και κάτω ή και πάνω, χωρίς ουσιαστική αιτιολόγηση. Εν κατακλείδι, χρειάζεται στην Κύπρο να έχουμε σοβαρό βρεφικό, παιδικό, νεανικό θέατρο, να ενισχυθούν οι όποιες προσπάθειες υπάρχουν, με κριτήρια φυσικά, με εισηγήσεις ανθρώπων που γνωρίζουν το αντικείμενο, σε συνεργασία με φορείς όπως ο Assitej, ο οποίος φαίνεται ότι κάνει δουλειά. Σε αυτό τον χώρο, θα ήταν καλό να έμπαιναν δυναμικά και σε σταθερή βάση και οι μεγάλοι Δήμοι της χώρας, ώστε και επαγγελματίες να εργοδοτηθούν και διάφοροι δημοτικοί χώροι να αξιοποιηθούν.
Όσο αφορά τη συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων, η δουλειά που γίνεται πρέπει και αυτή να ενισχυθεί, και αυτά τα νέα παιδιά που εγώ είδα την περασμένη Τετάρτη να μην απογοητευτούν, όταν θα χρειαστεί να «κεφαλαιοποιήσουν» τη θητεία τους στην Ορχήστρα ή τα χρόνια των σπουδών τους.
Είναι πολύ σημαντικό όλα αυτά τα νεαρά άτομα που είδα την Τετάρτη το βράδυ στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας να παίζουν με την ψυχή τους, να χαμογελούν, καθώς οι συνάδελφοί τους ερμήνευαν τραγουδιστικά κομμάτια, να μπορούν να γνωρίζουν ότι στη χώρα τους μπορούν να εργαστούν πάνω στη μουσική που επέλεξαν να ακολουθήσουν. Υπάρχει το Πρόγραμμα Ανάπτυξης Μουσικών Ταλέντων του Πανεπιστημίου Κύπρου, το οποίο έχει επιτελέσει και συνεχίζει να επιτελεί σημαντικό έργο, δεκάδες παιδιά επιλέγουν να αποταμιεύουν όνειρα κι εκεί.
Θα είχε ενδιαφέρον να έβλεπα τις δύο αυτές ορχήστρες σε μία σκηνή και τα δοξάρια τους να έπαιρναν φωτιά, το κούνημα των κεφαλιών τους, διαβάζοντας τις νότες θα ήταν το ίδιο, όπως ίδια θα ήταν και θέρμη τους για τη μουσική. Διότι πολύ στεναχωριέμαι όταν κάθε είδους συμφέροντα μπαίνουν εμπόδια στην πολιτιστική ανάπτυξη αυτού του τόπου.
Χρειάζεται νομίζω να εγκύψει περισσότερο και πιο σοβαρά τόσο η Πολιτεία, με αφορμή και τη δημιουργία του υφυπουργείου Πολιτισμού, στον πολιτισμό για τα νέα παιδιά, διότι είναι το αύριο που πρέπει να έχουμε. Τα παιδιά που θα μάθουν τι εστί μουσική και θέατρο, τα παιδιά που θα αρχίσουν να ακούν τα χρώματα και να αφουγκράζονται την κίνηση μόνο καλό θα μπορούν να φέρουν σε αυτή την πολύπαθη πατρίδα, ρομαντικό ίσως να σας ακούγεται, αλλά θα ήταν τόσο όμορφο!
