Της Ελένης Ξένου
Ο Πόλυς εκθέτει στην Αθήνα, γι’αυτό βρίσκομαι τώρα εδώ, κατεβαίνω την Μητροπόλεως και ψάχνω την Περικλέους, κοντεύει σούρουπο, με ειδοποιήσαν οι φίλες, που ήρθαν κι’αυτές για την έκθεση, πως αράζουν σε ένα μπαράκι και πίνουν μπύρες. Τις βρίσκω να κάθονται στο γωνιακό τραπέζι και να τα λένε χαρούμενα, είναι ενθουσιασμένες με την νέα δουλειά του Πόλυ, “αυτή την αναδρομική χειρονομία του”-όπως την χαρακτηρίζει η Ε. στο κείμενο της- “να ανακαλύψει εκ νέου τους ξεχασμένους του εαυτούς".
Τραβάω καρέκλα στην μέση της κουβέντας χωρίς να διακόπτω, παραγγέλνω ζεστό καφέ και παριστάνω πως τις ακούω με προσοχή, στην πραγματικότητα όμως σκέφτομαι τον δικό μου παλιό εαυτό που κυκλοφορεί αδέσποτος σ’αυτή την πόλη χρόνια τώρα, συγκεκριμένα από τότε που σπούδαζα και διερωτώμαι άν θα μου φανερωθεί ξαφνικά για να με αιφνιδιάσει.
Ο Πόλυς επέστρεψε στις πρώιμες του φωτογραφίες, τις τράβηξε το πρώτο χρόνο των σπουδών του στην Γαλλία με μια φωτογραφική Lubitel 166, σε κείνο τον παλιό του εαυτό θέλησε πρώτα να απευθυνθεί, αυτόν που πότιζε τα λουλούδια αργά το απόγευμα μέχρι το βράδυ… Μ’αρέσει ο τίτλος που διάλεξε για αυτές τις φωτογραφίες, “Και έγειρε τον ώμο στο παράθυρο”, τις παρουσιάζει στο Radio Athenes και παράλληλα εκθέτει νέα ζωγραφικά έργα και υλικό από το αρχείο του-απόσπάσματα, αποκόμματα και θραύσματα- στο Αrch στην Πλάκα, στο Αrch ο τίτλος είναι “Αυτό το απατηλό συναίσθημα”. Από τον γερμένο ώμο στο παράθυρο μέχρι το απατηλό συναίσθημα δύο βήματα δρόμος ή μήπως μια ολόκληρη ζωή που μόνο άν την διανύσεις πιστός σε ό,τι σε συνιστά δεν ξωμακρίζεις από τους ξεχασμένους σου εαυτούς;
Η Ε νούμερο δύο- την αποκαλώ έτσι για να μην μπερδευόμαστε- πίνει μια γουλιά λευκό κρασί και ζαλισμένη ήδη από το αθηναικό σούρουπο μιλάει για το πόσο εύθραυστοι είμαστε, ποιο από όλα τα έργα του Πόλυ της ξύπνησε αυτή την υπενθύμιση δεν ξέρω, ακούγοντας την όμως συνειδητοποιώ ότι πεθύμησα να μιλάμε ο ένας στον άλλον αφημένοι στην ευθραυστότητα μας και είναι πολύτιμο να βρίσκεται πάντα κάτι να μας την υπενθυμίζει. Μετά την ευθραυστότητα η Ε-2 πετάγεται στις εμμονές, τις δημιουργικές διευκρινίζει, σ’αυτές κρύβεται μια ειλικρίνεια, λέει και το λέει σχεδόν μυθιστορηματικά, με μια χειρονομία του χεριού που γαργαλά τον αέρα και μαζί όλα τα αόρατα, αν χάσω την εμμονή μου να παρατηρώ τους ανθρώπους σαν ήρωες μυθιστορήματος θα μαραζώσω και θα μαράνω, λέω από μέσα μου και θα χρειαστεί να με ποτίσει κάποιος από τους παλιούς μου εαυτούς για να συνέλθω.
“Το έργο του Πόλυ ορίζεται από τις αναδρομές σε εικόνες, ιδέες, παλιούς εαυτούς και παλιά έργα όπως αυτά μεταβολίζονται σε κάτι νέο”, γράφει η Ε. στο κείμενο της, μ’αρέσει που χρησιμοποιεί το ρήμα μεταβολίζω, ψάχνω στο λεξικό συνώνυμα του, αποσυνθέτω, αποικοδομώ, αποδομώ, οξειδώνω, διαισθάνομαι πως βρισκόμαστε πια στην ηλικία που χωράει πιο άνετα σε αυτούς τους ορισμούς. “Το να βυθίζεσαι στο αρχείο είναι πάντα μια ενδιαφέρουσα πρόταση, παρότι μερικές φορές φέρνει αναστάτωση”, γράφει σε άλλη παράγραφο η Ε. “συχνά ξεκινά με το άγχος ή τον φόβο ότι αυτό που θες δεν θα αναδυθεί στην επιφάνεια. Αλλά τελικά η διαδικασία μοιάζει κάπως με μια άντληση από το ασυνείδητο και μπορεί να φέρει μαζί την αμφίθυμη ικανοποίηση μιας εκ νέου ανακάλυψης ξεχασμένων εαυτών”. Είναι μια φράση που η Ε. δανείζεται από την καλλιτέχνιδα Moyra Davey, θα την δανειστώ και γω απο σένα της λέω και κείνη μου κλείνει το μάτι, καταλαβαίνει τί εννοώ, έχουμε ζήσει μαζί πολλά που μας έμαθαν πως για να παραμείνεις εστιασμένος σου χρειάζεται μια τέτοια αναστάτωση.
Στις πρώιμες φωτογραφίες του Πόλυ βλέπω τον φοιτητικό του κήπο και τα λουλούδια του και το κρεβάτι του με το τσαλακωμένο σεντόνι και το πρόσωπο του πρώτου του έρωτα, βλέπω δηλαδή κομμάτια της πρώτης του ύλης σε μαύρο και άσπρο, τα εκθέτει τόσο συνειδητά και απροκάλυπτα που μου δίνει μια ώθηση να τεντωθώ και γω στο νεανικό μου δωμάτιο και να λογαριάσω τί περισσεύει. Σημαίνει πολλά αυτό το σπρώξιμο και ειδικά σε μια εποχή όπου όλα σημαίνουν λιγότερο. “Δεν μπορεί να πάει ο άνθρωπος πολύ πιο κεί από αυτό που είναι”, γράφει η Κική Δημουλά και ψυθιρίζω την φράση της το βράδυ στον Πόλυ την ώρα που ο κόσμος πηγαινοέρχεται από τον ένα εκθεσιακό χώρο στον άλλο και ο αττικός ουρανός έχει φτάσει στο πιο βαθύ του μπλε. “Μην σε πιάσουν τώρα οι συναισθηματισμοί σου” μου θυμώνει εκείνος χαμογελαστά, όπως έκανε πάντα, μα αυτό είναι που επιδιώκω πλέον, του θυμώνω πίσω, να με πιάνουν όλο και πιο συχνά οι δικοί μου, παλιοί και νέοι, συναισθηματισμοί…
Υγ. Η έκθεση του Πόλυ Πεσλίκα “Αυτό το απατηλό συναίσθημα” στo Arch θα διαρκέσει μέχρι τις 23/9/23 και η παράλληλη έκθεση του στο Radio Athenes “Και έγειρε τον ώμο στο παράθυρο” μέχρι τις 14/7/23.
