Του Γιώργου Κακούρη
Το μέλλον είναι απρόβλεπτο, ο κόσμος μας δεν είναι πια αυτός που ξέραμε. Η εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης αλλάζει ήδη τα πάντα, ιδιωτικές εταιρείες έχουν το μέγεθος και επιρροή μεγαλύτερη από χώρες. Οι παλιές δομές στις σχέσεις μεταξύ των χωρών του πλανήτη πρέπει να μετασχηματιστούν, όπως κάνει συνεχώς η Ε.Ε., ή να γίνουν σταδιακά άχρηστες, όπως κινδυνεύει να γίνει ο ΟΗΕ.
Και θα έπρεπε να πετάσσαμε αζίνες, ειδικά ως μικρή χώρα που ξέρει τι συμβαίνει, όταν το δίκαιο του ισχυρού και τα συμφέροντα των άλλων δεν ρυθμίζονται από συμφωνίες ίσων προς ίσους. Και ως χώρα που από τότε που μπήκε στην Ε.Ε. είδε τη διαφορά μεταξύ της αναρχίας και μιας κοινότητας όπου οι κανόνες συμφωνούνται από κοινού, περιορίζουν όσο μπορούν τους ισχυρούς και δίνουν εργαλεία στους μικρότερους.
Είναι σαν μια μεγάλη πλημμύρα να παρασύρει πόλεις και χωριά. Μπορούμε είτε να αποτραβηχτούμε στα βουνά είτε να γίνουμε μέρος της νέας πόλης που χτίζεται, στην οποία υπάρχουν απατεώνες, υπάρχει βία, υπάρχει ο ισχυρός που θέλει να επιβληθεί. Υπάρχουν όμως και οι συνεχείς προσπάθειες για δημιουργία του οριακά καλύτερου, οι κοινά αποδεκτές αρχές, μια κάποια δικαιοσύνη. Και δεν είναι η μία κάποια δικαιοσύνη, καλύτερη από τη μηδενική δικαιοσύνη; Η επιλογή δεν είναι μεταξύ της αναρχίας και του παράδεισου. Είναι μεταξύ του παράδεισου και ενός δομημένου κόσμου.
Αυτά σκεφτόμουν το διήμερο των συνόδων στη Γρανάδα της Ισπανίας. Η Ευρώπη παραμένει ένα οικοδόμημα γεμάτο λάθη και στρεβλώσεις. Ωστόσο, μας δίνει ευκαιρίες να διαμορφώσουμε το μέλλον και είναι κρίμα να απέχουμε από αυτή την ευκαιρία, κάνοντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα.
Για παράδειγμα, ότι η Κύπρος στήριξε την ένταξη της μετανάστευσης στη Στρατηγική Ατζέντα της Ε.Ε. δεν είναι νέα ιδέα –ακολουθούμε την κοινά αποδεκτή. Από την άλλη, η συμμετοχή μας στους MED9 και η κατάθεση της ιδέας από κοινού, ως συμμαχίας νότιων κρατών, για να ζητηθεί στήριξη για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, είναι μια νέα ιδέα και βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Έτσι και το να υπενθυμίζουμε πως καταδικάζουμε τις εισβολές από όπου και να προέρχονται, στηρίζοντας την Αρμενία με τους όρους που κι εμείς και όλη η Ευρώπη στηρίζει την Ουκρανία, και με τους όρους της αλληλεγγύης από μια χώρα που δέχθηκε εισβολή, είναι μια χρήσιμη διόρθωση στο πλαίσιο της προσπάθειας να βγάλουμε από πάνω μας την αβανιά του ρωσικού δορυφόρου.
Όμως είμαστε και μια χώρα με γηγενείς Κύπριους πολίτες αρμενικής καταγωγής και μπορούμε, αντί να ακολουθούμε τη στροφή της Ε.Ε. για στήριξη της χώρας, να την καθοδηγήσουμε. Όχι ως γραφικοί υπερασπιστές του εχθρού του εχθρού μου. Αλλά ως χώρα που συνεισφέρει στην επέκταση της επιρροής και της ισχύος της Ευρώπης στον Καύκασο.
Έγραψα πολλές φορές πως το Κυπριακό εδώ που βρίσκεται δεν σηκώνει άλλο business as usual. Ούτε και η διεθνής πολιτική της Κύπρου, η θέση της Κύπρου στον κόσμο, σηκώνει άλλο business as usual. Δεν μπορούμε πια να λειτουργούμε με τη λογική του αδύνατου κράτους του «Τρίτου Κόσμου» που απευθύνεται μόνο στον ΟΗΕ και περιμένει κατανόηση.
Πρέπει να κινούμαστε ως εξωστρεφές κράτος που ξέρει τα εργαλεία και τις δυνατότητές του, και τα εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Όταν βρισκόμαστε σε διεθνή φόρα, πρέπει να είμαστε πλήρως προετοιμασμένοι και να κινούμαστε και να δημιουργούμε ευκαιρίες, γιατί αν δεν το κάνουμε θα το κάνει κάποιος άλλος.
Και να μην αφήνουμε να μας αποσπά την προσοχή συνεχώς η εσωτερική κατανάλωση, ή οι επόμενες εκλογές. Ο κόσμος δεν θα μας περιμένει.
