Το μετέωρο βήμα του ΑΚΕΛ

Η τοποθέτηση του Στέφανου Στεφάνου, στη συνέντευξή του στην «Κ», ότι το ΑΚΕΛ είναι κόμμα εξουσίας μπορεί να θεωρηθεί και ως το κύκνειο άσμα της «τραυματικής» πρώτη φορά της κυπριακής αριστεράς, 2008 – 2013. Ωστόσο αυτό που πρέπει να απασχολήσει την ηγεσία του ΑΚΕΛ είναι εάν το φραστικό κλείσιμο ενός κεφαλαίου στην ιστορία του κόμματος, από μόνο του, είναι αρκετό να του δώσει μια νέα πνοή. Την ώρα που στην Ευρώπη η αριστερά βλέπει τα ποσοστά της να δέχονται πιέσεις, το ΑΚΕΛ αν θέλει να ατενίσει με αισιοδοξία το μέλλον και να παραμείνει ένας εκ των βασικών πυλώνων της πολιτικής ζωής του τόπου, πρώτα και κύρια θα πρέπει να συμπεριφερθεί θαρραλέα με τον ίδιο του τον εαυτό.

Το ΑΚΕΛ σε κρίσιμες στιγμές της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως η οικονομική κρίση του 2013, συμπεριφέρθηκε υπεύθυνα παραμερίζοντας ιδεολογικούς φραγμούς, όπως έπραξαν άλλα αδελφά κόμματα στον ευρωπαϊκό χώρο. Κατά καιρούς η στάση του, απέναντι στην διαχείριση του κυπριακού, από την δεξιά π.χ δεν είχε το χαρακτηριστικό της στείρας αντιπολίτευσης. Παρά τις διαφορές που το χωρίζουν το ΑΚΕΛ απέφυγε τη λαϊκίστικη επιλογή. Αλλά και εντός της Βουλής το ΑΚΕΛ διαφοροποιήθηκε σε ζητήματα καθημερινότητας στηρίζοντας πολιτικές ασχέτως αν ήταν της δεξιάς. Το μεγάλο στοίχημα για το κόμμα της αριστεράς προκειμένου να προχωρήσει είναι να κλείσει λογαριασμούς του παρελθόντος. Το επικοινωνιακό λίφτινγκ που επιχειρείται από μόνο του δεν μπορεί να μπορεί να αποτελεί συνταγή επιτυχίας. Για να πετύχει πρόσβαση σε πληθυσμιακές ομάδες κοντινές προς το ΑΚΕΛ, το κόμμα θα πρέπει να βάλει τελεία και παύλα σε δυο σημαντικά ζητήματα. Πρώτον με θάρρος να ξεφύγει από την τετριμμένη των αριστερών κομμάτων, κάτω από το χαλί, και να παραδεχθεί πως η πρώτη φορά αριστερά στην Κύπρο δεν ήταν και τόσο πετυχημένη. Το ΑΚΕΛ ως κόμμα εξουσίας είχε μερίδιο ευθύνης για την κρίση του 2013. Το επιχείρημα για ευθύνες του κυπριακού τραπεζικού συστήματος δεν αφήνει άμοιρο ευθυνών το κόμμα που είχε τότε την διακυβέρνηση της χώρας.

Όλοι θυμούνται τις αντιδράσεις του Δημήτρη Χριστόφια στις προειδοποιήσεις από την Ε.Ε για μέτρα που έπρεπε να ληφθούν και δεν λήφθηκαν. Στο κυπριακό παρά το κλίμα αισιοδοξίας η παρουσία του συντρόφου Ταλάτ στα κατεχόμενα δεν απέδωσε θεαματικά αποτελέσματα. Το ΑΚΕΛ με θάρρος θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του, για τη στροφή που έκανε απέναντι στο σχέδιο Ανάν. Γίνεται αντιληπτό, περισσότερο σήμερα, πως το ΟΧΙ της αριστεράς δεν τσιμέντωσε το ΝΑΙ, το αντίθετο. Ο Δώρος Χριστοδουλίδης μετά την αποπομπή του από το ΑΚΕΛ, σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Με Λόγια Σταράτα» του ραδιοφώνου του Λόγου είχε συνδέσει τη μετακίνηση του κόμματος στην πλευρά των απορριπτικών με σφοδρές αντιδράσεις ΑΚΕΛικών, κυρίως σε Λεμεσό και Πάφο, τη νύχτα που διέκοψε η Κεντρική Επιτροπή τη συνεδρίασή της για τη στάση του κόμματος. Η ιστορία του ΑΚΕΛ έχει δείξει πως το κόμμα κατάφερε να διατηρήσει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο ακόμα και όταν στην Ευρώπη συντελούνταν κοσμογονικές αλλαγές. Στο ΑΚΕΛ εάν πράγματι θεωρούν ότι είναι κόμμα εξουσίας θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν οι ίδιοι εάν παραμένουν ένα ορθόδοξο αριστερό κόμμα, με ότι αυτό συνεπάγεται, και να πουν με ευθύτητα αν θα διαχειριστούν ένα πολιτικό σύστημα, μια αστική δημοκρατία, όπως έκανε το 2008-2013 ή θα παρουσιάσει μια διαφορετική πολιτική πρόταση. Το πείραμα των Προεδρικών Εκλογών έδωσε θετικά σημάδια και αυξημένα ποσοστά τα οποία δεν είναι, στο σύνολό τους, ΑΚΕΛικά.

Οι αποφάσεις και οι αλλαγές που θα γίνουν θα κρίνουν την αριστερά της Κύπρου, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε τα τελευταία 30 χρόνια. Το πρώτο τεστ θα γίνει στις δημοτικές και το δεύτερο και δυνατό στις επόμενες βουλευτικές. Εάν το ΑΚΕΛ δεν κινηθεί με αποφασιστικότητα, θάρρος και ειλικρίνεια με τον ίδιο του τον εαυτό, θα πάθει ότι έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές στην Ελλάδα.