Εις το επανιδείν

Στη διαδρομή του καθενός, αν έτυχε να βρίσκεται μακριά από τον τόπο του, υπάρχει μία τουλάχιστον στιγμή που το μυαλό γυρίζει πίσω, ενδεχομένως ως μια μορφή άρνησης να αποδεχθεί τον χρόνο που πέρασε και την αίσθηση ότι δεν τον χόρτασε. Και τότε επιθυμεί διακαώς να επιστρέψει στον τόπο που μεγάλωσε, εκεί από όπου άρχισε τη διαδρομή. Αλλά αν έχει ζήσει τριάντα χρόνια σε δεύτερη πατρίδα, οι νέες συναισθηματικές συνδέσεις δυσκολεύουν την επάνοδό του... Τριάντα χρόνια δεν είναι και λίγα, σκέφτομαι, τώρα που ετοιμάζομαι να γυρίσω σελίδα στη διαδρομή μου. Όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στον χώρο της ενημέρωσης κλήθηκα να διαχειριστώ δύσκολες καταστάσεις, κάποιες εκ των οποίων είχαν το στοιχείο της τραγωδίας που συνεπάγεται ανθρώπινο πόνο. Και όμως τώρα που το «θέμα» είμαι ο ίδιος, οι λέξεις δεν μου βγαίνουν εύκολα. Τι να πρωτοπώ! Μέσα σε 650 λέξεις θα πρέπει να μην ξεπεράσω τη νοητή γραμμή που θα μειώσει στα μάτια του καθενός τα πραγματικά μου συναισθήματα.

Τριάντα χρόνια ρεπορτάζ στην Κύπρο. Έτσι ξεκίνησα, έτσι πορεύτηκα και έτσι θα παραμείνω. Η δημοσιογραφία μού χάρισε απίστευτες στιγμές, δυνατές συγκινήσεις κάθε είδους, ακόμα και πόνο σε αρκετές περιπτώσεις για το ανθρώπινο δράμα που κλήθηκα να καλύψω. Με βοήθησε παράλληλα να γίνω καλύτερος, πιο συγκροτημένος πνευματικά, πιο άρτιος ηθικά. Το σημαντικότερο, όμως, που εισέπραξα ήταν η ζεστασιά σε ανύποπτες στιγμές της καθημερινότητας. Δεν θα ξεχάσω καθημερινές ιστορίες όπως του κ. Γιασουμή από τη Λεμεσό. Δεν θα ξεχάσω τον καφετζή στο Ριζοκάρπασο, ο οποίος με πόνο ψυχής μου περιέγραφε πόσο ξεχασμένοι ένιωθαν στο κατεχόμενο χωριό τους. Δεν θα ξεχάσω τα βλέμματα των μαθητών στο κατεχόμενο σχολείο την πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς με την ασυνήθιστη, γι’ αυτά, πολυκοσμία. Δεν θα ξεχάσω την κα Γιωργούλα από τα Λύμπια, όταν μου άνοιξε το κλειστό από το 1974 νυφικό της δωμάτιο, το οποίο περίμενε, από το 1974, τον αγνοούμενο σύζυγό της. Δεν θα ξεχάσω τον πόθο της επιστροφής στα μάτια όσων καρτερικά ανέμεναν στα οδοφράγματα για να δουν τον τόπο τους.

Η δημοσιογραφία μού έδωσε τη δυνατότητα να βρεθώ στα σημαντικότερα γεγονότα των τελευταίων 30 χρόνων. Να μιλήσω με πολιτικούς που καθόρισαν τη μοίρα ανθρώπων. Όπως τον αείμνηστο Γλαύκο Κληρίδη ή τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Είχα την τύχη να περάσω από δύο μεγάλα «σχολεία», τα οποία μου διαμόρφωσαν το επαγγελματικό μου είναι. Στο Mega Channel ανδρώθηκα επαγγελματικά κοντά σε δασκάλους της δημοσιογραφίας όπως ο αείμνηστος Γιώργος Χουλιάρας. Μέσα από το καθημερινό κυνήγι της ενημέρωσης γνώρισα την Κύπρο και τους ανθρώπους της σε στιγμές ευφορίας, όπως η ένταξη στην Ε.Ε., αλλά και πόνου όπως η τραγωδία της Ήλιος, το Μαρί αλλά και η οικονομική καταστροφή του 2013. Η «Κ», ο δεύτερος σημαντικός επαγγελματικός μου σταθμός, με βοήθησε να αποκτήσω μια διαφορετική θεώρηση πραγμάτων και καταστάσεων με νηφαλιότητα. Τα δεκαπέντε χρόνια παρουσίας μου στην ιστορική εφημερίδα του ελληνισμού αναμφίβολα αποτελούν τιμή μου.

Τελευταίους αλλά όχι έσχατους, άφησα τους συναδέλφους μου που όλα αυτά τα χρόνια μοιραστήκαμε ατελείωτες ώρες, αναμένοντας τους πρωταγωνιστές. Όσο και αν προσπαθώ να ξεφύγω από τα τετριμμένα δεν μπορώ να μην ευχαριστήσω ονομαστικά: Τον Χρίστη και τον Δημήτρη, που με στήριξαν επαγγελματικά και προσωπικά. Τη Μαρίνα, τον κ. Άλκη μας, τον Απόστολο, τον Ανδρέα, τον Παναγιώτη, τη Μαρία, τον έτερο Παναγιώτη, τον Μάριο, τον Γιάννο, τον Παύλο, την Οριάνα, τον Παντελή, τον Χρυσόστομο, τα παιδιά του ΣΠΟΡ FM, τον Γιώργο, τη Στέλλα, τον Ανδρέα, τον Λούη, την Άννα, τη Μερόπη και την Αθηνά. Ευχαριστώ και τον Ανδρέα Παράσχο για όσο συνεργαστήκαμε καθώς και τον συνάδελφό μου, Γιάννη Αντωνίου, από τον οποίο έμαθα πολλά. Δεν μπορώ να ξεχάσω τους συναδέλφους μου στο Mega Channel. Εκεί που οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ είναι σε όλους, επώνυμους και ανώνυμους, που μου εμπιστεύθηκαν ένα κομμάτι από την ψυχή τους. Ήρθα στο νησί τριάντα ετών. Και μετά από τριάντα χρόνια εθελούσιας παραμονής ρωτώ τον εαυτό μου αν μπορώ να φύγω ολοκληρωτικά. Η απάντηση είναι όχι. Για το λόγο αυτό σήμερα δεν χωρούν αποχαιρετισμοί. Το μόνο που έχει θέση στην καρδιά μου είναι: «Εις το επανιδείν».

apostolostomaras@gmail.com