Του Απόστολου Τομαρά
Η επιδείνωση της υγείας του Προκαθημένου της Εκκλησίας έβγαλε στην επιφάνεια διαχρονικές παθογένειες της κυπριακής δημοσιογραφίας, οι οποίες σε καμία περίπτωση δε μπορούν να δικαιολογηθούν στο όνομα της ενημέρωσης των πολιτών. Όπως έχει συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις, έτσι και τώρα παρουσιάσθηκαν φαινόμενα που μπορούν να χαρακτηριστούν και ως «τυμβωρυχία», τη στιγμή που ο Αρχιεπίσκοπος συνεχίζει να δίνει την δική του μάχη στον πρώτο όροφο του αρχιεπισκοπικού μεγάρου. Παρακολουθώ το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ από την εκκλησιαστική κρίση του 2000 και δυσκολεύομαι να αντιληφθώ ποια ανάγκη ενημέρωσης των πολιτών-πιστών εξυπηρετούν δημοσιεύματα για την επόμενη μέρα στην Εκκλησία, αυτή την ώρα.
Κάποιος «καλόπιστος» μπορεί να ισχυριστεί πως οι δημοσιογράφοι ενεργούν στο όνομα της ενημέρωσης και ως εκ τούτου δε μπορούν να αυτολογοκριθούν. Όσοι βέβαια υπηρετούν τη δημοσιογραφία, δεν είναι αποκεκομμένοι και αποξενωμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Ζουν και νιώθουν το παλμό της κοινωνίας συχνά σε μεγαλύτερο βαθμό από το μέσο πολίτη. Βρίσκονται άμεσα ενώπιον του γεγονότος, όσο τραγικό και αν είναι αυτό. Δε μπορώ να ξεχάσω κάποιους συναδέλφους μου, που λύγισαν μπροστά στην τραγικότητα που είχαν απέναντί τους εν ώρα καθήκοντος. Αλλά από την άλλη μεριά παρατηρούνται και περιπτώσεις που η δημοσιογραφία δείχνει το χειρότερο πρόσωπό της: απουσία ευαισθησίας, ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης στον ανθρώπινο πόνο.
Τα δημοσιογραφικά σενάρια διαδοχής του Αρχιεπισκόπου από την περασμένη Δευτέρα, που η υγεία του επιδεινώθηκε, αποτελούν ασέβεια, όχι στο πρόσωπο του Ιεράρχη, αλλά στο σχήμα που φέρει. Ο Αρχιεπίσκοπος θα είναι ο ηγέτης των Ορθοδόξων Χριστιανών της Κύπρου μέχρι τη στιγμή που θα «αποδημήσει εις Κύριον». Μέχρι τη στιγμή εκείνη οι πάντες θα πρέπει να σεβαστούμε το σχήμα του. Τα σενάρια διαδοχής δε μπορούν να αποτελούν όπλο στον καθημερινό αγώνα δρόμου των μέσων ενημέρωσης, πολύ δε περισσότερο η εμφάνιση δημοσκοπήσεων τη συγκεκριμένη στιγμή. Ο ισχυρισμός πως τη σεναριολογία την ενθαρρύνουν άλλοι Ιεράρχες δελφίνοι, δε μπορεί να θεωρηθεί ισχυρό επιχείρημα. Ό,τι και αν λέγεται, ο δημοσιογράφος δεν είναι κομιστής ανεπίσημων απόψεων και σε διαφορετική περίπτωση ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος θα είχε απόλυτο δίκιο όταν μιλούσε για δημοσιογράφους - δηλωσιογράφους. Ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες που οι πληροφορίες δε μπορούν να αμφισβητηθούν, ο δημοσιογράφος πρέπει να «αυτολογοκρίνεται» ως προς το χρόνο δημοσίευσης της είδησης.
Είναι ανεπίτρεπτο από κάθε άποψη τα μέσα ενημέρωσης να προηγούνται των επίσημων κρατικών οργάνων σε τραγικά γεγονότα με ανθρώπινες απώλειες. Αν υπάρχουν Ιεράρχες που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τις φιλοδοξίες τους, οι δημοσιογράφοι έχουν υποχρέωση να βάλουν φρένο. Ο Αρχιεπίσκοπος δίνει τη μάχη της ζωής του και οι ευχές και η σκέψη μας είναι δίπλα του.
