Του Απόστολου Κουρουπάκη
Με πολύ πείσμα και αγάπη για τον πολιτισμό της Κύπρου η Δικοινοτική Τεχνική Επιτροπή για την Πολιτιστική Κληρονομιά από το 2008 έχει διασώσει περισσότερα από 120 μνημεία σε ολόκληρη την Κύπρο και συνεχίζει τις προσπάθειες ώστε να περισώσει ακόμη περισσότερα, διότι όλα τα μέλη της, και όλοι όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν κάποια εμπλοκή, μοιράζονται την ίδια έγνοια, να αναδειχθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η πολιτιστική κληρονομιά του τόπου.
Καμία διαφορά δεν κάνει αν το μνημείο είναι της μιας ή της άλλης κοινότητας, αν είναι ελληνικό ή τουρκικό, αν είναι οθωμανικό/μουσουλμανικό, χριστιανικό, φράγκικο, βενετσιάνικο, στόχος είναι να αναστηλωθεί, να προστατευτεί και να αναδειχθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κάθε μνημείο του νησιού αυτού, της γλυκείας χώρας Κύπρου, είναι σημαντικό για την επιτροπή και τα μέλη της. Δεν αλλάζει η συζήτηση αν το μνημείο που πρόκειται να σωθεί είναι τζαμί, εκκλησία, αρχαιολογικός χώρος, μύλος ή υδραγωγείο. Αρκεί που ακόμα υπάρχει χρόνος για να σωθεί και να αναδειχθεί, ουδέν άλλο απασχολεί τις διάφορες ομάδες που εργάζονται, ομάδες που αποτελούνται από Ε/κ και Τ/κ, που καταφέρνουν να συζητούν αρμονικά, εποικοδομητικά, μακριά από ατζέντες πολιτικές και σκοπιμότητες.
Μακάρι να μπορούσε το παράδειγμα συνεργασίας αυτής της επιτροπής να διαχεόταν σε κάθε πτυχή που αφορά το κυπριακό πρόβλημα, είμαι βέβαιος ότι πολλές από τις ακραίες φωνές που ένθεν και ένθεν της γραμμής κατάπαυσης του πυρός ακούγονται θα είχαν σωπάσει. Ένας τόπος με τόσες τραυματικές εμπειρίες κατά το παρελθόν το μόνο που χρειάζεται αυτή την περίοδο, όπου τίποτε δεν είναι σταθερό, είναι φωνές μειλίχιες και σοβαρές, που αναγνωρίζουν ότι η σταθερότητα και η σοβαρή διαβούλευση είναι εργαλεία που πρέπει να αξιοποιηθούν ώστε οι επόμενες γενιές να μη ζήσουν χειρότερα ή κολοβά, όπως οι προηγούμενες.
Άλλωστε το παρελθόν, το ιστορικό παρελθόν, είναι πια γεγονός τετελεσμένο, ουδεμία δύναμη μπορεί να το αλλάξει, και στο χέρι του καθενός είναι να μην ξεχνάει, όπως στο χέρι του είναι να θέλει να προχωρήσει κάποια βήματα πιο μπροστά, αναγνωρίζοντας ακόμα και λάθη του παρελθόντος. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, ιδίως για όλες αυτές τις χιλιάδες Κυπρίων που αδικήθηκαν, που υπέστησαν τα πάνδεινα πριν και μετά το καλοκαίρι του 1974. Εκείνων των χιλιάδων που η εισβολή άλλαξε εν μια νυκτί τη ζωή τους.
Δεν ισχυρίζομαι σε καμία περίπτωση ότι πρέπει κάποιος να ξεχάσει ό,τι τραγικό του συνέβη, άλλωστε δεν έχω αυτό το δικαίωμα. Το αίσθημα της αδικίας ούτε παραγράφεται, ούτε μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης. Είναι όμως χρήσιμο να κατανοήσει κανείς την αξία της θέασης ενός πιο φωτεινού μέλλοντος, και αυτό μπορεί να γίνει μέσα από μία αναδιαπραγμάτευση του παρόντος.
Αυτό νομίζω ότι κάνει η Δικοινοτική Τεχνική Επιτροπή για την Πολιτιστική Κληρονομιά, αναδιαπραγματεύεται το παρόν, με κύριο άξονα το παρελθόν για να δει το μέλλον. Τα 120 και πλέον μνημεία που έχει διασώσει μιλούν για το παρελθόν του τόπου στον παρόντα χρόνο, με στόχο στο μέλλον να είναι ακόμα μάρτυρες της κοινής κληρονομιάς. Κανένα μνημείο δεν είναι ξεκομμένο από την ιστορία του τόπου, κανένα μνημείο δεν ενδύεται μανδύες ξένους, αλλά στο σύνολό τους, στον ενιαίο πολιτισμικό καμβά της Κύπρου συγκροτούν μία ενιαία εικόνα, που είναι πλούσια σε χρώματα, αρώματα και μικροϊστορίες.
Και αυτή είναι κατά γνώμη μου μία από τις πολλές αξίες της Δικοινοτικής Τεχνικής Επιτροπής για την Πολιτιστική Κληρονομιά, η ανάδειξη ενός ενδιαφέροντος ιστορικού μωσαϊκού, που αποτελείται από πολλές και διαφορετικές ψηφίδες.
