Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ένα ζήτημα σχετικά με τις θεατρικές παραγωγές στη χώρα είναι η επιλογή του έργου που τα θέατρα επιλέγουν να ανεβάσουν. Η επιλογή του ρεπερτορίου είναι σημαντική, είναι ωφέλιμο για το κοινό να έχει επιλογές που το αφορούν ή που του ανοίγουν νέους δρόμους και νέα παράθυρα. Εν ολίγοις να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος για το ανέβασμα. Αυτή τη σκέψη έκανα, καθώς πήγαινα για να παρακολουθήσω την παράσταση «Το κενό αυτοπροσώπως» του Άκη Δήμου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μουαΐμη, στο Θέατρο Δέντρο. Για ποιον λόγο λοιπόν αποφασίστηκε να ανέβει το συγκεκριμένο έργο; Ποιος είναι ο στόχος από την επιλογή αυτή; Ένα έργο του 2015, όταν η Ελλάδα έβραζε, εν μέσω της οικονομικής κρίσης και κρίσης θεσμών, όταν όλα ετίθεντο εν αμφιβόλω, πόσο αφορά την Κύπρο του 2024; Τι προσφέρει στο κοινό της χώρας μία παράσταση που μιλάει για μία Ελλάδα που βρίσκεται πάνω στα κάρβουνα; Κατά την άποψή μου ελάχιστα.
Έχοντας σκεφτεί τα παραπάνω, και παρακολουθώντας την παράσταση «Το κενό αυτοπροσώπως» και ακούγοντας το κείμενο επιβεβαιωνόταν μέσα μου η σκέψη ότι το εν λόγω κείμενο όχι μόνο δεν λέει τίποτε στο σήμερα, αλλά και μοιάζει σχεδόν παλιακό, τουλάχιστον με όσα έχουν μεσολαβήσει από τον Σεπτέμβριο του 2015 ώς τα σήμερα.
Η απλή σκηνοθετική προσέγγιση του Γιώργου Μουαΐμη μού έμοιαζε σχεδόν ως αμηχανία ως προς το πώς αντιμετωπίζεται ένα τέτοιο κείμενο, το οποίο θεωρώ πως για να λειτουργήσει χρειάζεται ρυθμό, ευρήματα σκηνοθετικά και ένα κοινό που να γνωρίζει το περικείμενο. Οι δύο πρωταγωνιστές της παράστασης, η Αννίτα Σαντοριναίου και ο Σταύρος Λούρας θεωρώ πως είχαν εγκλωβιστεί στη σκηνή του Θεάτρου Δέντρου. Δύο πολύπειροι ηθοποιοί, που έμοιαζαν σχεδόν ξένοι ως προς τους ρόλους τους. Και η Αννίτα Σαντοριναίου και ο Σταύρος Λούρας, έχοντας πολλά χιλιόμετρα στο σανίδι σαφώς και δεν δυσκολεύτηκαν να υποκριθούν, ωστόσο εμένα ως θεατή δεν με έπεισαν. Ίσως το ίδιο το κείμενο να μην τους είχε πείσει. Γνωρίζουν βέβαια πώς να βρίσκονται με άνεση πάνω στη σκηνή, ασχέτως αν αυτή δεν τους χωράει.
Η Έρικα Μπεγέτη σε ένα ρόλο κλειδί, επίσης, φαινόταν πως δεν είχε πειστεί ούτε από τον ρόλο της, ούτε από το κείμενο. Έχοντας, ωστόσο, και αυτή στο ενεργητικό της παρόμοιας υφής ρόλους δεν δυσκολεύτηκε να ενσαρκώσει ό,τι της ανατέθηκε. Ομοίως και ο Άγγελος Χατζημιχαήλ, με τη φρεσκάδα του ήταν παρών στην παράσταση, σχεδόν όμως παραπληρωματικός έναντι των άλλων τριών συντελεστών.
Ακόμα και ο καναπές, που τόσα είχε να πει, έμενε εκεί, σιωπηρός μάρτυρας, ενώ είχε τόσα να πει. Η δε παρουσία της Κυριακής Ιακωβίδου στο πιάνο έδινε έναν τόνο στον ρυθμό της παράστασης, χωρίς ωστόσο να καταφέρνει να τη ζωντανέψει
Ο Γιώργος Μουαΐμης δεν πέτυχε να φτιάξει μία ζωηρή παράσταση, μία παράσταση με ρυθμό, ή που να συν-κινεί το κοινό, ώστε να παρακολουθήσει την ιστορία των δύο πρωταγωνιστών, πέρα από τις χιουμοριστικές ατάκες ή στιγμές του κειμένου του Άκη Δήμου. Και ίσως ο λόγος να είναι η αμηχανία ως προς τη διαχείριση του κειμένου.
