Του Απόστολου Κουρουπάκη
Με όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα στα του πολιτισμού, ιδίως στο ζήτημα του θεάτρου, που τείνει να ξεφουσκώσει και αυτό, αλλά και στα διαχρονικά και μάλλον ανίατα θέματα της Κυπριακής Βιβλιοθήκης και της έλλειψης παρά τις αντίθετες τοποθετήσεις σοβαρής Κρατικής Πινακοθήκης Σύγχρονης Τέχνης, με τη ΣΠΕΛ να είναι χώρος εκδηλώσεων, έκπληξη μού προκαλεί, και είναι ευχάριστη, η ζέση με την οποία η Βουλή των Αντιπροσώπων έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει ζητήματα όπως τα εικαστικά, αλλά και τη σύγχρονη λογοτεχνία του τόπου.
Πάνω σε αυτά τα δύο ζητήματα οφείλω να ομολογήσω πως η πρόεδρος της Βουλής, άγνωστο γιατί, αποφάσισε να αναλάβει πρωτοβουλίες, ακούγοντας προφανώς και εισηγήσεις λειτουργών της Βουλής. Το πρώτο είναι το πολύ κομψό ημερολόγιο που εξέδωσε και το οποίο είναι αφιερωμένο στα 50 χρόνια από την εισβολή. Στο καλαίσθητο ημερολόγιο (σχεδιασμός Ασπασία Ξυδέα και Βερόνικα Στρεγγέλ) δημοσιεύονται δώδεκα ποιήματα κυρίως σύγχρονων ποιητών και ποιητριών της χώρας. Δημιουργοί που γεννήθηκαν μετά το 1974 ή το 1974, άρα ανήκουν σε αυτό που σχηματικά ονομάζουν κάποιοι στη Γενιά της Εισβολής. Τα δώδεκα ποιήματα του ημερολογίου συνιστούν ένα ωραίο ψηφιδωτό για το πώς οι δημιουργοί τους προσλαμβάνουν αυτά τα πενήντα χρόνια διαίρεσης του νησιού. Είναι ένα ωραίο πανόραμα λογοτεχνικό, μία τολμώ να πω, πολύ ενδιαφέρουσα ανθολόγηση, που παρουσιάζει μία ευρεία λογοτεχνική γκάμα. Χαίρομαι που ένας θεσμικός φορέας αποφάσισε να προχωρήσει παρακάτω, να διαβάσει και άλλα πράγματα, εκτός από όσα γράφτηκαν από τις προηγούμενες γενιές. Όσο και αν η λέξη μπορεί να θεωρηθεί υπερβολή πιστεύω πως ήταν μία τολμηρή απόφαση, δεδομένου ότι πάρθηκε από έναν θεσμό που είναι συντηρητικός και εν πολλοίς αρτηριοσκληρωτικός. Θα ήταν πολύ χρήσιμο νομίζω το ημερολόγιο αυτό να παρουσιαζόταν με έναν ενδιαφέροντα τρόπο στην Ολομέλεια, εν πλήρη απαρτία όμως. Η λογοτεχνία, η καλή λογοτεχνία, μπορεί να πει πολλά, να συγ-κινήσει και να δει τα πράγματα και κάπως αλλιώς, μακριά από τον ξύλινο λόγο των πολιτικών. Σίγουρα δεν θα αλλάξει κανείς άποψη, διαβάζοντας ή ακούγοντας ένα ποίημα, σίγουρα όμως δεν θα μπορεί πια να λέει πως εκεί έξω δεν υπάρχουν άνθρωποι που δεν παίρνουν πια στα σοβαρά ή τοις μετρητοίς όσα ακούγονται σε κάθε λογής επετειακές εκδηλώσεις, μνημόσυνα και επικήδειους λόγους. Το δίστιχο της Μαρίνας Αρμεύτη «Του θανάτου»: «Ήταν η ζωή μου / ενός λεπτού σιγή», από τη συλλογή της «Ο κύριος Ιππόκαμπος», Φιλντίσι 2018, νομίζω τα λέει όλα (Μάρτιος).
Κάθε ποίημα ντύνεται επίσης με εξαιρετικές φωτογραφίες, που και αυτές μοιάζουν να έχουν επιλεγεί τόσο προσεκτικά. Είναι ένα λογοτεχνικό ημερολόγιο που σίγουρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο και ελπίζω και οι 56 βουλευτές και βουλεύτριες του Σώματος όχι μόνο να το έχουν στα γραφεία τους, αλλά να μπήκαν στον κόπο να το διεξέλθουν προσεκτικά.
Η δεύτερη πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία της προέδρου του Σώματος κας Αννίτας Δημητρίου είναι αυτή της έκθεσης σε προεπιλεγμένους χώρους του Κοινοβουλίου σε ολόκληρο το κτήριο και σε επιμέλεια της επιμελήτριας και θεωρητικού Τέχνης Μαρίνας Χριστοδουλίδου έργων τέχνης Κυπρίων δημιουργών, τα οποία προέρχονται κυρίως από τις συλλογές της Κρατικής Συλλογής Σύγχρονης Κυπριακής Τέχνης. Τα έργα ανήκουν τόσο σε παλαιότερες γενιές καλλιτεχνών, όσο και σε νεότερους εκπροσώπους της σύγχρονης εικαστικής μας πραγματικότητας. Τα έργα που εκτίθενται προέρχονται από όλες τις μορφές των εικαστικών Τεχνών, και πράγματι συνθέτουν ένα όσο το δυνατόν πιο πλήρες ψηφιδωτό της κυπριακής δημιουργίας. Συνολικά εκτίθενται 60 έργα καλλιτεχνών, που είναι ένα ενδιαφέρον πανόραμα της εικαστικής δημιουργίας στο νησί, τουλάχιστον από το 1960 και εντεύθεν (το έργο του Πωλ. Γεωργίου είναι το παλαιότερο, «Εσωτερικό Εκκλησίας Απ. Βαρνάβα» 1953). Αυτό δηλαδή που δεν έχει συγκροτημένα η Πολιτεία, ένα μόνιμο, σύγχρονο και δυναμικό εκθεσιακό χώρο, το έχει η Βουλή. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, να γίνει ο ναός της Δημοκρατίας χώρος που τα σχολεία θα μπορούν να πηγαίνουν τους μαθητές τους, τόσο για εξοικείωση με τις δημοκρατικές διαδικασίες όσο και για να δουν έργα τέχνης.
Απ’ ό,τι μαθαίνουμε και η Βιβλιοθήκη της Βουλής των Αντιπροσώπων εκσυγχρονίζεται και ήδη μεταφέρθηκε στο Σπίτι του Πολίτη. Άρα όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος. Φυσικά, τώρα και η Βουλή έχει ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη, για όταν συζητιούνται στην Ολομέλεια ή στις Επιτροπές νομοσχέδια για τον Πολιτισμό. Πλέον δεν υπάρχει δικαιολογία δεν ήξερα… Τώρα ξέρουν ή οφείλουν να μάθουν.
