Του Απόστολου Κουρουπάκη
Άραγε πόσο βιγκανισμό μπορεί να αντέξει ο σύγχρονος άνθρωπος; Και πόση πολιτική ορθότητα, αλλά και πόση υποκρισία μπορεί να κρύβει; Έχουν τα ζώα ίσα δικαιώματα με τους ανθρώπους; Στον κόσμο του Φούτσια η κατανάλωση κρέατος είναι διά νόμου παράνομη. Νομίζω πως αυτά τα τέσσερα είναι τα βασικά ζητήματα που πραγματεύεται το θεατρικό έργο του «Meatball» του Δημήτρη Φούτσια, που ανεβαίνει από την ΕΘΑΛ, σε σκηνοθεσία Μαρίνας Βρόντη.
Το έργο μπορεί να θεωρηθεί και ως κωμωδία παρεξηγήσεων, ή ως κοινωνική σάτιρα, ακόμα και ως σουρεαλιστική κωμωδία, σίγουρα όμως δεν μπορείς να πεις ότι είναι μία κωμωδία, που απλώς το κοινό θα γελάσει –χωρίς φυσικά αυτό να είναι κακό. Παρακολουθώντας την παράσταση «Meatball» αισθάνθηκα πως όλοι οι συντελεστές της είχαν ακριβώς κατά νου τι ήθελαν να κάνουν, παίζοντας αυτό το έργο, και ποιος ο κόσμος των ηρώων που έφτιαξε ο συγγραφέας.
Αισθάνομαι πως οι ηθοποιοί αντιλαμβάνονταν τη βαρύτητα ή την ελαφρότητα των λεγομένων τους, ήταν αρκετά όσα έλεγαν και χωρίς να προσθέτουν σε αυτά αχρείαστες κινήσεις και χωρίς να ενεργοποιούν υποκριτικά τρικ και έπαιζαν με την απαιτούμενη φυσικότητα, αν ευρισκόμενοι και σε έναν κόσμο δυστοπικό, ο οποίος δεν απέχει πολύ από αυτόν που ζούμε και εμείς. Κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε και εμείς ως κοινό σε ποια κοινωνία ζούμε σήμερα και πόσο μακριά είναι από αυτή της παράστασης.
Φυσικά, η σκηνοθέτρια της παράστασης Μαρίνα Βρόντη είναι η πρώτη που γνώριζε τι ήθελε να δείξει στο κοινό και κατάφερε να κρατήσει τις λεπτές ισορροπίες, ώστε το έργο να μη φτάσει να χαθεί στους πολυδαίδαλους διαδρόμους της κωμωδίας, αποκτώντας αλλότρια χαρακτηριστικά από αυτά που πραγματικά έχει το εξαιρετικό –κατά τη γνώμη μου– κείμενο του Δημήτρη Φούτσια και να αποτυπώσει τον κόσμο του επί σκηνής. Η σκηνοθεσία της Βρόντη ήταν μετρημένη και ζυγισμένη, βασίστηκε στο ίδιο το κείμενο, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι άρτιο. Οι τέσσερις ηθοποιοί της παράστασης, Γρηγόρης Γεωργίου, Γιώργος Ευαγόρου, Δημήτρης Σπύρου, Πέννυ Φοινίρη, Μαρίλια Χαριδήμου, εξισορρόπησαν με εξαιρετικό τρόπο στο σχοινί της κωμωδίας, όντας καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης σταθεροί στη σκηνοθετική γραμμή της Βρόντη, και χωρίς να εκβιάζουν το γέλιο από το κοινό, το προσφέρουν χωρίς να καταφεύγουν σε υπερβολές ή αχρείαστους ακκισμούς. Και αυτό μόνο δεδομένο, τουλάχιστον στη δική μου θέαση των πραγμάτων δεν είναι, όταν μιλάμε για κωμωδία, η οποία είναι πολλές φορές δύσκολο να δαμαστεί.
Οι τέσσερις ηθοποιοί, με τις κωμικοτραγικές, και σταθερές παρουσίες τους επί σκηνής, φέρνουν ενώπιον των θεατών/τριών διλήμματα και ενδόμυχες σκέψεις, χωρίς όμως στιγμή να σηκώνουν το δάκτυλό τους.
Στο «Meatball» της ΕΘΑΛ, σε σκηνοθεσία της Μαρίνας Βρόντη, τον δικό τους σπουδαίο ρόλο διαδραματίζουν και οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης, στα σκηνικά και τα κοστούμια ο Γιώργος Γιάννου, στην κίνηση και τις χορογραφίες η Χλόη Μελίδου, στον σχεδιασμό φωτισμών ο Βασίλης Πετεινάρης και βοηθός σκηνοθέτη η Γιάννα Γεωργιάδου.
Ιδιαίτερη μνεία για τη δική του συμβολή στην παράσταση οφείλω να κάνω στον Δημήτρη Σπύρου, στη μουσική σύνθεση και στον σχεδιασμό ηχητικού τοπίου. Ο Σπύρου «ντύνει», με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο, μουσικά τον κόσμο των τεσσάρων πρωταγωνιστών και λειτουργεί και ως αθόρυβος παρατηρητής του κόσμου τους, ένα δεύτερο μάτι, ή ίσως και η συνείδησή τους.
Η παράσταση «Meatball» καταφέρνει να περάσει τα μηνύματα του κειμένου και τελικά αντιλαμβάνεται το κοινό πως ναι, ένα κεφτεδάκι μπορεί να διαταράξει τις ισορροπίες ενός ζευγαριού, μιας παρέας και μιας ολόκληρης κοινωνίας.
