Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μία ακόμη επιτυχία του κυπριακού κινηματογράφου καταγράφηκε την περασμένη, με την ηθοποιό Νιόβη Χαραλάμπους να λαμβάνει το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την τολμηρή ερμηνεία της, όπως σημειώνεται στο σκεπτικό της βράβευσης, στην ταινία «Δάφνη» της Τώνιας Μισιαλή, στο 45ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Υπενθυμίζω πως στο περυσινό 44ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας οι κυπριακές παραγωγές έφεραν βραβεία. Πιο συγκεκριμένα πέρυσι βραβεύτηκαν η ταινία «A Summer Place» της Αλεξάνδρας Ματθαίου, που κέρδισε τα βραβεία Drama Queer Award και Γυναικείας Ερμηνείας (για τη Μαίρη Μηνά), η ταινία «Δεν Θέλω να Ξεχάσω Τίποτα» της Βαγγελιώς Σουμέλη που πήρε το βραβείο Σεναρίου και η ταινία «Every Sunday» της Καίτης Παπαδήμα με το Βραβείο Ντοκιμαντέρ. Η ταινία της Γιάννας Αμερικάνου .Dog έλαβε το 2022 το βραβείο της καλύτερης ταινίας Μειοψηφικής Συμπαραγωγής στα Βραβεία ΙΡΙΣ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ο Γιώργος Τσαγγάρης, με την πειραματική ταινία μικρού μήκους animation «Τελετουργίες της Άνοιξης» (2021), στο 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Under The Radar της Βιέννης, στο διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του, έλαβε τo 1o Βραβείο Καλύτερης ταινίας. Το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «The Stray Story: A Dogumentary», σε σκηνοθεσία και παραγωγή της Χριστίνας Γεωργίου στο διεθνές φεστιβάλ California Indies απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Γυναίκας Δημιουργού και τιμήθηκε με το Βραβείο Κοινού ως η Καλύτερη Ταινία Τεκμηρίωσης στο 36ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Φορτ Λόντερντεϊλ στη Φλόριντα. Φυσικά, πολλές ακόμη κυπριακές δουλειές, ή δουλειές με κύπριους/ες συντελεστές έχουν συμμετάσχει σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ, αποσπώντας θετικά σχόλια.
Σχετικά φεστιβάλ και δραστηριότητες που τα εμπλουτίζουν γίνονται πολλά και αφήνουν το αποτύπωμά τους και στη χώρα μας, Κινηματογραφικές Ημέρες Κύπρου, Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, Διεθνές Φεστιβάλ του Σινεμά Animation. Και αυτά θα πρέπει να αγκαλιαστούν από θεσμούς και κοινό, μα και από τους ίδιους τους ανθρώπους του κυπριακού σινεμά. Όσο για τις κινηματογραφικές αίθουσες που θα μπορούσαν να εντάξουν στον προγραμματισμό τους και κυπριακές ταινίες, παίρνοντας οικονομικό ρίσκο, θα πρέπει επειγόντως να βρεθεί κάποια θεραπεία. Να μία ακόμη πρόκληση για το υφυπουργείο Πολιτισμού και όχι μόνο. Φτάνει με τις αστείες ενέργειες τύπου Olivewood. Αλλά ακόμη και αν επιμείνουμε σε τέτοιες ενέργειες θα πρέπει να το κάνουμε με σοβαρότητα και προγραμματισμό, όχι απλώς για να κλίνουμε το ρήμα «επενδύω»...
Χρειάζονται τόλμη, ιδέες, προσπάθεια για κάτι νέο, μάτια και αφτιά ανοικτά στο τι γίνεται στο διεθνές κινηματογραφικό πλατό, ειλικρίνεια στις προθέσεις
Οι δημιουργοί μας δείχνουν πως μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα από μεγάλα ονόματα, οι σκηνοθέτες/τριες και οι ηθοποιοί μας έχουν την απαραίτητη σκευή, για να δείξουν ότι μπορούν να εκπροσωπούν με άνεση τη χώρα στο εξωτερικό. Χρειάζονται τόλμη, ιδέες, προσπάθεια για κάτι νέο. Μάτια και αφτιά ανοικτά στο τι γίνεται στο διεθνές κινηματογραφικό πλατό, ειλικρίνεια στις προθέσεις, πίστη στις δυνατότητές μας και τόλμη, πάντα ώς εκεί που φτάνει το πάπλωμά μας βέβαια.
Επίσης εμείς οι δημοσιογράφοι του πολιτισμού οφείλουμε να δίνουμε χώρο και χρόνο σε αυτές τις προσπάθειες, χωρίς όμως να γινόμαστε απλοί χειροκροτητές και ζηλωτές του κυπριακού, μόνο και μόνο επειδή είναι δικό μας. Χρειάζεται να βρίσκουμε το θάρρος να στεκόμαστε και κριτικοί απέναντι σε μία δουλειά, να την ασκήσουμε καλόπιστη κριτική και φυσικά οι δημιουργοί/συντελεστές να μην το πάρουν κατάκαρδα, όταν τους ασκηθεί μία κακή κριτική (εννοείται και το επαναλαμβάνω να είναι μία κριτική που θα έχει στόχο να ωθήσει τα πράγματα προς βελτίωση –κατά την κρίση του/της εκάστοτε συντάκτη/τριας).
Εξωστρέφεια και πίστη, λοιπόν, στο δικό μας προϊόν, στις δυνατότητες των ανθρώπων μας. Οι θεατές, το κυπριακό κοινό, να δείξουν εμπιστοσύνη στις κυπριακές ταινίες, μικρού ή μεγάλου μήκους, στα κυπριακά ντοκιμαντέρ, να τους δώσει μια ευκαιρία. Η βράβευση, λοιπόν, της Νιόβης Χαραλάμπους, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ο εγχώριος κινηματογράφος είναι παρών, και έχει πολλά να δώσει, αρκεί να στηριχθεί περισσότερο από την Πολιτεία, να συνεχιστεί, αν θέλετε, η λογική που τα τελευταία δύο χρόνια που ήθελε το κράτος να ενισχύει αυτόν τον πολιτιστικό τομέα, με επιπλέον χρήματα, τα οποία –κακά τα ψέματα– ποτέ δεν θα είναι αρκετά.
