Ο Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης, σε δήλωσή του εξήγησε την απόφαση της κυβέρνησης να επιτρέψει την παρουσία και συμμετοχή του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών στην άτυπη σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 29 Αυγούστου, αναφέροντας ότι πρόκειται για στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και ενέργεια καλής θέλησης.
Αυτό εντάσσεται στη γενικότερη στρατηγική που ακολουθεί ο Πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης από την ημέρα της εκλογής του, με την οποία εκδηλώνει μια άνευ όρων ετοιμότητα για συμμετοχή σε συνομιλίες. Παράλληλα, δείχνει μια προσεκτική έως εκμαυλισμένη χρήση των εννοιών και του λόγου που χρησιμοποιεί, ενώ προβάλλει μια σταθερή και στοχευμένη προσήλωση στα αξιώματα και τις θεματικές αρχής που θα στηρίξει σε ενδεχόμενο κύκλο συνομιλιών, με αυστηρή δέσμευση στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, την πολιτική ισότητα, και πάντοτε σε πλήρη εναρμόνιση με το πλαίσιο Γκουτέρες.
Ταυτόχρονα, παρά τις συχνές και έντονες αναφορές και μάλλον προκλήσεις από φιλικές προς αυτόν φωνές σχετικά με θέματα όπως η εκ περιτροπής προεδρία, η κυριαρχική ισότητα, οι έποικοι, ο μηχανισμός επίλυσης διαφορών και άλλες σημαντικές δομικές πρόνοιες, ο Νίκος Χριστοδουλίδης διατηρεί μια σιγή ασυρμάτου, αποφεύγοντας συστηματικά και συνειδητά να σχολιάσει.
Είναι εμφανές ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης ακολουθεί μια μεθοδολογία και στρατηγική που αποσκοπεί στη διασφάλιση της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Αυτή η προσέγγιση, ακόμα κι αν κάποιος διαφωνεί, έχει μια λογική που συνάδει με τη φιλοσοφία διαχείρισης τέτοιων ζητημάτων.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης εξελέγη Πρόεδρος με σαφή και εκδηλωμένη πρόθεση για μια πολιτική στο Κυπριακό που απέχει από νοοτροπίες ηττοπάθειας και αποδοχής της επιβολής της ισχύος ως καταλυτικού παράγοντα στις εξελίξεις. Στηρίχθηκε κατά βάση από το κεντρώο μπλοκ της κοινωνίας, και κυρίως από το τμήμα εκείνο με πιο έντονες εθνοκεντρικές αναφορές. Όλα αυτά έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητα στις πολιτικές του και να μην λησμονηθούν.
Σήμερα, ωστόσο, παρατηρείται το αντίθετο. Δεν είναι κακό να αλλάζεις στρατηγική ή να αναθεωρείς επιλογές, αλλά αυτό πρέπει να συνοδεύεται τουλάχιστον από ειλικρίνεια και παραδοχή αυτής της επιλογής . Ειδικά όταν έχεις κερδίσει την υποστήριξη της κοινωνίας με βάση ένα συγκεκριμένο προφιλ και υπό συνθηκες που ορθώς χαρακτηριστικαν ως κοινωνική ανατροπή.
Στην παρούσα περίπτωση, και σε συνέχεια της δήλωσης του Κωνσταντίνου Λετυμπιώτη, θα ήθελα να επισημάνω μια ακόμη πτυχή της εκτροπής που επιχειρεί η κυβέρνηση, δημιουργώντας ένα νέο κεκτημένο: την παραδοχή ότι χρειάζονται κινήσεις καλής θέλησης από τη δική μας πλευρά. Αυτό το γεγονός έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αγγίζοντας σχεδόν φιλοσοφικές διαστάσεις, καθώς μοιάζει να προσεγγίζει το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Αν δεν αρκεί ότι βρισκόμαστε υπό κατοχή εδώ και 50 χρόνια, αν δεν αρκεί ότι κανένα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν εφαρμόστηκε, αν δεν αρκεί ότι η Τουρκία δεν συνεισέφερε στο ζήτημα των αγνοουμένων, αν δεν αρκεί ότι συνομιλούμε εδώ και 50 χρόνια με βάση τη διζωνική ομοσπονδία, αν δεν αρκεί ότι η μισή τουλάχιστον πολιτική ηγεσία του νησιού αποδέχεται αμφίσημες έως και επικίνδυνες πρόνοιες, αν δεν αρκεί ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης ,οι υπουργοί του και όλοι οι άξονες εκπροσώπησης της κυβέρνησης έχουν αφαιρέσει από το λεξιλόγιό τους την αναφορά σε δίκαιη λύση, τότε πραγματικά κάτι δεν πάει καλά. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης οφείλει να εξηγήσει πιο ουσιαστικά πού κατευθύνεται.
Και αν όντως κατευθύνεται προς την κατεύθυνση που φαίνεται, πρέπει να γνωρίζει ότι δεν είναι απλό να απεμπλακεί, ειδικά όταν το συνολικό περιβάλλον ενδέχεται να επιδιώκει ένα τελικό ξεκαθάρισμα του θέματος, την ώρα που τα πρώτα δύο χρόνια διακυβέρνησης του δεν δείχνουν ότι υπάρχει η εμπειρία για τη διαχείριση μιας τέτοιας συνολικής κρίσης.
Δρ Κυριάκος Α. Κενεβέζος, π. Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού, τ. Πρέσβης*
