Είμαστε ήδη στον Μάρτιο, πέρασαν οι δύο πρώτοι μήνες του χρόνου και μετράμε ήδη δύο χρόνια διακυβέρνησης Νίκου Χριστοδουλίδη. Οι εκδηλώσεις προγραμματισμού –φαντασμαγορικές ή μη– που καθιερώθηκαν από πέρυσι πρέπει να αξιολογούνται σωστά, με βάθος και με πολιτική προσέγγιση. Το ίδιο και ο απολογισμός που θα γίνει. Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να καταγράψω τα μεγάλα ανοικτά μέτωπα που η κυβέρνηση έχει και πρέπει να αντιμετωπίσει. Το Κυπριακό δεν είναι μέρος αυτής της ανάλυσης.
Ένα από τα κυρίαρχα ζητήματα είναι το μέτωπο της ενέργειας. Οι δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού δείχνουν πως δεν έχουν άμεσες, χειροπιαστές και αποτελεσματικές λύσεις. Δεν είναι άσχετο το γεγονός πως στον προγραμματισμό του Ιανουαρίου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αφιέρωσε για την ενέργεια, κάτι λιγότερο από δύο λεπτά σε μια ομιλία σχεδόν μιας ώρας. Είναι περιττό να αναλύσουμε και πάλι πως ο λογαριασμός του ηλεκτρισμού «καίει» τον προγραμματισμό και τον προϋπολογισμό νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Σήμερα όμως, το να ακούνε οι πολίτες τον υπουργό της Ενέργειας να λέει πως δεν βλέπει πως θα μειωθεί το κόστος ενέργειας το 2025 και τον πρόεδρο της ΑΗΚ να το επαναλαμβάνει και να προσθέτει και το 2026, προκαλεί και εντείνει την απογοήτευση της κοινωνίας.
Ένα δεύτερο μέτωπο που αφορά στο επίπεδο διαβίωσης και έχει να κάνει και με την ποιότητα ζωής των πολιτών είναι το συνταξιοδοτικό. Ο υπουργός Εργασίας έβαλε ένα χρονικό ορόσημο για να ολοκληρώσει τα νομοσχέδια πριν τα φέρει στη Βουλή. Είναι ένα ζήτημα που μπορεί να απειλήσει την εργατική ειρήνη, αλλά σίγουρα αφορά στο σύνολο του πληθυσμού, όπως και το πακέτο νομοσχεδίων ή πολιτικών της φορολογικής αλλαγής.
Την ίδια ώρα, η συζήτηση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών είναι ένα μέτωπο που, αν δεν μετρηθεί σωστά, κινδυνεύει να καταλήξει σε βραδυφλεγή βόμβα για την κυβέρνηση. Η σωστή αξιολόγηση βεβαίως δεν σημαίνει την άνευ όρων αποδοχή των αιτημάτων των συνδικαλιστών. Πέραν του συνδικαλιστικού ζητήματος, τα κλιματιστικά, οι εξαγγελίες για το ολοήμερο σχολείο που δεν υλοποιούνται, αλλά και η γενικότερη αντίληψη πως το δημόσιο σχολείο χρειάζεται έναν γενναίο ανασχεδιασμό βάζει την παιδεία ψηλά στην ατζέντα. Δύο άλλα μεγάλα κεφάλαια αφορούν στις μεταρρυθμίσεις που ψηφίστηκαν και εφαρμόζονται. Η υγεία και η τοπική αυτοδιοίκηση. Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν έχουν να κάνουν με τη χρεοκοπία ή όχι των δύο αυτών πυλώνων. Οι προσεγγίσεις «έτσι τα βρήκαμε», δεν βοηθούν. Τέλος, η ασφάλεια, που μαζί με την υγεία και την παιδεία αποτελούν τα τρία αγαθά που κάθε χώρα οφείλει να παρέχει στους πολίτες της, είναι εκτός ελέγχου. Και σίγουρα το τρέξιμο πίσω από τα γεγονότα δεν είναι η καλύτερη μέθοδος.
Σε αυτό το σκηνικό η τοποθέτηση, πολιτικά και ουσιαστικά, της παράταξής μας είναι κρίσιμη. Και για μας, για την παράταξή μας, αλλά κυρίως για την πορεία και την κατάληξη όλων των ζητημάτων. Σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ προηγουμένως, χρειάζεται μια προσέγγιση με τόλμη, που να σπάζει κόκαλα εκεί που χρειάζεται και να βάζει την ανάλογη πολιτική πίεση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος που να ωφελεί. Αντιλήψεις που μοιράζουν το πάπλωμα, που έχουν από πίσω τους σκεπτικό πονηρό και υστερόβουλο, δεν βοηθούν. Καλή πολιτική μας χρονιά.
Ο Δημήτρης Μ. Δημητρίου είναι βουλευτής Λευκωσίας του Δημοκρατικού Συναγερμού και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών. dmdemetriou.com
