Το Κυπριακό είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής διεργασίας στον τόπο μας. Είναι διαχρονικά το κυρίαρχο ζήτημα συζήτησης και δικαίως είναι το κυρίαρχο ζήτημα που οι πολίτες επιλέγουν πολιτικά τα κόμματα που υποστηρίζουν, ή τουλάχιστον αυτό δηλώνεται και σε έρευνες αλλά και σε κοινωνικές συζητήσεις. Είναι το βασικό συστατικό σε κάθε πολιτική συνταγή. Και επαναλαμβάνω, δικαίως. Το κυπριακό πρόβλημα αφορά, στο τέλος της μέρα, το ζήτημα επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού. Όση πρόοδο και αν κάνουμε ως χώρα, όση ευμάρεια, επίπλαστη ή και μη αν απολαμβάνουμε, το Κυπριακό συνεχίζει να αποτελεί μια παγωμένη σύγκρουση μισού αιώνα που επικρέμαται με ανασφάλεια πάνω από τα κεφάλια μας. Η γενικότερη εντύπωση, ή και αντίληψη είναι πως η ζωή προχωρά αμέριμνη εδώ και πενήντα ή και εξήντα χρόνια, συνηθίσαμε να βλέπουμε τα φυλάκιά μας αλλά και την τουρκική σημαία και αυτό μπορεί να συνεχιστεί στους επόμενους αιώνες. Το ζήτημα εδώ είναι πως μάλλον μας βολεύει να το ξεχνάμε. Επιλέγουμε να αγνοούμε πως οι παγωμένες συγκρούσεις κάποια στιγμή ξεπαγώνουν ή και αυτό που λέει ο Αντόνιο Γκουτέρες στις πιο πρόσφατες εκθέσεις του για το Κυπριακό, πως το στάτους κβο δεν είναι βιώσιμο.
Φύγαμε από τη Γενεύη με μια ανάσα ανακούφισης, αφού δεν κηρύχθηκε το οριστικό αδιέξοδο. Η ανάσα αυτή έχει διάρκεια τεσσάρων περίπου μηνών με συγκεκριμένα παραδοτέα που πρέπει να γίνουν. Οδοφράγματα, επιτροπή νεολαίας, συντήρηση νεκροταφείων και πάρκο ενέργειας. Βεβαίως εμείς σήμερα δεν πρέπει να ικανοποιούμαστε, πόσο μάλλον να πανηγυρίζουμε με μέτρα χαμηλής πολιτικής. Εμείς θα πρέπει να διαλαλούμε παντού και τα λεγόμενα και οι πράξεις μας να υποστηρίζουν αυτή τη έντονη αναφορά πως θέλουμε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις και διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. Στη γνωστή βάση, της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως ορίζεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά το 2017, από το πλαίσιο των έξι σημείων του Αντόνιο Γκουτέρες.
Βεβαίως, πρώτα και κύρια χρειάζεται να κάνει ο καθένας από μας, πολίτες και πολιτικοί, κυρίως οι πολιτικοί, μια κρίσιμη ερώτηση και να απαντήσει ο καθένας μόνος του πριν το συζητήσουμε συλλογικά και συνολικά. Έστω ότι φτάνουμε σε συμφωνία που μας ικανοποιεί. Στο τέλος της διαδικασίας. Και πώς αυτή η συμφωνία έστω ότι εγκρίνεται από τα δημοψηφίσματα. Εμπιστευόμαστε την Τουρκία πως θα τηρήσει την υπογραφή της και πως θα είναι μέρος της εφαρμογής της λύσης; Τον τελευταίο καιρό, ακούμε ολοένα πυκνότερα ίσως και εντονότερα φωνές να επαναλαμβάνουν πως η Τουρκία θέλει να κάνει την Κύπρο προτεκτοράτο της, επαρχία της Τουρκίας, πως δεν θα τηρήσει την υπογραφή της και άλλα. Αν αυτή η αντίληψη είναι μια αντίληψη που είναι ή πάει να γίνει επικρατούσα είναι κάτι που χρειάζεται να απαντηθεί. Από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά. Γιατί αν κερδίζουν έδαφος σκέψεις τέτοιες, που εκφράζονται είτε με μοντέλο σαλαμοποίησης ή εξελικτικής λύσης ή και άλλες μορφές είναι πιστεύω κάτι πολύ σοβαρό. Και σίγουρα οι συνομιλητές μας, και εντός και εκτός Κύπρου θα αφουγκράζονται ή και θα ψηλαφούν αυτές τις αντιλήψεις που στο τέλος της μέρας θα μειώνουν την αξιοπιστία μας σε πρώτο χρόνο.
Προσωπικά πιστεύω πως σε ένα τέτοιο κλίμα ο Δημοκρατικός Συναγερμός πρέπει να βγει μπροστά, ακόμα πιο μπροστά και να τραβήξει ή να σπρώξει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο να πιέζει για ουσιαστικές διαπραγματεύσεις. Χωρίς αμφισημίες, χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Ξέρουμε περίπου τι πρεσβεύει ένας έκαστος στο Κυπριακό. Και αντιλαμβανόμαστε πως σε ένα τέτοιο σκηνικό ο Δημοκρατικός Συναγερμός πρέπει να έχει ρόλο πρωταγωνιστικό. Άλλωστε η παράταξή μας, όποτε είχε στο παρελθόν σημαντικές εξελίξεις στο εθνικό μας θέμα, ωρίμαζε, εξελισσόταν, μεγάλωνε. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να τολμάμε. Να τολμάμε να κτίζουμε στον ορθολογισμό, στον ρεαλισμό, σε όσα αντικατοπτρίζουν το dna του Δημοκρατικού Συναγερμού.
Ο Δημήτρης Μ. Δημητρίου είναι βουλευτής Λευκωσίας με τον Δημοκρατικό Συναγερμό και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών.
