To Κυπριακό είναι αυτό που μας καθορίζει. Προβληματικό και μη φυσιολογικό να καθορίζεται ένα κράτος, πάνω από μισό εκατομμύριο Ελληνες της Κύπρου, από ένα πρόβλημα για μισό αιώνα, αλλά αυτά είναι δυστυχώς τα δεδομένα. Πάνω στο Κυπριακό, στον νόστο της πατρώας γης, στον πόθο για επιστροφή κτίστηκαν και κτίζονται πολλές καριέρες. Πρωτίστως πολιτικές, αλλά όχι μόνο. Το δυστύχημα είναι πως μετά από πενήντα χρόνια λίγοι πιστεύουν στην επιτυχή κατάληξη μιας ενδεχόμενης νέας διαδικασίας για επίλυση του Κυπριακού. Ακόμη πιο λίγοι είναι αυτοί που θεωρούν πως επηρεάζει ή όχι τον τόπο μας αυτή η λήξη της εκκρεμότητας. Η έλλειψη ενημέρωσης, η μη τοποθέτηση, πρωτίστως από εμάς τους πολιτικούς, των δεδομένων στη σωστή τους βάση, δημιουργεί όλα αυτά τα στρεβλά και την εντύπωση πως ζούμε σε ένα φυσιολογικό κράτος.
Το ζητούμενο βεβαίως δεν είναι να γίνουμε κινδυνολόγοι. Ο στόχος θα πρέπει να είναι η ελπίδα να υπερνικά τον φόβο, ο ρεαλισμός να είναι μπροστά από κάθε πρόταση, να μην κρυβόμαστε ποτέ πίσω από το ανέφικτο λόγω της αρνητικής, που είναι, στάσης της Τουρκίας. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι η διαχρονική ρεαλιστική φωνή έκφρασης αυτού του υγιούς πατριωτισμού. Και ως τέτοια πρέπει να παραμείνει. Η μεγάλη δύναμη της παράταξής μας είχε –πιστεύω– ως πηγή της αυτή τη σταθερή θέση, ειδικά στο εθνικό μας θέμα. Κατάφερνε να φέρνει κάτω από την ίδια στέγη ανθρώπους διαφορετικών τάσεων και αφετηριών που είχαν όμως ένα κοινό σημείο: Την αγάπη για το καλύτερο του τόπου, τη σωστή ανάγνωση των δεδομένων και την πίστη πως η λήξη της εκκρεμότητας του Κυπριακού με μια λύση διζωνικής/ δικοινοτικής ομοσπονδίας που θα διασφάλιζε την επιβίωση του Ελληνισμού είναι καλύτερη από τη διαιώνιση της κατοχής. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός δεν «σέρνει τα πόδια του», δεν «παίζει κατενάτσιο», δεν «σιγοντάρει» πολιτικές δυνάμεις που μασάνε τα λόγια τους.
Αυτές είναι κάποιες από τις βασικές σταθερές που καθορίζουν εδώ και 47 χρόνια την παράταξή μας. Σήμερα, σε ένα περιβάλλον πρωτόγνωρο για τα πολιτικά δρώμενα της χώρας, έχουμε ένα ρόλο που επιτάσσει να συνεχίσουμε να μη σέρνουμε τα πόδια μας. Το πρωτόγνωρο περιβάλλον έχει να κάνει με το ότι για πρώτη φορά στη διακυβέρνηση της χώρας δεν μετέχει είτε η παράταξή μας είτε το ΑΚΕΛ. Όχι πως το κόμμα της Αριστεράς στάθηκε ποτέ στο ύψος των περιστάσεων την ώρα της κρίσης, αλλά έχει τουλάχιστον, διαχρονικά, προσέγγιση υπέρ της επανέναρξης του διαλόγου. Είναι λοιπόν η πρώτη φορά που οι εταίροι στη διακυβέρνηση είναι οι δυνάμεις που είτε είναι εναντίον της λύσης της ΔΔΟ είτε εναντίον του πλαισίου Γκουτέρες. Σε αυτό το περιβάλλον ο ρόλος του Δημοκρατικού Συναγερμού είναι σημαντικός. Είναι η πολιτική δύναμη που θα σπρώξει, σε ενδεχόμενο δημιουργίας συνθηκών επανέναρξης των διαπραγματεύσεων, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να προχωρήσει με τόλμη και ελπίδα.
Για να δημιουργηθούν αυτές οι συνθήκες χρειάζεται και η δική μας συνδρομή. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας χρειάζεται να μιλήσει ντόμπρα. Όχι για να στείλει μήνυμα στο εσωτερικό αλλά στη Νέα Υόρκη. Ας στείλει επιστολή στον γενικό γραμματέα και να του αποδεικνύει την ετοιμότητά του. Παρά να λέει μέσω δηλώσεων στον Τ/κ ηγέτη Ερσίν Τατάρ πως είναι έτοιμος ακόμη και αύριο να τον συναντήσει, ας το εκφράσει είτε στον ίδιο είτε διαμέσου του ΟΗΕ. Αντί να τηλεφωνεί στον Αντόνιο Γκουτέρες για να τον ενημερώσει για τα αποτελέσματα από τις επαφές στην Ευρωπαϊκή Ενωση για τον διορισμό ειδικού απεσταλμένου από την Ε.Ε., ας το κάνει ανάποδα. Τους Ευρωπαίους θα πρέπει να έχει στόχο να ενημερώσει για τα αποτελέσματα της προσπάθειας να διοριστεί ειδικός απεσταλμένος από τα Ηνωμένα Εθνη.
Το ορόσημο των εκλογών στην Κύπρο, στην Τουρκία και στην Ελλάδα τελειώνει σε μια βδομάδα. Ολοι συγκλίνουν πως το φθινόπωρο θα υπάρξει κινητικότητα. Σε αυτή τη συγκυρία οφείλουμε να είμαστε ντόμπροι και ξεκάθαροι. Πρωτίστως ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός, χωρίς να σέρνει τα πόδια του, θα είναι εκεί, έτοιμος να ενισχύσει.
Βουλευτής Λευκωσίας ΔΗΣΥ | πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών | twitter: @dmdemetriou
