Η παράταξη που ίδρυσε το 1976 ο Γλαύκος Κληρίδης συμπληρώνει φέτος 47 χρόνια ζωής και αναζητεί να βρει τον πολιτικό της βηματισμό και πορεία μετά από δέκα χρόνια στο τιμόνι της διακυβέρνησης του τόπου. Η νέα «υβριδική» κυβέρνηση συνασπισμού δυνάμεων του κέντρου εμβολιασμένη με προσωπικότητες και από τον χώρο του Δημοκρατικού Συναγερμού, δημιουργούν ένα πρωτόγνωρο πολιτικό περιβάλλον το οποίο καλείται να διαχειριστεί η νέα ηγεσία.
Η πορεία προς τις προεδρικές εκλογές του ’23, οι παραδοξότητες που κυριάρχησαν, η επικράτηση τελικά του Ν. Χριστοδουλίδη και ο διχασμός που δημιουργήθηκε μεταξύ α΄ και β΄ γύρου προκάλεσαν ένα γενικό μούδιασμα και οδήγησαν σε απότομες ανακατατάξεις στην ηγεσία.
Σε κάθε περίπτωση, κυβέρνηση σήμερα είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης, τα κόμματα που τον υποστηρίξαν και οι υπουργοί του. Το ΑΚΕΛ από την άλλη, συνεχίζει να είναι η αξιωματική αντιπολίτευση. Οπότε αυτόματα προκύπτει το ερώτημα, τι είναι ο Δημοκρατικός Συναγερμός; Ποιο ζωτικό πολιτικό χώρο μπορεί να καλύψει αυτή η παράταξη για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να γίνει ξανά κυβέρνηση; Η απάντηση πως είναι η «υπεύθυνη αντιπολίτευση», μπορεί να ακούγεται ως κάποια λύση όμως το περιεχόμενο αυτού του όρου είναι θολό και αόριστο. Το να ισχυρίζεσαι ότι θα συμφωνώ με τα σωστά και θα διαφωνώ με τα λάθη, είναι το αυτονόητο και δεν είναι αρκετό. Το να επιζητείς από την άλλη ένα ειδικό ρόλο, στον οποίο θα βρίσκεσαι σε μια προνομιακή θέση αντιπολίτευσης αλλά και θα εξυπηρετείς την ίδια στιγμή με μια ευνοϊκή στάση την κυβέρνηση εγκυμονεί τον μεγάλο κίνδυνο να χάσεις εν τέλει την ταυτότητά σου. Να δημιουργηθούν δύο ταχυτήτων συναγερμικά στελέχη. Τα πιο «φιλικά» στην κυβέρνηση και οι «άλλοι» που θα επιδιώκουν μια πιο σκληρή αντιπολιτευτική γραμμή, πράγμα που θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε διάσπαση, κάτι που θα ευνοεί όλους τους υπολοίπους, πλην του Δημοκρατικού Συναγερμού.
Στο πιο πάνω ενδεχόμενο, ο πιο άμεσος κίνδυνος δεν θα είναι ότι ο Συναγερμός θα απωλέσει κάποια ποσοστά προς τα κόμματα της εξουσίας ή και προς ένα ενδεχόμενα νέο σχήμα που μπορεί να ξεπηδήσει, αλλά, να απωλέσει τον κυρίαρχο του ρόλο ως το μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο κόμμα του τόπου. Να χάσει δηλαδή τη δυνατότητα να αποτελεί τον πιο δυνατό και αξιόπιστο συνομιλητή με θεσμικούς κοινωνικούς εταίρους αλλά και με τον επιχειρηματικό κόσμο.
Οπότε, το μεγάλο στοίχημα του Δημοκρατικού Συναγερμού σήμερα είναι να βρει εξ αρχής τα πατήματά του. Να μη φοβηθεί το πολιτικό κόστος που μπορεί να προκύψει από δούρειους ίππους που προσδοκούν σε αξιοποίησή τους από την παρούσα κυβέρνηση και οι οποίοι θα επιθυμούν να λειάνουν τις διαφωνίες και να πουλήσουν «εκδούλευση» στον Πρόεδρο.
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός δεν πρέπει να είναι κόμμα αντανακλαστικό, αλλά, ο πρωταγωνιστής. Έχει τα μεγέθη, την οργάνωση, τη διοίκηση, τα στελέχη και τη δυνατότητα παραγωγής πολιτικής όπως κανένα άλλο κόμμα. Αν η νέα ηγεσία δεν πείσει μέσα στα επόμενα μερικά χρόνια ότι εμείς μπορούμε να κυβερνήσουμε καλύτερα, τότε, αναπόφευκτα η παράταξη και θα συρρικνωθεί και θα καταστεί ένα πολιτικό δεκανίκι της παρούσας διακυβέρνησης. Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που πιστεύω ότι πρέπει να δούμε την αντιπολίτευση ως μία μοναδική ευκαιρία για ανασύνταξη και για καθαρό πολιτικό λόγο. Η στάση μας απέναντι στα κόμματα που κυβερνούν αλλά και στο ΑΚΕΛ πρέπει να είναι αυστηρή και θεσμική. Η νέα ηγεσία και η κοινοβουλευτική μας ομάδα πρέπει να σηκώσουν μανίκια και να δικτυώσουν ξανά την παράταξη με τη βάση της, τις τοπικές επιτροπές, τον κόσμο της παράταξης αλλά και με τους θεσμικούς της συνεργάτες όπως τη ΣΕΚ, τον Παναγροτικό, τις οργανώσεις που διεκδικούν ατομικά δικαιώματα, τους διεθνείς συμβουλευτικούς οίκους, το ΚΕΒΕ, την ΟΕΒ, τους συνδέσμους του επιχειρείν κλπ.
Ο Συναγερμός αυτή την πενταετία πρέπει να καταστεί και πάλι πρωταγωνιστής. Ο κόσμος του Δημοκρατικού Συναγερμού πρέπει να νιώσει περήφανος που ανήκει στην πιο ισχυρή και αξιόπιστη παράταξη. Ο καθαρός πολιτικός λόγος δεν κερδίζει όλους από την πρώτη, κερδίζει όμως πολύ περισσότερους σε βάθος χρόνου. Επιπλέον, ο Δημοκρατικός Συναγερμός χρειάζεται συνεργασίες και ανοίγματα τώρα περισσότερο από ποτέ. Δεν μπορεί να είναι μοναχική η πορεία του και οι δημοτικές εκλογές σε 16 μήνες είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να αποδείξει ότι είναι μια παράταξη που ακούει τις τοπικές κοινωνίες και που θέτει τις βάσεις για να ανθίσει με επιτυχία η μεταρρύθμιση.
Άφησα τελευταίο το πλέον σημαντικό ζήτημα του Κυπριακού. Τον βασικό λόγο δηλαδή για τον οποίο ιδρύθηκε αυτή η παράταξη και τη βαριά κληρονομιά που μας άφησε ο ιδρυτής μας. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός δεν μπορεί να αφεθεί να καταστεί όμηρος της επικοινωνιακής διαχείρισης που κάνει γι’ αυτό το ζήτημα ο ΠτΔ. Οι εκλογές σε Ελλάδα και Τουρκία σύντομα θα τελειώσουν και το Κυπριακό θα επανέλθει. Δεν μπορούμε να χάσουμε άλλο πολύτιμο χρόνο όπου αντί να συζητάμε την ουσία του Κυπριακού να διαπραγματευόμαστε με 26 χώρες, αν θα μας διορίσουν ειδικό απεσταλμένο.
Καταληκτικά, έχω την άποψη ότι ο Δημοκρατικός Συναγερμός δεν πρέπει να φοβηθεί τον ρόλο της αντιπολίτευσης, αλλά αντίθετα να το αντιμετωπίσει ως μία ευκαιρία. Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ανασύνταξη, ανασυγκρότηση και καθαρές πολιτικές θέσεις σε μία σειρά ζητημάτων. Είναι αυτός ο πιο ουσιαστικός και σημαντικός ρόλος που, εφόσον αξιοποιηθεί σωστά, με τόλμη και ευθύνη, μπορεί να τον οδηγήσει και πάλι στην εξουσία
Η κα Ξένια Κωνσταντίνου είναι μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου ΔΗΣΥ.
xenia@disy.org.cy
