Από το 2016, τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του προγράμματος «Imagine», γίνεται θετική αναφορά σε αυτό σε όλες τις εκθέσεις του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών. Είναι ένα επιτυχημένο πρόγραμμα της Δικοινοτικής Τεχνικής Επιτροπής για την Εκπαίδευση, η οποία ξεκίνησε να λειτουργεί ύστερα από σχετική συμφωνία του Νίκου Αναστασιάδη και του Μουσταφά Ακιντζί. Υλοποιείται από τον Όμιλο Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας και χρηματοδοτείται από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, χώρα η οποία έχει ιδιαίτερες ευαισθησίες, γιατί έπρεπε και η ίδια να αντιμετωπίσει τον διαμοιρασμό και τις δυσκολίες της επανένωσης. Είναι τιμή για το επιστημονικό και εκπαιδευτικό προσωπικό του τόπου μας που μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα αξιολόγησε θετικά το συγκεκριμένο πρόγραμμα και επέλεξε να το χρηματοδοτήσει, όταν υπάρχουν εκατοντάδες ανταγωνιστικές αιτήσεις απ’ όλη την Ευρώπη.
Το 2022, ο Τατάρ το διέκοψε μονομερώς ξηλώνοντας τους μετριοπαθείς Τ/κ με τους οποίους δουλεύαμε χρόνια, σαμποτάροντας κάθε επαφή ανάμεσα σε Ε/κ και Τ/κ μαθητές ή εκπαιδευτικούς, όλες τις πολυεπίπεδες δράσεις του Imagine, που δεν είναι μόνο οι ιστορικές περιηγήσεις με τις οποίες κόλλησαν κάποιοι σήμερα. Για τη στάση του αυτή έχει συχνά επικριθεί δημόσια από τα Η.Ε. και ξένους διπλωμάτες.
Έρχονται λοιπόν κάποιοι υπερπατριώτες σήμερα και μας ζητούν να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Θέλουν να γίνουμε πιο ταταρικοί από τον Τατάρ. Αν ακούσει κανείς το κανάλι Σίγμα, το οποίο πρωτοστατεί στις επιθέσεις, θα νομίσει πως κομάντος του Ομίλου μπαίνουν νύχτα στα σπίτια των παιδιών, τα τραβούν με το ζόρι για να τα πάνε επισκέψεις στα κατεχόμενα όπου τους γίνεται πλύση εγκεφάλου. Γελοιότητες που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα.
Ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα: Το πρόγραμμα δεν είναι υποχρεωτικό. Όποια οικογένεια θέλει στέλνει τα παιδιά της. Οι ιστορικές περιηγήσεις γίνονται εκτός σχολικού χρόνου. Μια επίσκεψη σε έναν αρχαιολογικό χώρο, όπου η ιστορία ζωντανεύει μπροστά στα μάτια των παιδιών, ισοδυναμεί με πολλά αντίστοιχα μαθήματα στην τάξη. Τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν σημαντικά μνημεία της Κύπρου, μαθαίνουν να αγαπούν και να σέβονται ολόκληρη την πατρίδα τους αντί να την αντιλαμβάνονται ως μισή μόνο. Γιατί τώρα ο χαμός, ενώ το πρόγραμμα τρέχει από το 2016; Γιατί βάλλουν την υπουργό Παιδείας λες και έκανε κάποιο έγκλημα, επειδή έστειλε την εγκύκλιο στα σχολεία, όπως έκαναν όλοι οι προηγούμενοι υπουργοί, ο Κώστας Καδής, ο Κώστας Χαμπιαούρης και ο Πρόδρομος Προδρόμου;
Χτυπώντας την υπουργό αδυνατίζουν τη θέση της και για άλλες «μάχες» που ακολουθούν, όπως τα αγγλόφωνα προγράμματα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και το νέο σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Επιπλέον, οι τελευταίες εκλογές έδειξαν ότι τα παραδοσιακά κόμματα χάνουν ψήφους, ενώ κερδίζουν αντισυστημικές ομάδες και προσωπικότητες. Ο κ. Κουλίας ξέρει πως δεν έχει δυνατότητα επανεκλογής με το ίδιο κόμμα. Ισχυροποιεί το διαπραγματευτικό του χαρτί, εάν καταφέρει να μείνει στη δημοσιότητα με ακραίες και φοβικές ρητορικές. Ο κ. Μυλωνάς, πρώτος σε σταυρούς στη Λεμεσό, όπου το ΔΗΚΟ δεν έχει μεγάλο πρόβλημα απώλειας έδρας, ποντάρει και αυτός στην ισχυροποίηση της πολιτικής του θέσης παίζοντας το χαρτί του εθνικισμού, των «ξένων κέντρων» και των «χρηματοδοτήσεων», καλύπτοντας τα νώτα του σε σχέση με τη δεξαμενή ψηφοφόρων που μοιράζεται με το ΕΛΑΜ και ισχυροποιώντας τη θέση του τόσο για το 2026 όσο και ως παράγοντας για τις προεδρικές του 2028.
Απογοητευτική η στάση της προέδρου του ΔΗ.ΣΥ., η οποία συγκατένευσε στην περιρρέουσα ρητορική, ζητώντας διερεύνηση και απαντήσεις από το Υπουργείο αντί να στηρίξει το πρόγραμμα. Η ίδια επισκέφθηκε το Σπίτι Συνεργασίας τον Σεπτέμβριο του 2023, φωτογραφήθηκε με τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Ομίλου, γράφοντας τότε πως «Η ειρήνη μπορεί να εδραιωθεί μόνο μέσα από πράξεις. Επενδύουμε και εργαζόμαστε σκληρά και αδιάλειπτα προς αυτή την κατεύθυνση, έστω και αν ο δρόμος είναι δύσκολος και γεμάτος εμπόδια».
Στο πρώτο εμπόδιο όμως έδειξε ευθυνοφοβία και υποχώρησε υπό τον φόβο των αντιδραστικών. Η πολιτική θέση δεν στερεώνεται μόνο με δημόσιες σχέσεις και χαμόγελα σε φωτογραφίες. Εάν στήριζε με μια νούσιμη κουβέντα και ο ΔΗΣΥ, το πολιτικό τοπίο θα ήταν διαφορετικό και οι ακραίοι εθνικιστές πιο αποδυναμωμένοι.
Ενδοτισμός εν τέλει είναι να μη μεταρρυθμίζεις το δημόσιο σχολείο, να κρατάς τα παιδιά του λαού χωρίς κριτική σκέψη και σύγχρονες ανταγωνιστικές δεξιότητες. Φοβικά, εξαρτημένα και φανατικά, εξασφαλίζοντας έτσι την εκλογή των επόμενων πατριδοκάπηλων στις εκλογές. Όσοι συνειδητοποιούμε το χρέος μας απέναντι στα παιδιά του τόπου μας, θέλουμε να τους δώσουμε μια ευκαιρία για να συνυπάρξουν με μεγαλύτερο αλληλοσεβασμό, κατανόηση και ασφάλεια απ’ ό,τι εμείς.
Όσοι εργαζόμαστε συνειδητά προς αυτή την κατεύθυνση δεν έχουμε καμία αφέλεια για τη δυσκολία ή ουτοπία του εγχειρήματος. Μια φορά όμως να βρεθείς με τη Μαρία και την Toprak της φωτογραφίας ξέρεις ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Φαντάσου να μας ένοιαζε όντως η παιδεία των παιδιών μας αντί οι ψήφοι της Ακροδεξιάς για εξυπηρέτηση της προσωπικής μας ατζέντας.
Η Ρένα Χόπλαρου είναι εκπαιδευτικός, πρώην εκλεγμένο μέλος του Δ.Σ. του ΟΙΔΕ και του Σπιτιού Συνεργασίας (2004 - 2014), πρώην γραμματέας Δικοινοτικών Σχέσεων ΔΗΣΥ (2015 - 2017).
