Του Δημήτρη Δημητρίου
Η κυβέρνηση ακολουθεί δυστυχώς την τακτική Παπανδρέου της δεκαετίας του ’80 στην Ελλάδα. Μια τακτική, δεν τη λες καν πολιτική, ικανοποίησης όσων φωνάζουν πιο δυνατά, όσων έχουν καλύτερη πρόσβαση στο κέντρο εξουσίας, όσων δείχνουν να έχουν μεγαλύτερη δύναμη. Είναι η τακτική του «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα», που δυστυχώς κάποια στιγμή θα τη βρούμε μπροστά μας. Όχι στο άμεσο μέλλον, όχι όσο τα έσοδα του κράτους είναι αυξημένα. Αλλά όταν αυτά θα περιοριστούν, κάποιος πρέπει να καλύψει τις αυξημένες δημόσιες δαπάνες, οι οποίες είναι ανελαστικές.
Η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη έδειξε από νωρίς τις προθέσεις της. Λίγους μήνες αφότου ανέλαβε, έδωσε την ΑΤΑ με έναν τρόπο που ευνοεί τους πολύ λίγους και έβαλε το πρώτο βαρίδι στα έξοδα. Οι γενικές αυξήσεις που ακολούθησαν, οι αναβαθμίσεις κλιμάκων, η ποσοστιαία τεράστια αύξηση του προσωπικού του δημοσίου ανεβάζουν σήμερα το ύψος αυτών των εξόδων σε τέτοιο σημείο που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην έκθεση που η ίδια η κυβέρνηση ζήτησε έρχεται και εισηγείται δεκατρία μέτρα, μεταξύ αυτών η ΑΤΑ αλλά και την αποκοπή του 13ου μισθού. Βεβαίως, αν ο στόχος του αιτήματος ήταν να μας πουν απ’ έξω ότι πάμε καλά, κατανοητό.
Αν στόχος ήταν να μας κάνουν τις εισηγήσεις, αχρείαστο το αίτημα. Μπορούσαν να διαβάσουν την έκθεση του Δημοσιονομικού Συμβουλίου όπου κτυπούν το καμπανάκι και στις ενδιάμεσες αλλά και στις ετήσιες εκθέσεις. Όπως καταγράφεται στην τελική έκθεση για το 2024: «Η πορεία, ωστόσο, των ανελαστικών δαπανών εξακολουθεί́ να είναι αιτία προβληματισμού καθώς κινείται γύρω στο 60% των συνολικών δαπανών, με αύξησή́ τους στο 70% μέχρι το 2027, με αποτέλεσμα να περιορίζεται ο δημοσιονομικός “χώρος” για την άσκηση διακριτικής πολιτικής από πλευράς της εκτελεστικής εξουσίας. Εξ αυτών, οι δαπάνες προσωπικού παραμένουν η κύρια κατηγορία δαπανών, η οποία φτάνει στο 31,7% των συνολικών δαπανών του κράτους μέχρι το 2027».
Η οικονομία, λοιπόν, δεν είναι πίνακες και γραφικές παραστάσεις. Είναι το αποτέλεσμα μεσοπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης στρατηγικής. Σήμερα δρέπουμε ακόμη τα αποτελέσματα του σχεδιασμού της προηγούμενης δεκαετίας. Η πτωτική πορεία του χρέους, οι ενισχυμένες εξαγωγές που ενισχύουν την ανάπτυξη είναι πυλώνες που δεν κτίζονται ούτε γκρεμίζονται βραχυπρόθεσμα. Χρειάζεται όμως μια συνεχής έγνοια και ένας δυναμικός στρατηγικός σχεδιασμός που συμπεριλαμβάνει και την αντίληψη για το ύψος εξόδων και δη των ανελαστικών.
Αντί λοιπόν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μας προβάλλει τις γραφικές παραστάσεις και να παίρνει τα πρόσκαιρα χειροκροτήματα όσων για λίγο ευνοούνται, ας σχεδιάσει για το μέλλον. Όταν θελήσεις να σχεδιάσεις μακροπρόθεσμα, συνήθως τα πρώτα μέτρα δεν αρέσουν. Χρειάζεται, όμως, να έχεις στο μυαλό σου τον τελικό στόχο και να ξεκινήσεις να κάνεις την αντίστροφη πορεία. Αυτό επιτάσσει η εφαρμοσμένη πολιτική. Σήμερα ζούμε δυστυχώς σε ένα περιβάλλον που η εκτελεστική εξουσία δεν έχει σχέδιο ούτε λύσεις. Ούτε για τα επόμενα μερικά χρόνια, αλλά ούτε και για τα επόμενα. Από τα πιο απλά ζητήματα μέχρι και τα πιο σύνθετα. Στην ενέργεια, στις μεταφορές, στην παιδεία στην υγεία, στην ασφάλεια. Τρέχει πίσω από τα γεγονότα. Ανακοινώνει ημίμετρα για τα όσα προκύπτουν σε επίπεδο ημέρας, και ικανοποιεί αιτήματα μεγαλύτερων ή μικρότερων ομάδων. Με τέτοιες τακτικές όμως δεν πάει μακριά κανείς. Ούτε η κυβέρνηση, και δυστυχώς ούτε και η χώρα.
Καλή Ανάσταση σε όλους.
Ο κ. Δημήτρης Μιχαλάκη Δημητρίου είναι βουλευτής Λευκωσίας με τον Δημοκρατικό Συναγερμό και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών.
