Του Απόστολου Τομαρά
Εντάξει να παραδεχθώ πως η συνεδρία του Πολιτικού Γραφείου ήταν από τις δυσκολότερες, μετά το σχέδιο Ανάν. Να δεχθώ ότι το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής προκάλεσε πίκρα. Να καταλάβω την οργή των συναγερμικών κατά του Νίκου Χριστοδουλίδη, να δεχθώ το ανθρώπινο συναίσθημα της απογοήτευσης. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να δεχθεί είναι τα όσα διαδραματίσθηκαν στο Συνεδριακό Κέντρο και τα οποία δεν είχαν ως αφετηρία μόνο τον αποκλεισμό του Αβέρωφ Νεοφύτου από τον δεύτερο γύρο.
Ήταν αποτέλεσμα του διχαστικού κλίματος που καλλιεργήθηκε εντός του κόμματος κατά την προεκλογική περίοδο. Είναι ανεπίτρεπτο σε μια κρίσιμη συγκυρία ο Δημοκρατικός Συναγερμός να παρουσιάζει την εικόνα που παρουσίασε την Τρίτη το βράδυ. Είναι ανεπίτρεπτο να προπηλακίζονται πρόσωπα που είναι στο Συναγερμό επειδή είναι απέναντι από τη θέση του όχλου. Είναι ανεπίτρεπτο να φυγαδεύεται ο υπουργός Παιδείας Πρόδρομος Προδρόμου, προκειμένου να προστατευθεί από μια ομάδα, δέκα – δεκαπέντε μαυροφορεμένων παλικαράδων, οι οποίοι τον αποκαλούσαν προδότη για πολιτικές επιλογές του παρελθόντος. Είναι ανεπίτρεπτο η γλώσσα και οι χαρακτηρισμοί μελών του Πολιτικού Γραφείου για τον «συναγερμικό» Νίκο Χριστοδουλίδη. Είναι ανεπίτρεπτο μια αίθουσα να αποδοκιμάζει φραστικά τον Ονισήφορο Ιορδάνου όταν τόλμησε να σηκωθεί και να προτείνει στο Πολιτικό Γραφείο υποστήριξη Νίκου Χριστοδουλίδη. Είναι θλιβερό για το αυτονόητο σε μια κομματική διεργασία να δίνεται η εντύπωση πως ο κ. Ιορδάνου είχε άγνοια κινδύνου όταν έκανε την πρόταση.
Η αντίδραση του προέδρου του κόμματος ήταν άμεση και έντονη, πλην όμως φανερώνει αυτό που λέει ο λαός. «Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες». Ό,τι και αν λέγεται, όσες κομματικές κορώνες και αν ακούστηκαν εντός του Πολιτικού Γραφείου, ο Συναγερμός αντιμετωπίζει φαινόμενα διχασμού. Ο λόγος που επικράτησε στο Πολιτικό Γραφείο δεν μπορεί να θεωρηθεί αντιδιχαστικός, τουλάχιστον από την πλειοψηφία των ομιλητών. Είναι απόλυτο δικαίωμα του Συναγερμού να καθορίσει τη πολιτική του στάση για την δεύτερη Κυριακή.
Κοντά στις αναφορές του Αβέρωφ Νεοφύτου για πολιτική αξιοπρέπεια θα έπρεπε να υπάρχει και ο πολιτικός σεβασμός και πολιτισμός. Οι γενικόλογες αναφορές του Αβέρωφ Νεοφύτου περί διασπαστών τους οποίους δεν θα ξεχάσει ποτέ η ιστορία δεν είχαν ως αποδέκτη μόνο τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Τα ξεκάθαρα υπονοούμενα για Ιούδες και εντός αιθούσης μπορεί να χάιδεψαν τα αυτιά του συναγερμικού ακροατηρίου για την ήττα της περασμένης Κυριακής, πλην όμως δεν μπορούν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Ο Χάρης Γεωργιάδης στην ομιλία του το είπε με τρόπο. «Πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας για τον Νίκο Χριστοδουλίδη και για κάποιους άλλους». Το MEA CULPA του κ. Γεωργιάδη για την ανάληψη του ΥΠΕΞ από τον Νίκο Χριστοδουλίδη ως πολιτική συμπεριφορά καταγράφεται στα θετικά. Ωστόσο το ερώτημα που προκύπτει είναι: Γιατί ο Συναγερμός συναίνεσε τι στιγμή που θεωρούσε ότι οι θέσεις του τέως ΥΠΕΞ ήταν θολές στο κυπριακό, σύμφωνα με τον κ. Γεωργιάδη; Ο Συναγερμός έχει μπροστά του μια δύσκολο περίοδο. Με διχαστικό λόγο και δακτυλοδεικτούμενους Ιούδες, αποστάτες και διασπαστές δεν θα γυρίσει σελίδα.
Στην Πινδάρου δεν πρέπει να ξεχνάνε πως με ανάλογες συμπεριφορές αποξενώνουν το 1/3 των συναγερμικών που ψήφισαν Χριστοδουλίδη στον πρώτο γύρο και ένα απροσδιόριστο ποσοστό στον δεύτερο. Τα προβλήματα του Συναγερμού ξεκινούν πρώτα και κύρια μέσα από το ίδιο το κόμμα και τις επιλογές που έγιναν. Αν στο Συναγερμό υπάρχουν Ιούδες το πολιτικά ορθό θα ήταν να είχαν την τύχη του Ιούδα. Εάν ο κομιστής των καταγγελιών που είναι ο πρόεδρος του κόμματος δεν το πράξει δεν μπορεί να τους χρησιμοποιεί ως άλλοθι. Σε διαφορετική περίπτωση όπως έλεγε και η μακαρίτισσα η γιαγιά μου. «Παιδάκι μου το γινάτι βγάζει μάτι».
