Του Απόστολου Τομαρά
Όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία η δύση έκανε σύνθημά της τη φράση «στη σωστή πλευρά της ιστορίας», προκειμένου να αιτιολογήσει την υποστήριξη της στην Ουκρανία απέναντι στην κατοχική Μόσχα. Στην περίπτωση του Ισραήλ και των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών από τον πόλεμο του 1967 ποια μπορεί να είναι η σωστή πλευρά της ιστορίας; Μπορεί να υπάρχει σωστή πλευρά σε μια περιοχή που από ιδρύσεως του κράτους του Ισραήλ σπαράζεται από εχθροπραξίες;
Και αν στην περίπτωση της Ουκρανίας η επίκληση της ιστορίας μπορεί να στηριχθεί, δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο με το μακελειό που προκάλεσε η Χαμάς και την απάντηση του Ισραήλ όταν αυτή θα αναπτυχθεί πλήρως. Το Ισραήλ στην προκειμένη περίπτωση είναι το κράτος που δέχθηκε επίθεση με θύματα αθώους πολίτες του. Αθώοι πολίτες έχασαν τη ζωή τους και στις κατά καιρούς εξεγέρσεις Παλαιστινίων, στα κατεχόμενα εδάφη, οι οποίοι για χρόνια αγωνίζονται για μια πατρίδα. Η διεθνής κοινότητα ως όφειλε στάθηκε στο πλευρό του εβραϊκού κράτους απέναντι στη βία της τρομοκρατικής Χαμάς. Ουδείς μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα του Ισραήλ να απαντήσει, όπως ουδείς δεν μπορεί να στερήσει από τους Παλαιστίνιους τον αγώνα για μια πατρίδα. Το παλαιστινιακό είναι το πρόσχημα των ακραίων στοιχείων της Μέσης Ανατολής τα οποία για χρόνια το χρησιμοποιούν για να δώσουν ιδεολογική και επιχειρησιακή υπόσταση στην δράση τους. Το επόμενο διάστημα οι παράπλευρες απώλειες αθώων πολιτών θα είναι τρομακτικές.
Η βία γεννά βία, δημιουργεί μια νέα γενιά ακραίων στοιχείων στην περιοχή χωρίς τέλος. Το 1995 ένας εκ των πολιτικά σοφών Ισραηλινών, ο Γιτζχάκ Ράμπιν αρχιτέκτονας της προσέγγισης με του Παλαιστίνιους και εκ των συντελεστών της συμφωνίας του Όλσο έπεφτε νεκρός από σφαίρες ακραίου συμπατριώτη του που διαφωνούσε. Το ίδιο συνέβη και με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ ο οποίος δολοφονήθηκε για τη συνθήκη ειρήνης που υπέγραψε με το Ισραήλ αφού προηγουμένως είχε γίνει ο πρώτος αρχηγός αραβικού κράτους που το είχε επισκεφθεί επίσημα. Σε μια περιοχή που είναι βουτηγμένη στο μίσος και το αίμα ουδείς μπορεί να προσδιορίσει τη σωστή πλευρά της ιστορίας. Η διεθνής κοινότητα πέρα από την καταδίκη της τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς και τη φραστική υποστήριξη του δικαιώματος των Παλαιστινίων για αυτοδιάθεση δεν έχει πράξει τα όσα όφειλε. Το ίδιο πράττει και στην Ουκρανία. Μετά το κτύπημα της Χαμάς ποιο είναι το μέλλον της Μέσης Ανατολής; Με εκατοντάδες νεκρούς από την πλευρά του Ισραήλ και με απροσδιόριστο αριθμό από τα αντίποινα που θα ακολουθήσουν μπορεί να εδραιωθεί η ειρήνη; Η Χαμάς κτύπησε για να τορπιλίσει κάθε προοπτική ειρήνης μεταξύ του εβραϊκού κράτους και των χωρών του αραβικού κόλπου. Στο Ισραήλ θα πρέπει να αντιληφθούν πως οι προσπάθειες ειρήνευσης δεν θα έχουν τα προσδοκόμενα αποτελέσματα με μια ανύπαρκτη κρατική οντότητα των Παλαιστινίων. Το Ισραήλ, όπως όλα τα κράτη που δέχονται επίθεση, έχουν δικαίωμα στην άμυνα και απάντηση, όπως δικαίωμα να αγωνίζονται έχουν και όσοι εκδιώχθηκαν από τα εδάφη τους με τη δύναμη των όπλων. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε εδώ στην Κύπρο.
