Του Απόστολου Τομαρά
Ογδόντα δύο μέρες στην εξουσία είναι δυσανάλογος χρόνος σε σχέση με τον αριθμό των «καυτών» θεμάτων που κλήθηκε να διαχειριστεί η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη. Αν δεν έχει γίνει αντιληπτό στο Προεδρικό, η περίοδος χάριτος οδεύει προς το τέλος της και στο επόμενο στραβοπάτημα θα διαπιστώσει πως η σκληρή πραγματικότητα δεν είναι το σήμερα. Από τις ιστορίες με τους συμβούλους/συνεργάτες της κυβέρνησης μπορούν να εξαχθούν ενδιαφέροντα πολιτικά συμπεράσματα για το πώς λειτουργεί η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη.
Οι διαπιστώσεις για προβληματικούς διορισμούς αποκαλύπτει πως στο Προεδρικό ή κάπου αλλού δεν υπάρχει κάποιος ο οποίος να είναι σε θέση να γνωρίζει πώς υλοποιούνται, νομότυπα, αποφάσεις που έχουν να κάνουν με τη δημόσια διοίκηση. Λογικά ο ρόλος αυτός ανατέθηκε στην κα Ειρήνη Πική, υφυπουργό παρά τω Προέδρω, με πολύχρονη εμπειρία σε θέμα δημόσιας διοίκησης.
Η κα Πική, όπως ανακοινώθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα ασκούσε έλεγχο στα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης, κάτι που μέχρι σήμερα δεν είναι ορατό. Η διαιώνιση του συγκεκριμένου θέματος δείχνει πως υπάρχει πρόβλημα και στο επικοινωνιακό κομμάτι. Οι ατάκες τύπου «ανθρωποφαγία» δεν αποτελούν εργαλείο αναχαίτισης του συνεχιζόμενου θορύβου.
Στην κυβέρνηση απουσιάζει και είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού στρατηγική διαχείρισης επικοινωνιακών κρίσεων. Αντί να κινηθούν προληπτικά, άφησαν να σέρνεται για μέρες η περίπτωση της 19χρονης μέχρι να δεηθούν να πουν τα αυτονόητα.
Τη στιγμή μάλιστα που είχε βουίξει το παζάρι για το πώς η 19χρονη έφθασε να προσφέρει υπηρεσίες στον υφυπουργό Τουρισμού. Απορία: γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή κάποιος άλλος από το Προεδρικό έπρεπε να περιμένει τη συνάντηση με τον γενικό ελεγκτή, για να βάλει μια τελεία σε αυτή την «ανθρωποφαγία»; Ακόμα και όταν έγιναν τα αυτονόητα δεν βρέθηκε κάποιος να διερωτηθεί μήπως υπάρχουν και άλλες παρόμοιες «προβληματικές» περιπτώσεις; Τουλάχιστον για να δειχθεί προς τα έξω πως η κυβέρνηση εννοεί αυτό το οποίο λεγόταν από την προεκλογική για το νέο που πρεσβεύει. Η κίνηση του Νίκου Χριστοδουλίδη να πάρει πάνω του, πολιτικά, το όλο θέμα δεν μπορεί να αποτελεί ικανοποιητική κίνηση αντιμετώπισης του θορύβου που έχει προκληθεί. Αντί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να δίνει την εντύπωση ότι είναι έτοιμος να επωμισθεί όλα τα στραβά θα ήταν καλύτερο εάν έβαζε μια τάξη. Δεν μπορεί π.χ. ο καθένας μέσα στην κυβέρνηση, ακόμα και αν είναι συνεργάτης, να λέει ό,τι θέλει δημόσια.
Η εργοδότηση συμβούλων/συνεργατών αμισθί και δοκιμαστικά δεν αποτελεί επιχείρημα, απλώς εξοργίζει περισσότερο. Η κυβέρνηση βγάζει προς τα έξω εικόνα μπλοκαρίσματος στο επικοινωνιακό κομμάτι. Υπάρχουν μέλη της κυβέρνησης που αποφεύγουν ως ο διάβολος το λιβάνι δημοσιογράφους. Όχι όλοι, κάποιοι. Η λογική κρύψε να περάσουμε δεν περπάτησε πουθενά, ούτε το επιχείρημα του Προέδρου της Δημοκρατίας, ότι αυτά βρήκαμε από τους προηγούμενους έτσι τα κάναμε, μπορεί να πείσει.
Όταν δημοσιοποιήθηκε η περίπτωση της 19χρονης την ίδια ώρα η πλειοψηφία του δημοσιογραφικού κόσμου έψαχνε την επόμενη την οποία γνώριζαν στο Προεδρικό και όμως πίστευαν πως θα την κρύψουν. Η κυβέρνηση έχει πρόβλημα στο Προεδρικό και εκεί θα πρέπει να επικεντρωθεί, αν θέλει να αποδείξει πως φέρνει κάτι νέο προτού η περίοδος χάριτος λήξει. Το ΑΚΕΛ δεν έχει σηκώσει μανίκια, θα το κάνει σύντομα. Εικόνες όπως αυτή του γ.γ. του ΑΚΕΛ να στάζει μέλη στα σκαλιά του Προεδρικού για τα ενεργειακά δεν είναι ο κανόνας. Η κυβέρνηση μέχρι σήμερα έχει κληθεί να διαχειριστεί θέματα χρηστής διοίκησης, τα οποία στη συνείδηση του πολίτη έχουν εμπεδωθεί με καχυποψία. Τα σοβαρά ζητήματα είναι πίσω και είναι σίγουρο ότι σε κάποια στιγμή θα κληθεί να τα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. Το βάρος πέφτει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος θα πρέπει να δώσει χώρο στα μέλη της κυβέρνησής του. Και αν κάποια από αυτά δεν μπορούν να ανταποκριθούν υπάρχει και ο ανασχηματισμός. Η κυβέρνηση μέχρι σήμερα δίνει την εντύπωση πως το κύριο μέλημά της είναι η επικοινωνιακή διαχείριση και μάλιστα με άτσαλο τρόπο. Οι εκλογές τελείωσαν όπως και οι υποσχέσεις.
