Του Απόστολου Κουρουπάκη
Γνωρίζω φυσικά τις δηλώσεις του εκλεγμένου προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη για το πώς θέλει να συνθέσει το Υπουργικό του Συμβούλιο, με τη συμμετοχή τεχνοκρατών με πολιτική προσέγγιση, οι οποίοι υιοθετούν και θα εφαρμόσουν το πρόγραμμα διακυβέρνησής του. Ακούγεται ενδιαφέρουσα η πρότασή του και μακάρι να βρει αυτά τα πρόσωπα, που να είναι και ικανά και μακριά από κομματικά και μικροκομματικά συμφέροντα.
Ειδικότερα, θα ήθελα με το παρόν άρθρο γνώμης να ζητήσω να κάνει μία εξαίρεση για το υφυπουργείο Πολιτισμού, επικεφαλής του οποίου είναι ο Γιάννης Τουμαζής. Θα επιθυμούσα ο κ. Χριστοδουλίδης να τον διατηρήσει στη θέση του υφυπουργού, για να συνεχιστεί απρόσκοπτα το έργο που ξεκίνησαν, τόσο ο κ. Τουμαζής όσο και οι συνεργάτες του. Δικαιολογία έχει ο κ. Χριστοδουλίδης, για να εξουδετερώσει τις όποιες αντιδράσεις, ότι διατηρεί μέλος της προηγούμενης κυβέρνησης και δεν είναι άλλη από το ότι χρειαστήκανε πάρα πολλά χρόνια για να δούμε υφυπουργείο Πολιτισμού, έγιναν δεκάδες συνεδρίες της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής, γράφτηκαν δεκάδες άρθρα, μέχρι να δούμε τον νέο θεσμό και είναι κρίμα να ανακόπτεται η πορεία του σε επτά μήνες.
Και δεν είναι μόνο θέμα ικανοτήτων του κ. Τουμαζή, που δεν τις έχει άλλος/η κανείς και καμία, όχι βέβαια. Τίθεται πρωταρχικά θέμα ομαλής πορείας ενός θεσμού που δημιουργήθηκε με πολλές δυσκολίες, έχοντας να αντιμετωπίσει εν τη γενέσει του πολλά και δυσεπίλυτα προβλήματα, που έπρεπε να αναμετρηθεί με χρόνιες δυσλειτουργίες και να πείσει τον δύσκολο κόσμο των καλλιτεχνών και των πνευματικών ανθρώπων του τόπου ότι κάτι αλλάζει.
Η διατήρηση λοιπόν του κ. Τουμαζή στη θέση του υφυπουργού Πολιτισμού στη δική μου αντίληψη τουλάχιστον είναι επιβεβλημένη για να μην εκτροχιαστεί ένα έργο που ξεκίνησε πριν από μερικούς μήνες, ένα έργο που πρέπει να είναι μακριά από κομματικά συμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες. Ας σταθεροποιηθεί η πορεία του υφυπουργείου Πολιτισμού και μετά ας διοριστεί ένας άλλος τεχνοκράτης, ο οποίος θα παραλάβει συγκεκριμένο έργο, θα μπορεί να συνεχίσει ή να αλλάξει πράγματα δοκιμασμένα στην πράξη.
Θεωρώ λοιπόν σημαντικό να διατηρηθεί ο κ. Τουμαζής, ο οποίος ήταν κατά κάποιο τρόπο και διορισμός υπέρβαση, από τον κ. Αναστασιάδη. Ας κάνει και ο κ. Χριστοδουλίδης την υπέρβασή του. Προσοχή, το παρόν άρθρο δεν είναι πορτρέτο αξιοσύνης του Γιάννη Τουμαζή, επτά μήνες στο τιμόνι του υφυπουργείου Πολιτισμού, έκανε και λάθη, είχε αστοχίες, πολύ πιθανόν να κάνει και άλλα. Ωστόσο επτά μήνες δεν αρκούν ούτε για καλημέρα, δεν φτάνουν ούτε για σοβαρή διαβούλευση με φορείς και πρόσωπα, ούτε για να εξαχθούν σοβαρά συμπεράσματα για το πόσο αποτελεσματική είναι η πολιτιστική πολιτική που ακολουθήθηκε από τον Ιούλιο του 2022 μέχρι σήμερα.
Ο πολιτισμός είναι συνυφασμένος με την παιδεία, αλλά δεν είναι κομποδέσιμο, και γι’ αυτό όποιος διορισμός αποφασιστεί από τον κ. Χριστοδουλίδη είτε για το υφυπουργείο Πολιτισμού είτε για το υπουργείο Παιδείας θα πρέπει να είναι καλά μελετημένος. Δεν χρειάζεται η διαβούλευση με την Εκκλησία για το Παιδείας και ας είναι και αυτό μια υπέρβαση, δεν είναι κακό να παραμείνει ο κ. Τουμαζης αν και μέλος της προηγούμενης κυβέρνησης, αν αυτό κρίνεται ορθό, για να συνεχίσει το μεγάλωμα του υφυπουργείου. Φυσικά, αν δέχεται και ο κ. Τουμαζής να παραμείνει, έτσι;
Βέβαια, για να είμαι εντελώς ειλικρινής με φοβίζουν τα ονόματα που ακούω να λέγονται ως υποψήφια για το υφυπουργείο Πολιτισμού. Και δεν με φοβίζουν μόνο από άποψη καταλληλόλητας, αλλά και νοοτροπίας. Καλό θα είναι ο κ. Χριστοδουλίδης να εγκύψει στο ζήτημα και να μην το θεωρήσει εύκολη υπόθεση και να διαλέξει ονόματα-παγώνια. Μακάρι να κάνουν λάθος όσοι/ες τα λένε, μακάρι να είναι απλώς ονόματα-παραπετάσματα για να μην καεί εκείνο το όνομα που θα είναι το πλέον κατάλληλο για το ευαίσθητο υφυπουργείο Πολιτισμού. Και είναι ευαίσθητο, γιατί είναι θεσμικά σε βρεφική ηλικία, είναι ευαίσθητο γιατί η πολιτιστική μας οπτική είναι σε νηπιακή ηλικία, είναι ευαίσθητο γιατί οι αντιδράσεις μας στα πολιτιστικά κακώς κείμενα είναι σε εφηβική ηλικία. Είναι ευαίσθητο γιατί ο πολιτισμός αυτής της χώρας δεν είναι εμπεδωμένος στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, και δεν μιλάω για την πρόσληψη του Μπαχ και του Μπρεχτ, ούτε για την αδυναμία μας να αναλύσουμε τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης διάστασης στην περφόρμανς και τον χορό, αλλά για να μιλήσουμε όλοι/ες μια γλώσσα συνεννόησης, να μπορούμε να διαφωνούμε για να συμφωνήσουμε στο τέλος.
