Οι χαμένες τελευταίες ευκαιρίες της Κύπρου

Η ιστορία του κυπριακού ζητήματος είναι γεμάτη από χαμένες, τελευταίες ευκαιρίες. Το ίδιο συμβαίνει, κατά το ήμισυ, και με την περίπτωση της Αμμοχώστου. Μιας πόλης που αν και έχουν περάσει 44 χρόνια συνεχίζει να μας υπενθυμίζει τα διαχρονικά μας λάθη επί λαθών.

Το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης, μερικό ή όχι, ή για στηρίξει του εγκάθετου της Άγκυρας στα κατεχόμενα, λίγη σημασία έχει. Η ουσία είναι μια. Η κατοχική Τουρκία έκανε το πρώτο βήμα και δεν θα διστάσει να κάνει το επόμενο, εάν η Ελληνική κυπριακή πλευρά δεν κατανοήσει πως ο χρόνος έχει ξεπεράσει προ πολλού ακόμα και αυτή τη Ντεκτασική φιλοσοφία, που ήθελε την Αμμόχωστο ως ένα χαρτί της τουρκικής πλευράς που στο τέλος θα δινόταν στους νόμιμους κατοίκους της.

Ο «διαλλακτικός» Ταγίπ Ερντογάν που το 2004 παραμέρισε με την άγαρμπη φράση «τώρα κουμάντο κάνει η Τουρκία» τον εκφραστή του βαθέως τουρκικού κράτους στα κατεχόμενα, προς χάριν των τότε ευρωπαϊκών φιλοδοξιών της Τουρκίας, 17 χρόνια αργότερα όχι απλώς έχει ξεπεράσει τον Ραούφ Ντενκτάς αλλά δίνει σάρκα και οστά στο χειρότερο μας, εφιάλτη. Την διχοτόμηση της Κύπρου. Εάν δεν υπάρξει ένας από μηχανής θεός το επόμενο διάστημα σειρά θα πάρει, εάν δεν έχει πάρει, η Μόρφου αλλά και η Καρπασία. Αντί αυτού είναι στο DNA μας, κάθε φορά που βρισκόμαστε φάτσα με την πραγματικότητα να καταφεύγουμε στο παρελθόν αναζητώντας ευθύνες λες και εάν τις εντοπίσουμε θα λυθούν με ένα μαγικό τρόπο τα προβλήματα.

Η περίπτωση της Αμμοχώστου είναι η επιτομή των χαμένων ευκαιριών και δεν θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια από κάποιον να καταλήξει στο συμπέρασμα πως βαρύτατες ευθύνες φέρουν, διαχρονικά, όλες οι πολιτικές ηγεσίες. Τα περί, κατά καιρούς, αμμοχωστοποίησης του κυπριακού δεν αποτελούν σοβαρό επιχείρημα για την έλλειψη πολιτικής διορατικότητας που οδήγησαν στις τουρκικές εξαγγελίες. Το ίδιο συνέβη, όμως, και με τις ιδέες Γκάλι ή ακόμα και με αυτό το τρισκατάρατο, για την πλειοψηφία του κυπριακού ελληνισμού, σχέδιο Ανάν που μας δίχασε. Η Αμμόχωστος μέχρι χθες θεωρείτο δεδομένη, σήμερα το δεδομένο του χθες έχει συμπεριληφθεί στις εδαφικές αναπροσαρμογές. Η Αμμόχωστος όπως και το κυπριακό ενδεχομένως να έχουν άλλη μια ευκαιρία που θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα των λεγόμενων εκλογών στα κατεχόμενα. Δεν θεωρώ την περατζάδα των τηλεοπτικών συνεργείων, στην παραλία και σε ερημωμένους δρόμους της Αμμοχώστου, την παρούσα χρονική στιγμή άνοιγμα της πόλης, αλλά μια καμπάνα που θα πρέπει να μας βγάλει από το λήθαργο. Εάν δεν συμβεί αυτό το επόμενο βήμα του Ερντογάν θα είναι το πραγματικό άνοιγμα της πόλης, και χρονικά δεν θα είναι μακριά.

Αυτό είναι που προέχει την παρούσα χρονική περίοδο και όχι το πολιτικό και κοινωνικό ξεκατίνιασμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και για να είμαστε δίκαιοι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και ο σοφός λαός φέρει την ίδια ευθύνη για τα όσα μας βρίσκουν. Το 2004 για ένα κομμάτι του 67% η Αμμόχωστος αποτελούσε «απειλή» και η «απειλή» αυτή ήταν το κριτήριο έκφρασης στα δημοψηφίσματα. Το ξεχάσαμε;