Kathimerini.com.cy
Είναι λάθος να ανάβουν καπνογόνα σε συναυλίες; Προφανώς. Και στις συναυλίες και στο γήπεδο και οπουδήποτε άλλου μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο η ασφάλεια των παρευρισκόμενων. Όσο κι αν καμιά φορά «φτιαχνόμαστε» να βλέπουμε είτε απέναντί μας είτε από τηλεοράσεως το θέαμα με τα δεκάδες βεγγαλικά και τις φωτοβολίδες, έχοντας μάλιστα και τη ψευδαίσθηση ότι δημιουργούν ατμόσφαιρα, είναι τουλάχιστον ανόητο να θέτουμε σε κίνδυνο την ακεραιότητα των άλλων απλώς και μόνο για να κάνουμε το κέφι μας.
Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο με τα καπνογόνα στα καλοκαιρινά live, παρατηρώντας όμως κάποιες συμπεριφορές σε πρόσφατες συναυλίες σκεφτόμουν ότι όλο και περισσότεροι εκτροχιάζονται στα διάφορα events, μάλλον να κάνουν επίδειξη… αντισυμβατικότητας ή απλώς να μας αποδείξουν πόσο cool είναι.
Πιο τρανταχτό παράδειγμα, το περιστατικό στο ΟΑΚΑ, στη συναυλία των Iron Maiden. Αν και εκ πεποιθήσεως διαφωνώ με τον τρόπο αντίδρασης του Dickinson και δη με τη φρασεολογία που επέλεξε για να απαντήσει στην ανοησία, αφού όντας φανερά εκνευρισμένος ξεκίνησε να «στολίζει» τον τύπο κρατούσε το καπνογόνο με ατάκες τύπου «You f*cking c*cksucker. You Greek c*nt. I’m gonna f*cking sing. F*ck you», εντούτοις κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το πόσο βλακώδες είναι να κρατάς φωτοβολίδες και ενίοτε να τις πετάς σε ένα κατάμεστο από 40.000 άτομα γήπεδο.
Παρόμοια σκηνικά εκτυλίχθηκαν φέτος και σε άλλα live. Παρακολουθώντας για παράδειγμα εικόνες και βίντεο από τα διάφορα live του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά και διά ζώσης τη συναυλία του στην Κύπρο, ακόμα και αυτή η ευγενική φυσιογνωμία ενίοτε γινόταν δέκτης «θαυμασμού» από τον κόσμο με έναν πολύ λάθος τρόπο. Στο εδώ live του, για παράδειγμα, είδα άτομα να πετάνε νερό, να ρίχνουν μπουκάλια, να κρατούν καπνογόνα και να τα ρίχνουν στο έδαφος πριν καλά-καλά σβήσει η φωτιά.
Πώς είναι αλήθεια δυνατόν να περιμένεις τέσσερα ολόκληρα χρόνια τον Θανάση να επιστρέψει στα live, πώς είναι δυνατόν να γνωρίζεις και να τραγουδάς όλους τους στίχους του, να αγαπάς υποτίθεται αυτό που κάνει αυτός ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης, ο οποίος συγκινείται από οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του και το μετατρέπει σε τραγούδι και την ίδια ώρα να συμπεριφέρεσαι τόσο απερίσκεπτα;
Εκτός από τα εκατοντάδες καπνογόνα που άναψαν καθ’ όλη τη διάρκεια της περιοδείας του (χαρακτηριστικές είναι οι εικόνες από τα κατάμεστο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας), σε ένα από τα live του, στη Χαλκιδική, ένα σχεδόν γεμάτο κουτάκι μπύρας προσγειώθηκε στη σκηνή. Αφού αρχικά σχολίασε με χιούμορ την πράξη, στη συνέχεια αναφέρει στο σχετικό βίντεο: «Τα περισσότερα κομμάτια τα γράφω με πολλή αγάπη και τρυφερότητα για τους συνανθρώπους μου… μπορώ να πω και για ό,τι υπάρχει αυτή τη στιγμή στο σύμπαν. Επομένως, δεν χρειάζεται βία, ακόμα και όταν προκύπτει και από ωραία συναισθήματα».
Και στις δύο περιπτώσεις οι καλλιτέχνες αντέδρασαν άμεσα (και καλά έκαναν), νιώθοντας πως έχουν ευθύνη απέναντι στο κοινό τους που στοιβάχτηκε για πάρτη τους σε έναν συναυλιακό χώρο. Ο πρώτος «μιλώντας την ίδια γλώσσα» με τον οπαδό και ο δεύτερος με νηφαλιότητα και μια ευγένεια που σκλαβώνει.
Ψυχολόγος δεν είμαι και ούτε είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια από τις δύο αντιδράσεις δουλεύει περισσότερο, συμβιώνοντας όμως με δύο παιδιά στο σπίτι και έχοντας υιοθετήσει πρόσφατα έναν σκύλο, παρατηρώ ότι η θετική ανατροφοδότηση και όχι οι φωνές ή η τιμωρία, τις πλείστες φορές (αν όχι όλες τις φορές) φέρνει καλύτερα αποτελέσματα.
Και αυτό θεωρώ πως είναι κάτι τόσο απλό και συνάμα τόσο ανούσιο αλλά και αστείο όσο το να ζητάς τσιρίζοντας από ένα παιδί που φωνάζει… να μη φωνάζει.
Όσο για τον αγαπημένο Θανάση, πρόσφατα, σε μια άλλη παρέμβασή του, είχε πει μεταξύ άλλων: «Θέλω να φανώ αντάξιος των τραγουδιών που κάνω». Χαίρομαι απίστευτα συνειδητοποιώντας ότι, με κάθε ευκαιρία, φροντίζει με τη στάση του να ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτή την κουβέντα. Κι αν φρόντιζε με μια ανακοίνωση να εξαφανίζονταν μια για πάντα οι φωτοβολίδες από τις συναυλίες του, θα τον εκτιμούσα λίγο παραπάνω.
Ο Μιχάλης Μιχαηλίδης είναι δημοσιογράφος του WiZ.
