Αν κάποιος χωρίς γνώση για την Κύπρο παρακολουθούσε το Ανώτατο Συμβούλιο του ΔΗΣΥ, σίγουρα δεν θα μπορούσε να φανταστεί την πραγματική εικόνα της κυπριακής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που φτωχοποιείται, με τις δυνατότητές της να συρρικνώνονται, όπου το κράτος αδυνατεί να παρέχει βασικές υπηρεσίες στους πολίτες, καταστρέφει το περιβάλλον, ενώ έχει πληγεί η αξιοπιστία του διεθνώς.
Σ’ αυτό το σκηνικό, ο κ. Νεοφύτου επιλέγει να παρουσιάζει τη διακυβέρνηση Αναστασιάδη ως επιτυχημένη και τον εαυτό του ως συνεχιστή της, χωρίς διαφοροποίηση. Δεν θα μπορούσε εξάλλου να διαφοροποιηθεί, αφού χρειάζεται τη στήριξη του ΠτΔ για τη συσπείρωση του κόμματος γύρω του. Στην πορεία αυτό ίσως και να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι, αλλά μένει να φανεί. Προς το παρόν και εν τη απουσία αντιπολιτευτικών υποψηφίων, ο κ. Νεοφύτου έχει την ευχέρεια κινήσεων. Έχει όμως μπροστά του και έναν προεκλογικό μέσα στο κόμμα του και αν κρίνουμε από το τι ειπώθηκε στο συμβούλιο, εκεί εστιάζει τώρα. Επί της ουσίας όσων λέχθηκαν, που φανερώνουν τον τρόπο αντιμετώπισης της προεκλογικής, θα εστιάσω κυρίως στην αναφορά του κ. Νεοφύτου στην «Κύπρο των Τριών Άλφα: Ασφάλεια, Ανάπτυξη, Αλληλεγγύη».
Ασφάλεια. Το αίσθημα ασφάλειας του πολίτη καθορίζεται και από τον βαθμό εμπιστοσύνης στους θεσμούς, στο κράτος δικαίου, στις αστυνομικές αρχές. Σήμερα, οι θεσμοί όχι μόνο υπολειτουργούν και καταρρέουν αλλά στην περίπτωση της αστυνομίας έχουν στραφεί ενάντια στον πολίτη και στους κοινωνικά ευάλωτους.
Ανάπτυξη. Tόσα χρόνια μετά και η οικονομική ανάπτυξη βασίζεται κυρίως σε συγκεκριμένους τομείς, και εν πολλοίς σε μη βιώσιμους και ευκαιριακούς τρόπους ανάπτυξης, όπως ο κατασκευαστικός τομέας. Ο πανικός για την απώλεια τουρισμού ελέω του πολέμου στην Ουκρανία δεικνύει και τη μη βιωσιμότητα του οικονομικού μοντέλου. Ανάπτυξη όμως βρίσκεται και μέσα από τον πολιτισμό, αλλά μόνο ως αστείο θα περνούσε αυτό από το μυαλό των κυβερνώντων.
Αλληλεγγύη. Η έννοια της αλληλεγγύης ευτελίζεται, όταν γίνεται σύνθημα στα χείλη των συνεχιστών μιας κυβέρνησης που άφησε μια ετοιμόγεννη μάνα στο παγκάκι και έδιωξε το θηλάζον μωρό της. Που δημιούργησε κλειστές δομές για αιτητές ασύλου, που στήνει ντροπιαστικά επικοινωνιακά τεχνάσματα για να απαντήσει στις επικρίσεις, ενώ αδιαφορεί απέναντι σε ασυνόδευτους ανήλικους και διαχωρίζει τους πρόσφυγες ανάλογα με το χρώμα τους.
Συνάμα, και τα τρία Άλφα τα οποία ευαγγελίζεται ο κ. Νεοφύτου επηρεάζονται σημαντικά από το άλυτο κυπριακό πρόβλημα και το ολοένα δυσχερέστερο στάτους κβο. Η υποτίμηση του θέματος στο συμβούλιο και η απουσία της όποιας αναφοράς ή ανοίγματος στην τουρκοκυπριακή κοινότητα καταδεικνύουν την αδυναμία του κ. Νεοφύτου να αντιληφθεί ένα από τα σημαντικότερα διακυβεύματα της επόμενης πενταετίας. Εξάλλου, στην ομιλία του ο κ. Νεοφύτου αναφέρθηκε στην κυπριακή επικράτεια «από τον Ακάμα έως τον Απόστολο Ανδρέα». Είναι όμως το δικό του σχήμα που έβαλε συρματοπλέγματα στην πράσινη γραμμή, τη χειρίζεται ως εξωτερικό σύνορο και αναγκάζει την Ε.Ε. να του υπενθυμίζει ότι δεν είναι.
Ο κ. Νεοφύτου αναφέρθηκε και σε πέντε μεγάλες αλλαγές ενώ έδειξε να αντιλαμβάνεται τις κοινωνικοοικονομικές ανησυχίες των νέων. Η δυνατότητά του όμως να διεισδύσει σε αυτό το ακροατήριο, πέρα από τους αλαλάζοντες κομματικούς νέους, είναι προς το παρόν αμφίβολη. Εξάλλου, η ευημερία και οι συνθήκες ζωής των νέων συνδέονται με το ευρύτερο βιοτικό επίπεδο στη χώρα. Η απουσία ολιστικού σχεδιασμού και οράματος σε αυτό το πλαίσιο, δυσχεραίνει τη δυνατότητα του κ. Νεοφύτου να πείσει.
Οι αναφορές στην πολιτική συμφωνία όμως εγείρουν ακόμα ένα ζήτημα. Αν ανατρέξει κανείς στις προεκλογικές προτάσεις του ΠτΔ το 2018, βρίσκει αρκετές ομοιότητες με τις αλλαγές που προτείνει σήμερα ο κ. Νεοφύτου. Η ψηφιοποίηση του κράτους, το ολοήμερο σχολείο, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, η στήριξη στην οικογένεια, η προσφυγική πολιτική, ήταν μέρος και της τότε καμπάνιας. Πριν λοιπόν να ανακοινώνονται πομπωδώς οι αλλαγές, δεν πρέπει οι ίδιοι να εξηγήσουν, γιατί δεν υλοποιήθηκαν ήδη, αφού τις είχαν υποσχεθεί, και αν ξεκίνησαν, γιατί δεν ολοκληρώθηκαν;
Όλα αυτά φανερώνουν το χάσμα μεταξύ λόγων και πράξεων και ενισχύουν την έλλειψη αξιοπιστίας των κυβερνώντων. Οι πολιτικές τους διακηρύξεις φαντάζουν ως «σημαίες ευκαιρίας» χάριν εξουσίας. Όσα έχουμε δει μέχρι τώρα δεν μας αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας ότι υπάρχει η διάθεση αλλαγής. Όσο ρωτούν «τι να αλλάξει;», τόσο θα αδυνατούν να πείσουν για τις προθέσεις τους σ’ ένα ολοένα και πιο αβέβαιο και ασταθές περιβάλλον. Εν τη ελλείψει άλλων επιλογών, μπορεί να επιβιώνουν, με σταθερό όμως θύμα το κράτος δικαίου, την πολιτική αξιοπιστία και εν τέλει τη δημοκρατία.
Η κα Ανδρομάχη Σοφοκλέους είναι πολιτική αναλύτρια.
