Το οργανωμένο, ίσως και το λίγο πιο ανοργάνωτο, έγκλημα έχει ως στρατηγείο του τις Κεντρικές Φυλακές. Οι εγκέφαλοι, εκτός όλων όσα το κράτος είναι υποχρεωμένο να τους παρέχει, απολαμβάνουν σήμα κινητής τηλεφωνίας καμπάνα και υψηλές ταχύτητες διαδικτύου. Και απρόσκοπτες. Τόσο υψηλές και τόσο απρόσκοπτες που επιτρέπουν σε έναν κατάδικο να γυρίζει τρίωρο podcast από το κελί του. Το γεγονός πως ως Πολιτεία δεν καταφέραμε εδώ και τόσα χρόνια να έχουμε ένα σύστημα που να αποκόπτει το σήμα στα κινητά τηλέφωνα είναι τραγικό. Κάποιος μπορεί να πει πως είναι εξίσου τραγικό πως δεν καταφέραμε να μετακομίσουμε τις φυλακές σε ένα απόμερο και απομακρυσμένο σημείο που να μην επηρεάζει κατοικημένες περιοχές. Αλλά αυτό είναι μια άλλη εξίσου πονεμένη ιστορία. Πέραν της ανικανότητας αυτής, εννοώ της μη εγκατάστασης συστήματος αποκοπής σήματος, πρέπει να εξετάσουμε πώς καταφέρνουν να μπαίνουν στις φυλακές κινητά τηλέφωνα, και πώς καταφέρνουν να τα χρησιμοποιούν με τόση ευκολία οι υπόδικοι και οι κατάδικοι. Προφανώς το ζήτημα αυτό δεν είναι σημερινό, δεν αφορά μόνο τη σημερινή διοίκηση των φυλακών, είναι διαχρονικό και προφανώς έχουν στεριώσει εκεί πρακτικές και νοοτροπίες.
Βεβαίως, όσα βλέπουμε αυτές τις μέρες, με την απειλή που προέρχεται από τις φυλακές προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έχει ακόμα δύο, τουλάχιστον, τραγικά γεγονότα, που και πάλι έχουν ως αφετηρία τη νοοτροπία μας, ίσως και την κουτοπονηριά μας. Έχουμε το γεγονός της απειλής. Ακολουθεί όμως η διαρροή. Κανείς δεν ασχολήθηκε με το γεγονός της διαρροής. Που στη δική μου αντίληψη είναι τραγικότερο από την απειλή. Γιατί, η διαρροή έγινε είτε από αυτόν που απειλεί είτε από τον απειλούμενο, ή από το περιβάλλον ενός από τους δύο μάλλον με την έγκρισή του. Στο δικό μου μυαλό, ο απειλούμενος έχει πολύ περισσότερους λόγους να θέλει να το διαρρεύσει από αυτόν που απειλεί. Ή εν πάση περιπτώσει αν η διαρροή έγινε από τον υπόδικο, θα πρέπει και εκεί να υπάρξει στοιχειώδης διερεύνηση. Και τέλος το τραγικότερο γεγονός όλων, που επιτείνει τη δική μου υποψία πως η διαρροή έγινε από τον απειλούμενο, είναι πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιβεβαιώνει με δηλώσεις του αυτή τη διαρροή. Αν ζούσαμε σε ένα σοβαρό κράτος, που λειτουργούσαν οι θεσμοί, στους θεσμούς βάζω και τη δημοσιογραφία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έπρεπε να απαντήσει: «Ουδέν σχόλιον». Αλλά αν ζούσαμε σε ένα σοβαρό κράτος, μάλλον δεν θα διέρρεε ποτέ η είδηση της απειλής. Και αν διέρρεε θα είχαμε μια υποτυπώδη διερεύνηση, δημοσιογραφική τουλάχιστον, για τα κίνητρα της διαρροής.
Προφανώς και δεν είμαστε σοβαρό κράτος. Γιατί αν ήμασταν, τα κινητά δεν θα λειτουργούσαν στις κεντρικές φυλακές και το οργανωμένο έγκλημα δεν θα έκανε πάρτι με ρεύμα, στέγη και τροφή πληρωμένα. Αλλά και όταν θα αποκοπεί το σήμα στις κεντρικές φυλακές, ή έστω όταν οι δεσμοφύλακες και η διοίκηση των φυλακών θα εντοπίζουν και θα κατάσχουν τα κινητά τηλέφωνα, δεν σημαίνει πως αυτόματα σοβαρευτήκαμε. Γιατί αν ο πρώτος πολίτης της χώρας διαρρέει, ή το περιβάλλον του, πως δέχτηκε απειλή για τη ζωή του, και μετά από μόνος του επιβεβαιώνει τη διαρροή, σημαίνει πως έχουμε να καλύψουμε αρκετό δρόμο για αυτή, την ελάχιστη σοβαρότητα. Στον δρόμο λοιπόν αυτής της αναζήτησης ας κάνουμε όσα είναι απαραίτητα και ας λέμε όσα λιγότερα. Ας ξεκινήσουμε από τον πρώτο πολίτη της χώρας. Από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ο κ. Δημήτρης Δημητρίου είναι Βουλευτής Λευκωσίας ΔΗΣΥ, πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών.
