Η διαφθορά έπαθε Κυπριακό. Γιατί πολύ απλά αν ένα ζήτημα δεν το επιλύσεις στην ώρα του, αργότερα πέφτει και σε πλακώνει. Ήδη από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, έγινε εμφανές ότι τα σκάνδαλα που είδαν το φως της δημοσιότητας δεν ήταν ικανά να μεταβάλουν το πολιτικό σκηνικό. Το επί οκτώ χρόνια κυβερνών κόμμα παρέμεινε πρώτο στις επιλογές του εκλογικού σώματος, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης απώλεσαν ποσοστά, έστω διαχειρίσιμα για την ώρα. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι στην Κύπρο έχουμε μεγαλύτερη ανοχή στη διαπλοκή και τη σύγκρουση συμφερόντων. Από την άλλη, η κοινωνία μοιάζει να αδυνατεί να αντλήσει ελπίδα από το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό.
Το πώς φτάσαμε όμως μέχρι εδώ, είναι ένα ζήτημα πολύ πιο σύνθετο. «Ως Κυβέρνηση της διαφθοράς» χαρακτήριζε συχνά την κυβέρνηση Αναστασιάδη-ΔΗΣΥ, ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος. Βεβαίως εντός μηνών, η φράση μετατράπηκε σε «το ΔΗΚΟ θα βρίσκεται στην κυβέρνηση το ’23», έστω κι αν αυτό προϋποθέτει τη συνεργασία με την κατά τα άλλα «διεφθαρμένη» κυβέρνηση του ΔΗΣΥ. Πώς το μεταφράζει όμως αυτό ο μέσος πολίτης; Ότι οι πολιτικοί που παρουσιάζονται πολέμιοι της διαφθοράς, δεν θα διστάσουν να συνεργαστούν με διεφθαρμένους, για να έρθει εν προκειμένω η σειρά τους να απολαύσουν τους καρπούς της εξουσίας. Ακόμα κι ο πιο καλόπιστος ψηφοφόρος γνωρίζει ότι το ΔΗΚΟ εδώ και δεκαετίες έχει περάσει σχεδόν από όλες τις κυβερνήσεις και συνεπώς στα μάτια του δεν μπορεί να είναι άμοιρο ευθυνών.
Στο ίδιο μοτίβο κινείται και το ΑΚΕΛ. Οκτώ χρόνια εξουσίας για την πιο διαπλεκόμενη κυβέρνηση από ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά δεν βρήκε το θάρρος να ζητήσει ξεκάθαρα την παραίτηση του Προέδρου. Μια κυβέρνηση που έκανε τα πάντα για να χάσει την αξιοπιστία της στα μάτια των πολιτών, ένας πρόεδρος που συστηματικά υποσκάπτει και επιχειρεί να ελέγξει τους ανεξάρτητους θεσμούς, που κατηγορείται ότι περνούσε νομοθεσίες για να πλουτίσει ο ίδιος και το οικογενειακό του περιβάλλον αλλά που η αντιπολίτευση δεν ζήτησε την άμεση αποπομπή του. Πώς το ερμηνεύει πάλι ο μέσος ψηφοφόρος; Ότι το να πλουτίζεις και να εξυπηρετείς τους οικείους σου, όταν κατέχεις θέσεις εξουσίας είναι η κανονικότητα, ότι «όλοι τρώνε» και «όλοι είναι ίδιοι». Όταν τα μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης μπροστά στον κίνδυνο διασυρμού της χώρας, δεν απαιτούν την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης, τότε απλώς αναιρούν τον εαυτό τους και αδυνατίζουν το δικό του επιχείρημα ότι θα πατάξουν τη διαφθορά, αν ο κόσμος τούς δώσει εντολή να κυβερνήσουν. Πέραν των πιο πάνω, αν συγκρίνουμε τα αντανακλαστικά της αντιπολίτευσης στη Μ. Βρετανία, που σύσσωμη ζήτησε τις προάλλες την παραίτηση του Μ. Τζόνσον γιατί συμμετείχε σε πάρτι εν μέσω σκληρών μέτρων απομόνωσης σε όλη τη χώρα, θα αντιληφθούμε ότι η κυπριακή κοινωνία εκπαιδεύεται στην παθητική αποδοχή ακόμα και εξόφθαλμων περιπτώσεων διαφθοράς. Πόσο μάλλον για ένα κορωνοπάρτι, για το οποίο στην Αγγλία ψάχνουν ήδη αντικαταστάτη πρωθυπουργό.
Από την άλλη είναι κι ο Αβέρωφ Νεοφύτου, που ένα χρόνο και δύο μήνες πριν από τις εκλογές, άρχισε ήδη να ξεδιπλώνει την επικοινωνιακή του στρατηγική. Η δική του απάντηση στο εν λόγω ζήτημα είναι πως «Διαφθορά είχαμε πάντα». Η μεγάλη διαφορά όμως, είναι πως παλαιότερα η διαφθορά ακουμπούσε κυρίως τα κατώτερα διαζώματα της κρατικής μηχανής, ενώ η σημερινή διακυβέρνηση ΔΗΣΥ άλλαξε εντελώς τα δεδομένα. Πλέον η διαφθορά ξεκινά και τελειώνει στον ίδιο τον Πρόεδρο και τους υπουργούς του.Είναι η πρώτη φορά που Πρόεδρος της χώρας αποδέχεται και αναγνωρίζει ότι ένα πρόγραμμα έτυχε κατάχρησης από μέλη της κυβέρνησης, αλλά δεν παραιτείται, ούτε βλέπει ποινικές ευθύνες. Το πιο τραγικό είναι που δεν τις βλέπει ούτε ο Α.Νεοφύτου που θα ζητήσει αύριο την ψήφο της κοινωνίας. Εξού και ουδείς πιστεύει οτι τυχόν παραμονή του ΔΗΣΥ στην εξουσία, θα δώσει τέλος στην κατρακύλα της διαφθοράς.
Καταληκτικά, κανένα πολιτικό κόμμα δεν γίνεται πιστευτό όσο κι αν φωνάζει ότι θα τσακίσει τη διαφθορά. Αν επιχειρηθεί να γίνει το κυρίαρχο αφήγημα της αντιπολίτευσης στον προεκλογικό αγώνα για τις προεδρικές του ’23, θα είναι παράταιρο και επικίνδυνο. Έχει εμπεδοθεί πλέον στη συνείδηση των πολιτών, ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα βολεύεται και αυτοτροφοδοτείται. Γίνεται λόγος αυτές τις μέρες για σύσταση νέας «Ανεξάρτητης Αρχής καταπολέμησης της Διαφθοράς». Προσωπικά δεν βλέπω τη χρησιμότητα, εάν πάλι θα ελέγχεται από το πολιτικό σύστημα. Αυτή τη δουλειά μπορεί να την κάνει η Γενική Εισαγγελία. Ας καταθέσει η αντιπολίτευση μια ολοκληρωμένη πρόταση μεταρρύθμισης της Νομικής Υπηρεσίας που να την καθιστά πραγματικά ανεξάρτητη, αρχής γενομένης με την απαίτηση για παραίτηση του νυν γενικού και β. γενικού εισαγγελέα, για σκοπούς θεσμικής σύγκρουσης συμφερόντων και ταυτόχρονη δέσμευση ότι οι επόμενοι, θα οδηγήσουν την κυβέρνηση Αναστασιάδη ενώπιον της δικαιοσύνης. Οτιδήποτε άλλο, είναι αγγλιστί, too little, too late.
