Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια οργανωμένη και μεθοδευμένη προσπάθεια αποδόμησης του Μακαρίου. Προέρχεται κυρίως από τους ενόχους και τους συνενόχους της μεγάλης καταστροφής, που έφερε το πραξικόπημα. Στην προσπάθειά τους να απεκδυθούν των ευθυνών και της ενοχής για την καταστροφή της Κύπρου, φορτώνουν όλα τα κακά στον Μακάριο. Δικαιώνουν έτσι τη χούντα, την ΕΟΚΑ Β΄ και τους εαυτούς τους. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει κακό στην Κύπρο, για το οποίο δεν ευθύνεται ο Μακάριος. Όλοι οι άλλοι είναι αθώες περιστερές και «κούππες άπαννες».
Η ένωση δεν έγινε, γιατί δεν ήθελε ο Μακάριος να χάσει την εξουσία, ο Μακάριος δεν δέχτηκε την ένωση, που μας πρόσφεραν οι Αμερικανοί με κομιστή τον Πέτρο Γαρουφαλιά. Ο Μακάριος με τα 13 σημεία ευθύνεται για την τουρκανταρσία. Ο Μακάριος οργάνωσε το πραξικόπημα, για να ρίξει τη χούντα. Ο Μακάριος κάλεσε τον Ετζεβίτ να κάνει την εισβολή. Αυτά φυσικά τα διαδίδουν κάποιοι ψεκασμένοι και τους πιστεύουν οι φανατισμένοι νεαροί και μεσήλικες, που δεν γνώρισαν τον Μακάριο και την εποχή του.
Μία από τις πιο επιπόλαιες κατηγορίες, που την προσάπτουν οι οπαδοί της όποιας λύσης και εραστές του σχεδίου Ανάν, είναι ότι ο Μακάριος ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση στην Κύπρο, επειδή κήρυξε το 1975 τον μακροχρόνιο αγώνα για δικαίωση της Κύπρου. Έτσι ακολουθούσαμε τον μακροχρόνιο αγώνα και δεν αποδεχόμαστε τις «σωτήριες λύσεις» που μας πρότειναν. Και φτάσαμε σήμερα στην τουρκοποίηση του κατεχόμενου τμήματος, στην απώλεια της Αμμοχώστου και ένα βήμα πριν από τη διχοτόμηση. Αυτά, λένε, είναι αποτέλεσμα του μακροχρόνιου αγώνα του Μακαρίου.
Έχει πράγματι αποτύχει ο μακροχρόνιος αγώνας; Σε αυτόν οφείλονται όλα τα κακά των τελευταίων 48 χρόνων και του επικίνδυνου αδιεξόδου; Αν δεν είχε κηρύξει ο Μακάριος τον μακροχρόνιο αγώνα, θα είχαμε μια λύση καλύτερη από το σημερινό αδιέξοδο; Η ερώτηση που υποβάλλω είναι απλή. Ο Μακάριος απεβίωσε το 1977. Πριν από 45 χρόνια. Γιατί οι μετέπειτα ΠτΔ, ανάμεσά τους και φανατικοί αντίπαλοι του Μακαρίου, δεν αποκήρυξαν τον μακροχρόνιο αγώνα και δεν συμφώνησαν σε μια αποδεκτή λύση; Ο Μακάριος διακήρυξε ότι ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος, όταν αντιλήφθηκε τις προθέσεις των Τούρκων και την ανοχή ων προστατών τους. Στην ουσία τόνισε ότι η αντίστασή μας θα είναι μακροχρόνια.
Τα δύο μεγάλα κόμματα εργάζονται με πάθος για να επαναρχίσουν οι συνομιλίες από κει που έμειναν στον Κραν Μοντάνα. Δεν ξέρω τι εννοούν, όταν λένε από εκεί που έμειναν. Έμειναν στις απαράδεκτες υποχωρήσεις Χριστόφια - Αναστασιάδη, που κατ’ ευφημισμόν τις αποκαλούν συγκλίσεις. Έμειναν σε αυτό που θεωρούν «ευαγγέλιο» της λύσης, το πλαίσιο Γκουτέρες. Έμειναν ένα βήμα πριν τα δώσουν όλα. Και είναι έτοιμοι να συνεχίσουν με νέες υποχωρήσεις, που είναι απαραίτητες για να προσέλθει το πιόνι του σουλτάνου στις συνομιλίες. Λένε ότι δεν συμβιβάζονται με τη διχοτόμηση και την κατοχή. Και είναι έτοιμοι να τη μονιμοποιήσουν και να τη νομιμοποιήσουν με τη λύση τους, που θα αποτελεί και κατάργηση της Κ.Δ.
Αν ο μακροχρόνιος αγώνας είναι επιλογή των «διχοτομιστών», γιατί «οι πατριώτες του ρεαλισμού» δεν τερματίζουν τον μακροχρόνιο αγώνα και να τερματίσουν έτσι και τη διχοτόμηση; Τα τελευταία δέκα χρόνια κυβερνά την Κύπρο ο Νίκος Αναστασιάδης και ο ΔΗΣΥ, οι εκφραστές του λεγόμενου «πατριωτικού ρεαλισμού». Ο Νίκος Αναστασιάδης ήταν και είναι ένας από τους σφοδρότερους αντίπαλους του Μακαρίου και της πολιτικής του. Στην επιδίωξη της λύσης του συμπαραστέκεται και το ΑΚΕΛ. Γιατί για δέκα χρόνια ο Νίκος Αναστασιάδης δεν τερμάτισε τον μακροχρόνιο αγώνα; Γιατί δεν τον αποκήρυξε; Έκανε τόσες απαράδεκτες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις για την εξεύρεση λύσης και «επανένωση» της Κύπρου. Γιατί όμως αναγκάστηκε να ενεργήσει με τρόπο που τώρα να τον κατηγορούν, ότι εγκατέλειψε τη λύση στο Κραν Μοντάνα;
Φαίνεται ότι ακόμα και ο πρώτος αντιμακαριακός κατανόησε ότι το δίλημμα δεν ήταν λύση ή μακροχρόνιος αγώνας, αλλά απαράδεκτη υποταγή στις ορέξεις της Τουρκίας ή μακροχρόνια αντίσταση. Ο μακροχρόνιος αγώνας δεν είναι δηλαδή επιλογή. Είναι απλή λογική. Για να αποφύγουμε την υποταγή, τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης και την καταστροφή του Ελληνισμού της Κύπρου, είμαστε αναγκασμένοι να ακολουθήσουμε μια μακροχρόνια αντίσταση και άρνηση της υποταγής. Δεν είναι επιλογή μας. Η μακροχρόνια αντίσταση, όπως μετεξελίχθηκε ο μακροχρόνιος αγώνας, δεν απέτυχε. Κρατεί ακόμα ζωντανή την Κ.Δ. και την ελπίδα. Διατηρεί παράνομη την κατοχή και τη διχοτόμηση. Και η ελπίδα θα πεθάνει, όταν υποταχθούμε στις τουρκικές απαιτήσεις και αποδεχτούμε κατάργηση της Κ.Δ. Ο μακροχρόνιος δεν έχει αποτύχει. Η μακροχρόνια υποχωρητικότητα και προσπάθεια εξευμενισμού της Τουρκίας έχει χρεοκοπήσει.
