«Δυο τουαλέτες και μια ντουζιέρα για 300 παιδιά. Συνολικά, 15 άτομα σε ένα δωμάτιο, δυο άτομα ανά κρεβάτι. Παιδιά να κοιμούνται στο πάτωμα με κουβέρτες. Καμία δραστηριότητα. Άθλιες και ανθυγιεινές συνθήκες στους χώρους διαμονής. Ένα κομμάτι ξερό ψωμί για πρόγευμα. Ένα μπουκαλάκι νερό για όλη την ημέρα».
Όχι, δεν τα λέω εγώ. Τα λέει η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού σε έκθεσή της μετά από επίσκεψη λειτουργών της Επιτρόπου στο κέντρο φιλοξενίας Πουρνάρα. Φιλοξενίας είπαμε; Να συνεχίσω; Τριάντα παιδιά προτίμησαν να κοιμηθούν στον δρόμο, γιατί εκεί είναι καλύτερες οι συνθήκες από ό,τι μέσα στο ίδιο το κέντρο. Τριάντα παιδιά έξω στον δρόμο, εκτεθειμένα στο κρύο, στον κίνδυνο. Αυτά γράφτηκαν στην έκθεση, και ντράπηκε και η ίδια η ντροπή. Ο μόνος που δεν ντράπηκε είναι ο αρμόδιος υπουργός των Εσωτερικών Νίκος Νουρής, μαζί και όλοι οι άλλοι συνυπεύθυνοι γι’ αυτό το έγκλημα που κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι. Οι οποίοι πήραν και μερικά εκατομμύρια για να αντιμετωπίσουν το ανθρωπιστικό αυτό πρόβλημα, για να φτιάξουν δομές και υποδομές.
Ένας υπουργός Εσωτερικών που σύμφωνα με την ίδια την Επίτροπο «δεν απαντά σε επιστολές που του αποστέλλει και δεν επιστρέφει τα τηλεφωνήματα που του κάνει». Ένας υπουργός Εσωτερικών που το λιγότερο που πλέον μπορεί να κάνει είναι να παραιτηθεί χθες και να πάει στο σπίτι του. Μαζί με ό,τι σάπιο κουβαλά. Και είναι πολλά τα σάπια που μαζεύτηκαν. Είναι ο ίδιος υπουργός που ενορχήστρωσε το ρατσιστικό οχετό κατά του ευρωβουλευτή Νιαζί Κιζίλγιουρεκ, όταν ο τελευταίος ήταν υποψήφιος.
Είναι αυτός που στοχοποίησε χωρίς καμιά τεκμηρίωση άτυπους μετανάστες ως τρομοκράτες και ΜΚΟ για ξέπλυμα. Είναι ο ίδιος που άπλωσε συρματοπλέγματα στον Αστρομερίτη και το Ακάκι. Αυτός που υπό τη δική του ευθύνη, χώρισαν βίαια μια έγκυο γυναίκα από τον σύζυγο και τα ενός και τριών ετών παιδιά της. Κι αφού πήραν τη γυναίκα, έσπρωξαν τη βάρκα πίσω στον Λίβανο. Μια από τις πολλές βάρκες της ντροπής που αναποδογυρίζονται και μετά ξεβράζει η Μεσόγειος πτώματα. Από αυτές τις βάρκες στις οποίες αφήνουν μέσα μερόνυχτα γυναίκες και παιδιά να βολοδέρνονται στο πέλαγο.
Προφανώς αυτά δεν ήταν αρκετά. Και βρέθηκαν πάλι να εκτονώνουν τον απύθμενο ρατσισμό και την απανθρωπιά τους σε ασυνόδευτα παιδιά που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Σε παιδιά που βίωσαν τον πόλεμο, την ανέχεια, την προσφυγιά. Που βίωσαν την καταστροφή και την ορφάνια. Σε παιδιά που αναζητούν λίγη ελπίδα. Μου φαίνεται πως ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, τι βιώσαμε, σε ποια χώρα ζούμε. Είμαστε λαός που έζησε τον πόλεμο και την προσφυγιά στο πετσί του. Είμαστε στη χώρα που οι γονείς μας και οι παππούδες μας έζησαν σε τσαντίρια. Που έψαχναν ένα δέντρο στα περβόλια για να μπουν από κάτω να γλυτώσουν τους βομβαρδισμούς. Ένα πλοίο να φύγουν. Μια χώρα που έστειλε χιλιάδες μετανάστες στις τέσσερις γωνιές της γης για να αναζητήσουν κάτι καλύτερο.
Σε αυτή λοιπόν τη χώρα, αφήνουμε πλέον ασυνόδευτα παιδιά στοιβαγμένα μ’ ενήλικες σ’ ένα κολαστήριο. Σε αυτή τη χώρα αντί να δώσουμε στα παιδιά τροφή, στέγη, στήριξη μαζί και αγάπη, τα αφήνουμε να κοιμούνται στον δρόμο. Εσείς που ευθύνεστε για το έγκλημα αυτό, κοιμάστε στ’ αλήθεια τα βράδια με ήσυχη τη συνείδησή σας;
Υγ. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι έχουμε ευθύνη ατομική και συλλογική να αντιδράσουμε για όλα αυτά που συμβαίνουν. Να φωνάξουμε. Να παλέψουμε για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Να εξοντώσουμε εμείς πρώτοι την πανδημία του ρατσισμού, πριν μας εξοντώσει για τα καλά αυτή.
Ο κ. Λεόντιος Φιλοθέου είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ.
Leontios.blog
