Ο Βρετανός ταξιδιωτικός συγγραφέας Robert Byron κάποτε έγραψε: «Η ιστορία σ’ αυτό το νησί είναι σχεδόν υπερβολικά άφθονη. Μπορεί να προκαλέσει σε κάποιον ενός είδους διανοητική δυσπεψία». Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή την αφθονία (πέραν της ιστορικότητας όπου, όντας μεγαλωμένος στην πιο αρχαία πόλη της Κύπρου, την έζησα στο πετσί μου) κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας που διανύουμε, πήρα και μια άφθονη γεύση από την πολιτιστική δραστηριότητα την οποία απορρόφησα και χώνεψα με μεγάλη ευχαρίστηση.
Μέσα σ’ αυτούς τους μήνες, ακολουθώντας το πολιτιστικό γίγνεσθαι της Λάρνακας πιο εντατικά, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω έξι πολύ αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις χορού, κονσέρτα, δύο βραδιές ποίησης, εγκαίνια ζωγραφικής, γλυπτικής μέχρι και βραδιά όπερας.
Συγκεκριμένα στη βραδιά της όπερας, με το πέρας του έργου συνέλαβα τον εαυτό μου να συζητά με φίλους στα σκαλιά του Δημοτικού Θεάτρου Λάρνακας για τα σκηνικά της Κάρμεν του Μπιζέ, για τα κοστούμια, τη μουσικότητα και τις ερμηνείες.
Μάλιστα σε κάποια στιγμή, ένας φίλος με αυτοσαρκασμό αναφώνησε «Μα πού βρισκόμαστε ρε παιδιά; Στη Σκάλα ή στη Σκάλα του Μιλάνο;».
Κι όμως βρισκόμαστε στη Σκάλα της Κύπρου, τη Λάρνακα, που εδώ και πολλά χρόνια μας φωνάζει για την προοπτική της, για την ικανότητά της να γεννήσει ακόμη περισσότερη τέχνη, να φιλοξενήσει ακόμη περισσότερο πολιτισμό, και γιατί όχι, πολύ σύντομα, να στεφθεί ως η επόμενη πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Το κέντρο της Λάρνακας έχει το σωστό μέγεθος και τη σωστή τοπογραφική διαρρύθμιση (τρεις παράλληλοι δρόμοι από το παραλιακό μέτωπο) για να καταστεί ένας ελκυστικότατος πολιτιστικός προορισμός. Μπορεί ο δημότης, ο τουρίστας, ο φοιτητής, ο περιηγητής, να περπατά στο εμπορικό κέντρο της πόλης και να ανταμώνει κάθε λογής τέχνη. Μπορεί σε αυτούς τους τρεις δρόμους να καθιερωθούν διαφόρων ειδών πολιτιστικές δράσεις όπως φεστιβάλ φωτογραφίας, installations, ακόμα και πιο διαδραστικά δρώμενα τύπου Common Ground –όπως διοργανώθηκε πρόσφατα από την επιτροπή του Larnaca 2030 συνεισφέροντας και ουσιαστικά στην οικονομική αναβίωση του εμπορικού κέντρου. Εξαιρετικής σημασίας είναι και η μελλοντική ανέγερση του νέου Δημοτικού Θεάτρου στον παραλιακό δρόμο Δεκέλειας, σε γη που παραχωρήθηκε στον δήμο βάσει του σχεδίου περιοχής, το ανεγερθέν πάρκο καλλιτεχνών «Μεσόγειος» στον τουρκομαχαλλά, και το πολυδύναμο κέντρο πολιτισμού στον χώρο του πρώην κοινοτικού κέντρου στην περιοχή Φανερωμένης.
Όλα αυτά, καταμαρτυρούν το εξής: Ότι η πνευματική και αισθητική ευρωστία μιας πόλης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποσότητα και την ποιότητα των καλλιτεχνών που δραστηριοποιούνται στην πόλη αυτή.
Και ευτυχώς στη Λάρνακα, η καλλιτεχνική άνθιση, τα τελευταία χρόνια, είναι περισσότερο από εμφανής. Ο δήμος με τις αποφάσεις και τις δράσεις του φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται πλήρως την αναγκαιότητα. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να εφησυχάζει, γι’ αυτό και οφείλει να στηρίζει τους καλλιτέχνες κατά τρόπο ειλικρινή και εποικοδομητικό. Γιατί πέραν απ’ οτιδήποτε άλλο, η στήριξη προς την καλλιτεχνική κοινότητα είναι μια επένδυση με πολλαπλά οφέλη τόσο για τον δήμο όσο και για τους κατοίκους, και όχι σπατάλη πόρων και χρημάτων όπως μια σχολή σκέψης, διαμηνύει. Μπορεί «η αγάπη», «η έγνοια» και η «ανάπτυξη» για μια πόλη να σημαίνει για πολλούς διαφορετικά πράγματα και πολλές φορές εκ διαμέτρου αντίθετα, αλλά τουλάχιστον ας συμφωνήσουμε όλοι στα εντελώς βασικά.
Το νέο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης οφείλει να θέσει δύο τουλάχιστον κοινούς, αδιαπραγμάτευτους στόχους: α) προσήλωση στο ανθρώπινο πρόσωπο της πόλης και β) περαιτέρω συντονισμός, φαντασία και ενεργοποίηση των καλλιτεχνών, όπου διαμέσου τους θα παραχθεί έργο με αισθητικό κέρδος για το σύνολο των δημοτών. Όπως κάθε νοικοκυριό έτσι και ο δήμος, οφείλει να προστατεύσει και τα «χρυσαφικά» και τα «ασημικά» του, δηλαδή τους δημότες και τον πολιτισμό του. Αν εδραιωθούν αυτά, τότε το μέλλον εξασφαλίζεται ως λαμπρό, και μόνο τότε μπορούμε να μιλήσουμε για ολοκληρωτική αλλαγή και πραγματική ελπίδα.
Ο κος Αντρέας Καυκαλιάς είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος.
