Του Λάρκου Λάρκου
Υπάρχει μια παρεξήγηση, ο κόσμος στη Μ. Ανατολή δεν δημιουργήθηκε στις 7 Οκτωβρίου. Όχι, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, συμβαίνει όμως κάτι άλλο. Πάμε πίσω στο τελευταίο ψήφισμα του Σ.Α. των Η.Ε. για το Μεσανατολικό, 23/12/16: «Άμεσος και πλήρης τερματισμός όλων των δραστηριοτήτων σχετικά με τους οικισμούς στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, περιλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ» (Πηγή: Reuters). Τι έγινε έκτοτε: Νέοι οικισμοί. Τα υψώματα Γκολάν σε «υψώματα Τραμπ». Μηδέν συνομιλίες για λύση από το 2014 –Ομπάμα, Μπάιντεν, Κέρι, Νετανιάχου, Αμπάς. Η πρεσβεία των ΗΠΑ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ. Το ενδιαφέρον Β. Νετανιάχου ήταν στραμμένο στους νέους οικισμούς και πώς να ακυρωθεί η συμφωνία των «Έξι» για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν –«πέτυχε» και στα δύο!
Σε αυτό το διάστημα της μηδενικής προοπτικής για λύση, αρκετοί Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη γύρισαν την πλάτη στη διεθνώς αναγνωρισμένη, μετριοπαθή Φατάχ –στράφηκαν στη Χαμάς και στις ατομικές λύσεις. Με επιθέσεις με κουζινομάχαιρα στους δρόμους και κτυπήματα με αυτοκίνητα στις στάσεις λεωφορείων κατά Ισραηλινών. Η απάντηση γνωστή: Πυρά από ισραηλινές δυνάμεις/εξόντωση. Συνήθως παιδιά μικρής ηλικίας. Λάθος ο τρόπος τους –αλλά πόσοι ενδιαφέρονται για το «γιατί;». Η απόγνωση δεν εξηγεί μόνο λογικές επιλογές –εξηγεί και τις παράλογες!
Η Χαμάς ήταν και παραμένει μια παρανοϊκή κατάσταση πραγμάτων. Πρώτο, άρνηση του δικαιώματος στο Ισραήλ να έχει κράτος, δεύτερο, απόρριψη της ορθής πολιτικής τής «λύσης από δύο κράτη». Τρίτο, πίστη στη φράση «από τον ποταμό ώς τη θάλασσα», τέταρτο, τυφλός εμφύλιος φανατισμός πρώτα κατά της Φατάχ. Πέμπτο, στον εμφύλιο στη Λωρίδα της Γάζας (2006/07) η Χαμάς νίκησε στο πεδίο της μάχης τη Φατάχ και ύστερα κέρδισε οπαδούς και στη Δυτική Όχθη –μη εκλογές στη Φατάχ από τον φόβο νίκης της Χαμάς.
Η οπισθοδρόμηση οφείλεται κυρίως στον κυνικό Β. Νετανιάχου. Τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια του Μ. Αμπάς (μη συνομιλίες, μηδενική προοπτική για επίλυση), μένει ως «λύση» η στροφή της οργής μέρους των Παλαιστινίων στη Χαμάς. Στροφή που είναι τροφή για τον ίδιο τον Νετανιάχου και τις αντιδραστικές συμμαχίες διακυβέρνησης που «μαγειρεύει». Εδώ και ένα χρόνο όλη του η ενέργεια ήταν να αλλάξει το δικαστικό σύστημα της χώρας του για να τερματίσει τη δίωξη εναντίον του για διαφθορά. Οι εχθροί του ήταν οι συμπολίτες του, οι υποστηρικτές της διάκρισης των εξουσιών, η γενική εισαγγελέας της χώρας, οι έφεδροι που, αμφισβητώντας τις «αλλαγές» του, αρνήθηκαν υπηρεσία, όλη η αντιπολίτευση, οι διαδηλωτές που αποδοκίμαζαν κάθε μέρα την απόπειρα για συρρίκνωση του κράτους δικαίου στη χώρα τους.
Η δολοφονική επίθεση της Χαμάς πάνω σε Ισραηλινούς άμαχους πολίτες –η σφαγή και η ομηρεία– δεν μπαίνουν σε καμιά σούμα. Κάθε δολοφονία κάθε άμαχου πολίτη, είναι πράξη αποκρουστική, καταδικαστέα –για κάθε λαό, για κάθε πολίτη ξεχωριστά, ο κανόνας δεν έχει εξαιρέσεις. Όσα γίνονται στη Γάζα (μαζική εξόντωση των Παλαιστινίων για κάτι που δεν έκαναν), δείχνουν πως κανένας λαός δεν μπορεί να ζήσει έτσι και για πάντα (Ισραηλινοί) και πως κανένας λαός δεν πρέπει να ζήσει έτσι και για πάντα (Παλαιστίνιοι).
Η χωρίς όρους υποστήριξη χωρών στον Νετανιάχου συνιστά συμβολή στο στρατηγικού τύπου αδιέξοδο στη γειτονιά μας. Η χωρίς όρους υποστήριξη έρχεται να δικαιώσει την εκτίμηση Mπαράκ Ομπάμα πως «μια πιθανή χερσαία επιχείρηση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας ως απάντηση στην επίθεση της Χαμάς θα μπορούσε να γυρίσει μπούμερανγκ, εάν οι Παλαιστίνιοι άμαχοι δεν προστατευτούν» (24/10).
Αυτό συμβαίνει τώρα. Η οργή για τις δολοφονικές πράξεις της Χαμάς μείωσε την έλλογη διαχείριση της κρίσης. Το «όλα στον Νετανιάχου» ισούται με μπούμερανγκ για όσους αποφασίζουν με κριτήρια της στιγμής. Ο Μπάιντεν γνωρίζει πολύ καλά τι είναι ο Νετανιάχου. Γνωρίζει ποιος κατέστρεψε την ειρηνευτική διαδικασία το 2014. Και βέβαια, γνωρίζει γιατί ο ίδιος επί εννιά μήνες αρνιόταν να τον συναντήσει στον Λευκό Οίκο. Τώρα όμως τα έδωσε όλα άνευ όρων, ενόψει της μάχης με Τραμπ. Ήδη οι Ρεπουμπλικάνοι οργανώνουν δείπνα (28/10) για συλλογή χρημάτων για τις προεδρικές εκλογές και οι υποψήφιοι διαγκωνίζονται για το ποιος είναι πιο φιλοϊσραηλινός από τον άλλο. Ήδη ο Τραμπ ανακήρυξε τον εαυτό του ως τον «υπ. αρ. 1 φίλο του Ισραήλ στις ΗΠΑ». Η Ε.Ε. κινήθηκε στα ρηχά. Γι’ αυτό και δικαιολογημένα «841 Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και διπλωμάτες ζητούν την παραίτηση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, κατηγορώντας την ότι έθετε σε κίνδυνο την αξιοπιστία της Ε.Ε. Οι υπογράψαντες «καταγγέλλουν» μια καταστροφική διπλή επιχείρηση, η οποία «θεωρεί τον αποκλεισμό από τη Ρωσία (νερό και καύσιμα) του ουκρανικού λαού ως πράξη τρόμου, ενώ η ίδια πράξη που διέπραξε το Ισραήλ εναντίον του λαού της Γάζας αγνοείται εντελώς» (Πηγή: Euractiv.ro, «Πολίτης»).
Ηγέτες που έδωσαν άνευ όρων υποστήριξη στον Β. Νετανιάχου βλέπουν τώρα το αποτέλεσμα της απρονοησίας τους και μιλούν για τη λύση από δύο κράτη ή κάνουν επαφές με τον Μ. Αμπάς στη Ραμάλα. Οι ΗΠΑ δεν άκουσαν την εισήγηση του πρώην ΥΠΕΞ τους Τ. Μπέικερ ότι: «οι ΗΠΑ στον διάλογο με το Ισραήλ να αναδείξουν το κόστος που οι ίδιες υφίστανται από την παράταση του αδιεξόδου στη Μ. Ανατολή». Σπουδαία σκηνή. Ο ισραηλινός πρόεδρος, ο Νομπελίστας της Ειρήνης, Σιμόν Πέρες, επικρίνει τον πρωθυπουργό της χώρας του, Β. Νετανιάχου, για την πολιτική του στο Μεσανατολικό –με ομιλία του στην επέτειο της δολοφονίας του Γιτζάκ Ράμπιν, 1/11/2014. «Όσοι αποκήρυξαν τις προσπάθειες για ειρήνευση είναι αφελείς που ζουν στην αυταπάτη και δεν είναι πατριώτες. Ο χρόνος μετρά εναντίον μας»!
