Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ακούγοντας ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο, ένιωσα φοβερή αδιαθεσία, η κλειστή πόλη των Βαρωσίων άνοιξε για τους Τ/κ δημοσιογράφους, για να τη δείξει ο κ. Τατάρ και ο κ. Οζερσάι, ως έπαθλο… του αγώνος. Ένιωσα εγώ, ο άσχετος με την πόλη και με ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει πολύ άσχημα. Φαντάζομαι πόσο περισσότερο πόνο θα προκάλεσε σε όσους έκτισαν όνειρα εκεί και τα είδαν να γκρεμίζονται, πόσοι θα ήθελαν να έχουν φωτογραφίες από τα πρώτα τους γενέθλια, και το ρολόι του παππού ή το βελόνι της γιαγιάς…
Ένιωσα αδιαθεσία αν και μη Κύπριος, μη Βαρωσιώτης, και σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή ότι ένα πράγμα δεν θα ήθελα να ήμουν σήμερα, Αμμοχωστιανός. Η πόλη μου, το σπίτι μου, το κατάστημά μου, οι μνήμες μου να γίνονται φωτογραφικά ενσταντανέ και ολιγόλεπτα βίντεο, και ρεπορτάζ. Να μπορεί να πάει ο άλλος και όχι εγώ.
Με έπνιξε το αίσθημα της αδικίας. Αδικία για τον πόλεμο, το πραξικόπημα, την τουρκική εισβολή, αλλά και για την ολιγωρία της δικής μας πλευράς, που δεν βλέπει τίποτα άλλο πέρα από την κοντόφθαλμη μύτη της. Τάχα μου δήθεν αμμοχωστοποιήσαμε το Κυπριακό, ακούεις πελλάρες; Αναζητούμε δίκαιη και βιώσιμη λύση, ακούς; Ακούω να λες! Φοβερίζουμε την Τουρκία, και επειδή είμαστε και διπλωματικά γίγαντες εξασφαλίζουμε λεκτικές καταδίκες. Χαιρόμαστε για τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και μετά, αφού τα εξασφαλίσουμε, γυρνάμε πλευρό και συνεχίζουμε να πολεμάμε στον βαθύ μας ύπνο!
Αν ήμουν Αμμοχωστιανός σήμερα θα αποφάσιζα τελειωτικά ότι κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός, καμία κυβερνητική γραμμή δεν ξέρει τι της γίνεται και ότι το Κυπριακό έγινε πεδίον δόξης λαμπρόν για μερικούς. Για να γίνουν πολιτικοί, υπουργοί, επιχειρηματίες, μερικοί. Οι έξυπνοι επιχειρηματίες συνέχισαν κι αλλού βέβαια… Οι άλλοι περίμεναν πώς και πώς να πάρουν τη σειρά τους. Ακόμα και πάνω στους αγνοούμενους παίξαμε. Ακούτε;
Αν ήμουν Αμμοχωστιανός σήμερα θα θρηνούσα επειδή μου έκλεψαν τα όνειρα, την ελπίδα, τη μνήμη μου. Αν ήμουν Πολιτεία και κυβέρνηση θα είχα πάρει το αεροπλάνο και θα απαιτούσα να δω τον Γκουτιέρες, θα ζητούσα από τον κ. Ακιντζί εξηγήσεις. Θα συγκαλούσα Εθνικό Συμβούλιο, συνεδρίαση της Ολομέλειας, Υπουργικό Συμβούλιο, τον Θεό θα κατέβαζα! Θα σταματούσα οτιδήποτε άλλο για να διαδηλώσω στα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων την κατάφωρη παραβίαση των Ψηφισμάτων του ΟΗΕ.
Δεν είμαι Αμμοχωστιανός, δεν έχω μνήμες από την πόλη, δεν ξέρω παρά μόνο την ιστορία της, αλλά με πονάει η πόλη να γίνεται αντικείμενο επίδειξης, όψιμο λάφυρο και ενόσω γίνονται όλα αυτά εμείς να κάνουμε εκλογές με πέντε υποψήφιους. Ένας θα έπρεπε να υπάρχει, ένας και αυτός ο ένας να ήταν ολόκληρη η πόλη, ενός ανδρός πόλη! Τι γκρινιάζουμε για το ποσοστό αποχής; Δηλαδή ξέχασαν την πόλη οι κάτοικοί της και τη θυμόμαστε μόνο οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί; Όχι, κύριοι, την πόλη τη θυμούνται όλοι, άλλοι ρομαντικά, άλλοι πιο ενεργά, κανείς Αμμοχωστιανός δεν την ξεχνά, όπως κανείς Μορφίτης, ή Κερυνειώτης, ή Καρπασίτης, ή Κυθρεώτης δεν ξεχνά τη γη του. Κανείς δεν ξεχνά από αυτούς που πρέπει, οι άλλοι ξεχνάνε και γι’ αυτό αραχνιάσανε οι ελπίδες όσων θυμούνται!
Ποτέ δεν μάθαμε να διαβάζουμε την τουρκική εξωτερική πολιτική, διότι σκεφτόμαστε εγωιστικά, μας ενδιαφέρει αν ο Ερντογάν έχασε τις εκλογές στην Κωνσταντινούπολη και αν αγόρασε του S-400, αλλά ποιους στέλνει απ’ εδώ δεν ξέρουμε, τι δουλειά κάνει η εδώ «Πρεσβεία» της δεν μας νοιάζει. Συζητάμε, όμως, περί ανέμων και υδάτων, τρώγοντας φαγκρί, για να δούμε τις προθέσεις του άλλου, να κόψουμε αντιδράσεις.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν σκέφτηκε ποτέ κανένας διπλωμάτης μας ότι υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι; Φαντάζομαι υπάρχει διπλωματικό σχέδιο αντίδρασης, αλλά σοβαρό σχέδιο, όχι να ζητήσουμε να συγκληθεί το Συμβούλιο Ασφαλείας και τα όργανα της Ε.Ε. και μετά να πανηγυρίζουμε στα κανάλια. Σοβαρό, μελετημένο. Ή ό γέγονε, γέγονε; Αλλά μην κρύβουμε τα λόγια μας. Ό,τι έγινε, έγινε. Φτιάχνουμε άλλη Αμμόχωστο εμείς, από την άλλη πλευρά, και τη διαφημίζουμε και στα κινέζικα άμα λάχει.
