Ο σεναριογράφος Γιώργος Καπουτζίδης έγινε δημοφιλής μέσα από την τηλεόραση. Τώρα ο ΘΟΚ παρουσιάζει το πρώτο του θεατρικό. Με ασυνήθιστα μεγάλο τίτλο, το «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» είναι μια σάτιρα των ερωτικών σχέσεων, που καταφέρνει να καταπιαστεί με τα σύγχρονα προβλήματα των ζευγαριών και ταυτόχρονα να προσφέρει άφθονο γέλιο. Οι διάλογοι είναι έξυπνοι και γεμάτοι πρωτοτυπία, με τα κλισέ σε υποφερτή ποσότητα. Ο λόγος βγάζει γέλιο υπέρτερο των τηλεοπτικών σειρών, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει σε χυδαιότητες ή φτηνά υπονοούμενα.
Στη σκηνή παρελαύνουν, μεταξύ άλλων, μια μαμά με ένα βρέφος στην κούνια, που εγκαταλείπει τον σύζυγο τον οποίο υποψιάζεται για απιστίες, μια νύμφη που αμφιταλαντεύεται την παραμονή του γάμου της μεταξύ του μέλλοντος γαμπρού και του πρώην, ένας γκέι και μια λεσβία που ακόμη δειλιάζει. Επίκαιρες καταστάσεις, δοσμένες με τόσο χιούμορ, ώστε να ξεκουράσουν τον θεατή από τη μια, και συνάμα να διεγείρουν τον αναγκαίο προβληματισμό σε κοινωνικά ζητήματα από τα οποία κανείς δεν πρέπει να κρύβεται.
Οι τέχνες ήταν ανέκαθεν πεδίο ανάδευσης καθιερωμένων καταστάσεων, προκειμένου να αναδυθούν νέες τάσεις, πράγματα που στριφογυρίζουν στο μυαλό του κόσμου ψάχνοντας την ισόρροπη διατύπωση και παραδοχή. Συχνά η τέχνη σοκάρει, κι αν το timing είναι σωστό το αποτέλεσμα αγκαλιάζεται, όπως έγινε με τα θεατρικά του Αριστοφάνη στην αρχαία Αθήνα. Στα θέματα σεξουαλικής ελευθερίας και έκφρασης γίνονται πολλά στην εποχή μας που ίσως κερδίζουν εφήμερες εντυπώσεις μόνο και μόνο χάρη στο στοιχείο του σοκ, πλην είναι έργα ρηχά σε καλλιτεχνική αξία.
Στο «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» ο Καπουτζίδης επιτυγχάνει γιατί τα μηνύματα μεταφέρονται βγάζοντας αβίαστο γέλιο, χωρίς να σοκάρουν. Κι ύστερα, δεν διεισδύουν πιο εύκολα και πειστικά τα μηνύματα που αξιοποιούν τον πλάγιο λόγο, παρά οι κατά μέτωπο δηλώσεις θέσεων, που χαϊδεύουν τους οπαδούς, μα πάντα πιέζουν και ξενίζουν όποιον δεν έχει ενταχθεί από πριν; Κανένας, ακόμη και τα παιδιά σχολικής ηλικίας, δεν ωφελούνται με εντολές και διχαστικά διλήμματα, αλλά κερδίζονται μέσα από διάλογο, που αναδεικνύει και ανέχεται τις εναλλακτικές απόψεις, οι οποίες αν αξιολογηθούν ψύχραιμα, αλλά και με χιούμορ, οδηγούν σε εποικοδομητικές νέες θέσεις.
Όμως το έργο δεν είναι ένα σκιαγράφημα της μοιχείας, ούτε απολογία της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας. Αν ένα θέμα διαπερνά όλη την πλοκή είναι η αναζήτηση της μαγείας της σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων και η παραδοχή πως
αυτές οι στιγμές μαγείας απαιτούν τη συμφιλίωση του καθενός με την αλήθεια του, την παραίτηση από προσποιητές συμπεριφορές, την κατανόηση του συντρόφου, προϋποθέσεις που μπορούν να επεκτείνουν και διευρύνουν αυτή τη μαγεία… μέχρι την πολυπόθητη ευτυχία. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Παρασκευόπουλος κατάφερε να ενορχηστρώσει τους οκτώ ηθοποιούς σε ένα ρυθμό γεμάτο σπιρτάδα, αξιοποιώντας το ταλέντο τους στις κωμικές καταστάσεις, αλλά και τους κομψούς σκηνικούς χώρους.
Ο Ξενοφών Χασάπης (Ph.D) είναι σύμβουλος και εκπαιδευτής Στελεχών Επιχειρήσεων και Νέων.
