Υπάρχει άραγε πολιτικός πολιτισμός στη σημερινή κοινωνία; Και ναι και όχι. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν δεν υπήρχε η ανθρωποφαγία και η συκοφαντία κατά ή μεταξύ των πολιτικών; Πολύ απλά ναι! Δίνεται μεγαλύτερη σημασία για το πού έκανε διακοπές ένας πολιτικός, παρά για το αν κάνει καλά τη δουλειά του. Συζητάμε για τα ρούχα του ή της συζύγου του αλλά όχι για τις νομοθεσίες που πρέπει να φέρνει στη Βουλή. Σε όλο αυτό το κλίμα βέβαια έχουν τη δική τους συνεισφορά τα κοινωνικά δίκτυα και ειδικότερα λογαριασμοί αμφιβόλου ταυτότητας. Εκεί γίνεται το μεγάλο πάρτι όπου νικητής είναι απλά όποιος έχει περισσότερους ακόλουθους και φυσικά τη μεγαλύτερη γλώσσα. Δυστυχώς, μεγάλο ρόλο παίζουν και συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι που το μόνο που θέλουν είναι να ωθούν τον αναγνώστη εναντίον αυτών που δεν βρίσκονται στη δική τους «ομάδα». Το ίδιο κάνουν και πολιτικοί οι οποίοι ελέω δημοσκοπήσεων λανθασμένα νομίζουν ότι λοιδορώντας τον αντίπαλό τους θα καταφέρουν να κερδίσουν ψήφους. Όποιος επικοινωνιακός σύμβουλος οδηγεί τους πελάτες του προς αυτή την κατεύθυνση καλύτερα να αλλάξει δουλειά. Ο κόσμος έχει βαρεθεί τη διαμάχη. Έχοντας ήδη αρκετά προβλήματα στην πλάτη του, το μόνο που θέλει είναι να ακούσει λύσεις που θα καλυτερεύσουν τη ζωή των παιδιών του και τη δική του. Οι προσωπικές επιθέσεις τις περισσότερες φορές μάλλον θα φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκει ο επιτιθέμενος. Θα καταφέρει να χαρίσει συμπάθεια στον αντίπαλό του και θα συσπειρώσει τον κόσμο γύρω του. Η ευγένεια και το ήθος είναι τα συστατικά που κάνουν έναν πολιτικό αγαπητό στους πολλούς και όχι η έπαρση και η κουτοπονηριά. Όπως άλλωστε είπε και ο φιλόσοφος Σωκράτης Τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, τους δ’ ανόητους, το οίημα, δηλαδή τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση.
*Ο κ. Γιάννης Γεωργούλας είναι σύμβουλος Στρατηγικής και Επιχειρήσεων.
