Το παιδικό-νεανικό θέατρο στην εποχή που ζούμε έχει πολύ σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει. Το θέατρο ως η τέχνη που αναπαριστά ζωντανά επί σκηνής ένα νέο κόσμο μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού και του έφηβου, να δημιουργήσει μορφωμένους θεατές και ελεύθερους ανθρώπους. Η επιλογή θεατρικού έργου πρέπει να γίνεται με γνώμονα πάντα να ανοίξει νέους ορίζοντες σκέψεις στον θεατή.
Με αυτό ως στόχο, οι καλλιτέχνες που ασχολούνται με αυτό το είδος πρέπει πολύ υπεύθυνα και με καλλιτεχνικά κριτήρια, να βρουν τον τρόπο που θα μεταφέρουν μια ιστορία στη σκηνή ώστε να μπορέσει να επικοινωνήσει με το παιδί ή τον έφηβο. Να τον βοηθήσει να ταυτιστεί με αυτό που βλέπει γιατί τον αφορά και να φύγει από την αίθουσα με προβληματισμό πέραν από την ψυχαγωγία που του προσφέρει η παράσταση. Έτσι θα τον βοηθήσει ν’ αποκτήσει δική του άποψη πάνω σε διάφορα θέματα, σήμερα ως παιδί αλλά και αύριο ως ενήλικα.
Με βάση αυτή τη λογική έγινε και η διασκευή του γνωστού παραμυθιού «Ο Σπανός τζαι οι σαράντα δράτζοι». Ήθελα μέσα από αυτό το παραμύθι να βρω έναν τρόπο να μεταφέρω στα παιδιά ένα θέμα που κάποια παιδιά δεν γνωρίζουν ή έχουν μια άλλη εντύπωση. Ένα θέμα που πρέπει και είναι χρέος μας ως καλλιτέχνες να μεταφέρουμε επί σκηνής για να μπορούν αύριο τα παιδιά μας να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που τους παραδίδουμε.
Μπορεί ένας Ελληνοκύπριος να είναι φίλος με ένα Τουρκοκύπριο; Πώς είναι ένας Τουρκοκύπριος, πώς μοιάζει, τι γλώσσα μιλάει; Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στον ίδιο τόπο, μιλάμε μια άλλη γλώσσα, αλλά μήπως μας ενώνουν πιο πολλά από όσα μας χωρίζουν; Μας έμαθαν όμως ότι είμαστε εχθροί. «Γιατί δεν ήρθες ποτέ να μου μιλήσεις» ρωτά ο ένας και απαντά ο άλλος «Γιατί είμαστεν εχθροί, εξήχασες;». Ο άλλος σκύβει το κεφάλι και λυπημένος απαντά «Α! ναι, είμαστεν εχθροί! Προς στιγμής εξήχασα το!» Και αρχίζει ο καβγάς γιατί έτσι πρέπει να είναι οι εχθροί. Να μη μιλάνε, να μην παίζουν μαζί, να μην έχουν καμιά σχέση. Αυτό τους έμαθαν, αυτό τους μάθαμε.
Και εδώ βρίσκεται η αξία του θεάτρου. Να έρθει και να παρουσιάσει μια άλλη αλήθεια. «Να αγαπάμε τον άνθρωπο από όπου και αν προέρχεται, όποιο Θεό και αν πιστεύει, ό,τι σεξουαλικό προσανατολισμό κι αν ακολουθεί, όσο φτωχός ή πλούσιος είναι…». Να δείξει στα παιδιά έναν άλλο κόσμο από αυτό που τους μεταφέρουν κάποιοι. Και ας αναρωτηθεί, ας το ψάξει για να ανακαλύψει τη δική του αλήθεια.
Αυτή είναι η αξία του παιδικού-νεανικού θεάτρου. Να καταπιάνεται με θέματα που αφορούν το νεανικό κοινό. Με θέματα που θα τα βοηθήσουν ν’ ανακαλύψουν τον κόσμο τους και να δημιουργήσουν δικές τους απόψεις και δικά τους όνειρα. Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί εμείς οι καλλιτέχνες, να μη φοβόμαστε να παρουσιάσουμε θέματα που πλάθουν νέες σκέψεις και ένα νέο κόσμο. Να μη φοβόμαστε τη λογοκρισία ή τις αντιδράσεις. Να στεκόμαστε απέναντι σε αυτά και να δίνουμε τον δικό μας αγώνα.
Πρέπει μέσα από τις παραστάσεις ν’ αναδείξουμε ό,τι απασχολεί την κοινωνία μας στη νέα γενιά με τη δική τους γλώσσα και χωρίς διδακτισμό. Την αλήθεια οφείλουμε να προβάλουμε θέτοντας ερωτήματα που καλούνται να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις. «Μπορεί ένας Ελληνοκύπριος να είναι φίλος με ένα Τουρκοκύπριο και να παίζουν μπάλα σε ένα ελεύθερο νησί;». Κι ας αφήσουμε τα παιδιά και τους έφηβους με καθαρή ψυχή ν’ απαντήσουν. Ας μην τα δηλητηριάζουμε με τις δικές μας αλήθειες που είναι φορτωμένες με στερεότυπα και παλιακές σκέψεις. Ο κόσμος αλλάζει. Το παιδικό -νεανικό θέατρο ακολουθεί αυτή την αλλαγή για να δημιουργήσει ένα καλύτερο κόσμο!
Η κα Αλεξία Παπαλαζάρου είναι σκηνοθέτις.
